اینکه میگن چشم زخم، چشم زدن، چشم خوردن، وجود داره، مطلب درستیه. (به انگلیسی: Evil Eye، به یونانی: Mάτι، به ایتالیایی: malocchio، به عبری: עין הרע) هرکسی انکار میکنه، لابد منتظره که با چشم زخم، ناکار بشه. (این مطلب رو ببینید) یه جمله معروف هست از امام ششم علیه السلام که میگن: " اگر قبرها بر شما نبش شود، می‌بینید که بیشتر مرگ‌ها بر اثر چشم زخم بوده است."
از این که بگذریم، برای جلوگیری از چشم زخم چند راه وجود داره:
به علاوه گفته شده موقع تعریف از کسی بگید:
یا بگید:
یا بگید:
خب، تا اینجاش رو که می‌دونستید. بذارید ببینیم چرا بعضی مواقع، علیرغم پرهیز از چشم‌زخم، باز هم چشم می‌خوریم؟ در واقع هدفمون از خوندن این مقاله، همین سواله.
نکته ای که در همه این ذکرها وجود داره و اصل موضوع هست، اینه:
این نعمت از طرف خداست، نه مال من و تو و اون
همراه با خوندن اون اذکار، باید به این اصل متوجه باشیم. (و اگر به دنبال دعانویس و خمسه و نظر و مهره‌آبی و اسفند و نمک و... هم میرید، این اصل رو فراموش نکنید)
چیزی که باعث میشه خودمون رو چشم بزنیم، همینه. برای مثال، از یه تواناییِ خودمون لذت می‌بریم ولی یادمون میره که این توانایی مال خداست. خدا هست که این عُرضه رو بهمون داده. اینطور میشه که خودمون رو چشم می‌زنیم. یکهو می‌بینیم مدتیه که از پس هیچ کاری برنمیایم.
یا مثلا، پدر و مادر از زیبایی یا هوش بچه‌شون لذت می‌برن اما عقب ذهنشون اینه که بَه‌بَه، این بچه ماست. یادشون میره توی دلشون بگذرونن که این بچه‌ی خداست، ما نمی‌تونستیم چنین ویژگی رو به بچه‌مون ببخشیم، همونطور که اگه خودمون هم زیبا یا باهوش هستیم، کار خداست. این میشه که یکدفعه می‌بینی بچه چشم می‌خوره و بخاطر یه بیماری، یکی دو هفته چهره طفل معصوم متورم و زشت میشه.
از اون‌طرف، اون کسی هست که تو رو چشم میزنه. اون هم یادش رفته که این نعمت مال تو نیست، نباید حسودی کنه. مال خداست. اگه خدا نمی‌داد، ممکن نبود که تو بتونی به دستش بیاری.
خلاصه کنم. ذکر یعنی یاد کردن، یادآوری کردن. اون اذکار بالا رو میگیم تا این نکته رو یادآوری کنیم:
"این نعمت از طرف خداست، نه مال من و تو و اون"
اگر این نکته یادمون نیاد، انگار که اصلا ذکر رو نگفتیم. البته خداوند در بیشتر موارد، بهمون رحم میکنه و از چشم بد حفظمون میکنه.
