معمولا تصوری که از طلاق در ذهن افراد شکل میگیرد، دادگاهی است که زن و شوهر رو به روی قاضی ایستاده‌اند و زن با چهره‌ای کتک خورده تقاضای طلاق دارد و از بدرفتاری و خشونت همسرش کلافه شده است اما همیشه اینطور نیست. گاهی اوقات جدایی با توافق دو طرف صورت میگیرد که طلاق توافقی گفته می شود.
زن و مرد درمورد موارد مختلفی مانند مهریه و حضانت یا ملاقات فرزندان به توافق کامل می رسند و سپس اقدام به جدایی می کنند.
طلاق توافقی، به طلاقی گفته می شود که طی آن زن و مرد با توافق و تصمیم یکدیگر تصمیم به جدایی می‌گیرند و این طور نیست که یک نفر دادخواست بدهد و دادگاه نفر دیگر را حضور بکشاند بلکه هر دو نفر به دادگاه مراجعه می‌کنند و دادخواست طلاق توافقی می‌کنند. نحوه رسیدگی و همچنین میزان و نحوه پرداخت مهریه در این نوع طلاق متفاوت‌تر است.
زن و مردی که قصد دارند به صورت توافقی از یکدیگر جدا شوند، باید به دفاتر خدمات قضایی مراجعه و دادخواست طلاق توافقی را ثبت کنند.
بعد از صدور گواهی عدم سازش از سوی دادگاه، زن و شوهر می‌توانند به دفتر ازدواج و طلاق مراجعه کنند و از سر دفتر بخواهند که صیغه طلاق را جاری کند. بعد از جاری شدن خطبه طلاق، رسماً زن و شوهر از یکدیگر جدا شده محسوب می‌شوند. لازم به ذکر است که گواهی عدم سازش فقط تا مدت سه ماه اعتبار دارند و پس از آن باطل محسوب می‌شود. اگر طی این سه ماه زن و شوهر برای طلاق مراجعه نکنند، باید مراحل طلاق را از ابتدا شروع کنند.
در این حالت زوجه باید حداقل نصف مهریه خود را ببخشد تا طلاق توافقی صورت بگیرد یا در بعضی شرایط دیگر می‌تواند حتی بیشتر از آن نیز بگیرد.
این مسئله در طلاق توافقی به نظر خود زن و مرد بستگی دارد. در قانون، حضانت فرزندان تا 7 سالگی با مادر است و بعد از آن به عهده پدر می‌باشد. فرزندان بالای سن بلوغ که از سن حضانت یا نگهداری خارج شده و دادگاه تکلیفی در خصوص آن‌ها ندارد تا حضانت را در رای مشخص کند.
