سلام به همه عزیزان. امیدوارم خیلی محتاج به دعا باشید. درباره دعا به درگاه خدا (و دعا به درگاه اولیاء خدا) قرن ها صحبت شده. در این رابطه، با دیدگاه "توحید کاربردی" آشنا بشید.
اول چند سوال؛
اون چیزی که در ادامه می خونید، یکم عجیب و غریبه! لطفا زود پس نزنید. بهش فکر کنید.
زمانی که توحید به معنای "توحید من، یگانگی ما، تو خودمی" در ذهن همه انسانها نهادینه بشه، دیگه دعایی وجود نخواهد داشت، حتی دعای معنوی. چون همه چیز در نهایت زیبایی و توان و بزرگی خودش هست. گوشه ای از این حال رو در بهشت هم می بینیم. -1-
دعا جزئی از قوانین این عالم هست و البته موثرترین قانون عالم -2-. موثرتر از قانون سرمایه، قانون ژنتیک، قانون حوادث، قانون زور، ...
عشق حکم می کنه که با معشوقم حرف بزنم، حتی اگر خودش بدونه چی کم دارم. خداوند، صدای من و تو رو دوست داره. خداوند، یک رفیق دلسوزه، پدری مهربانه، مادری عاشقه. ما کاردستی خدا هستیم، هنر خداییم، مال خداییم (انا للّه). این رابطه (-3-) خیلی صمیمانه تر از چیزی هست که بهمون گفتن. عاشقانه ست، از اونهایی که نَفَس عاشق و معشوق رو به شماره میندازه، چهره شون رو سرخ میکنه، قلبشون رو تا مرز پاره پاره شدن پیش میبره. و یقینا این حالات در ما، جلوه ای کمرنگ از عشق خداست، در او خیلی بیشتر و فراتره -4-
خدا ما رو آفریده که بهمون حال بده -5-. این یقینا درسته. حتی اگر در دنیا گرفتار باشیم، حتی اگر در برزخ و آخرت مشکل دار بشیم. روزی میاد که نادانی هامون از بین میره و همگی خوشبخت و خوشحال میشیم. پس چرا زودتر سعی نکنیم؟ اگه همه مشکلات از نادانیه، چرا تلاش نمی کنیم که دانش به دست بیاریم؟ چرا نمی پرسیم تا یاد بگیریم؟ چرا اصرار داریم لقمه رو چند دور تاب بدیم بعد بذاریم به دهان؟ "دانش توحید کاربردی"، دانشیه که هیچکس بلدش نیست. همه داریم مثل خر آسیاب می چرخیم و به مقصد نمی رسیم. اگه گاهی دعاها مستجاب نمیشه، چون این تنها قانون بالادستی رو رعایت نمی کنیم. توضیح بیشتر بمونه برای بخش نظرات. بپرسید تا بگم.
اما مهمترین و آخرین نکته؛ رضایت داشتن از وضعی که خدا رقم زده یا دعا کردن؟ کدومش درست تره؟
حالِ یک موحدِ راضی از خدا، موقع دعا اینجوریه: "خدایا من بدم، بی آبرو هستم، من هیچ خوبی ای از خودم ندارم. خوبی هایی که ازم سر میزنه از خوبی توئه. هیچ عُرضه ای، هیچ دانشی مال من نیست. هرچی هست مال توئه. اگه همه دنیا هر روز بهم بد و بیراه بگن، بیراه نگفتن. حقّمه. چون من نهایت بدی ام و تو نهایت خوبی. پس من لایق کمترین لطف تو هم نیستم. من همیشه اینقدر پَست بوده ام که یک ذره هم طلبکارت نیستم، اگر چیزی که میخوام بهم ندی، کاملا منصفانه ست. اگر بِدی، آخرِ بنده‌نوازیه"
با این حالِ واقعی و نه شُعاری، حالا هرچی دوست داری -6-، از خدا بخواه: ازدواج - سرمایه - محبوبیت - امکانات زندگی - سلامتی - شغل خوب - هوش و استعداد زیاد - فرزند باهوش، سالم و صالح - ظهور امام زمان - قهرمانی - شادی - ... و مطمئن باش که راحت بهشون میرسی -7-
منابع
-1- لا یبغون عنها حولا = دنبال چیز دیگه ای نیستن ||| و آخر دعواهم اَنِ الحمدُ لِلّهِ ربّ العالمین = و آخرین دعایشان اینست که ستایش مخصوص خداست پروردگار جهانیان
-2- دعا، سرنوشت را برمی گرداند حتی اگر حتمی شده باشد = الدُّعا یرُدُّ القَضا ولو اُبرِمَ اِبراماً
-3- اگه بشه بهش گفت 'رابطه'. رابطه رو وقتی به کار می بریم که دو نفر در میون باشن نه وقتی که خودش هست و جلوه خودش. ما چیزی نیستیم جز جلوه خدا
-4- اگر اونایی که از من رو برمی گردونن، می دونستن چقدر میخوامشون، از شوق میمردن - لَو عَلِمَ المُدبِرون کیف اشتیاقی بِهم لَماتوا شوقاً
-5- لقد خلقنا الانسان فی احسن تقویم
-6- بعد ازینکه از خود متنفر و از خدا راضی شدی، این علاقه به چیزای دنیا، مورد نکوهش نیست. چرا که فرموده: ربنا آتنا فی الدنیا حسنه 》 حتما میخواد بده که دعای دنیوی رو یاد داده. و فرموده: انفقوا مما تحبون 》 علاقه‌ت به دنیا رو به رسمیت شناخته و گفته بخشنده باش. و فرموده: الذین آمنوا اشد حبّاً لله 》 مومنین دنیا رو دوست دارن و خدا رو بیشتر. و فرموده: خلقت الاشیاء لاجلک و خلقتک لاجلی 》 همه چیز مال توئه، تو مال خودمی. در نگاه توحیدی هم، دنیا درون آخرته و جلوه ای از اونه، هرچند جلوه‌ای کوچولو. چیزی که زشته و حرامه و راس همه خطایا دونسته شده، علاقه به دنیا نیست، علاقه به خود مستقله، علاقه به چیز محدود، موندن در حد دنیا.
-7- لئن شکرتم لازیدنّکم
