از انتخابات نوشتن، معمولاً در هنگامه انتخابات رسم است. اما مساله اینجاست که در آن زمان، امکان انجام اقدامات زیرساختی و اصولی وجود ندارد.
یکی از چالش‌های اصلی انتخابات در ایران، چه مجلس شورای اسلامی و چه شورای شهر، فقدان برنامه است. به خصوص در شهرهایی مانند تهران که نه اشخاص، بلکه جریان‌ها و لیست‌های سیاسی رای می‌آورند.
با مروری بر کلیه جریان‌هایی که در اتمام ادوار انتخابات گذشته حضور داشته و رای آورده‌اند، خواهید دید که در بهترین حالت ممکن، یک «شعار» غیرعملیاتی ارائه داده و تقریباً هیچ کدام، برنامه‌ای جهت حضور و پیگیری پس از کسب رای، ارائه نکردند.
بدیهی است زمانی که یک جریان سیاسی، بر اساس «سرلیست» یا «شعار» خود رای می‌آورد و فاقد برنامه است، انتظاری هم از عملکرد آن نمی‌توان داشت و سیاست «هر چه پیش آید خوش آید» را سرلوحه کار خود قرار خواهد داد.
در زمانه‌ای که «احزاب سیاسی» حضور پررنگ و اثرگذاری ندارند، حداقل انتظار می‌رود جریان‌های سیاسی، دارای برنامه باشند یا اگر نیستند، مردم، به آن‌ها رای ندهند.
