فیلم تئاتر یا بهتر بگوییم فیلم اجرای ده اثری است که می تواند هم برای مخاطب آشنا با فضای تئاتر و هم برای مخاطب بیگانه با این فضا، جذاب باشد. در واقع آنچه این اثر در جست و جوی آن در جست و جوی آن است؛ ماهیت آن را می سازد.
داستان نمایشنامه درباره قمر و زهراست. یک دختر که کلفت خانه ای اربابی است و زهرا که دانشجوی تئاتر در باغ ملی است. هر دو در واقع در باغ ملی سکونت دارند اما در دو زمان کاملا متفاوت به فاصله صد سال. منتها اینجا خانه است. یک اتاق از یک خانه چون کروناست و چاره دیگری نیست! پس باید چه کرد؟
کارگردان تلاش می کند تا آنچه از دستش بر می آید را جلوی دوربین ببرد. یک تلاش قابل تقدیر برای ضبط کردن تئاتر.
کارگردان هم در جلوی دوربین پیداست. نمایش یا فیل یا هر اسم دیگری که بتوان روی آن گذاشت از سه زاویه کلیدی فیلم برداری میشود. هر سه زاویه همزمان در حال نمایش اند و بیننده می تواند انتخاب کند که از کدام چشم تماشاگر این اجرا باشد. این در واقع چیزی است که می تواند کمی این اثر را به ویژگی انتخابی تئاتر نزدیک کند. همانطور که در تئاتر جای صندلی شما درک شما را متفاوت می کند این اثر نیز در تلاش برای دستیابی به چنین چیزی است.
هرچند که شاید بیشتر از آن که مخاطب زاویه ش را انتخاب کند نگاهش را می چرخاند. این می تواند چشم را خسته کند.
حضور کارگردان بیشتر به ما یاداوری می کند که این یک اجراست و شاید این هم از تلاش های دیگری برای رسیدن به ماهیت تئاتری یک فیلم باشد. در واقع تنها کسی که ما را به زمان و مکان واقعی یعنی حالا در خانه وصل می کند کارگردان است. کسی که شاید در تصحیح جملات کمک کند و یا بند رختی را برای بازیگران آویزان کند.
این نمایش بر پایه قرارداد ساخته شده است. قرار داد اینکه من اینجا هستم الان این زمان است و ما با یکدیگر در یک جا هستیم. ولی آیا اینچنین است؟
