پیمان قاسمخانی سال‌هاست مردم ایران را سرگرم می‌کند. از پاورچین تا «خوب بد جلف»، او الگوهای خنداندن مردم را به خوبی شناخته، با تحولات نسلی پیش آمده و حالا در نقطه‌ای است که پس از حدود ۲۰ سال، هنوز مخاطب ایرانی پای آثارش می‌نشیند و قهقهه می‌زند.
ساختن قسمت دوم «خوب بد جلف» انتخابی کم‌ریسک برای ادامه مسیر سینمایی قاسمخانی است؛ مسیری که در قسمت اول این فیلم به خوبی و با موفقیت طی شد و جای نویسنده قدیمی را در میان کارگردانان سینمای ایران باز کرد. قسمت دوم خوب‌بدجلف با عنوان فرعی «ارتش سری» از سرمایه قسمت اول استفاده می‌کند. شخصیت‌های آشنای سام درخشانی و پژمان جمشیدی امکان عبور از شخصیت‌پردازی را برای قاسمخانی در ارتش سری فراهم کرده تا او به سرعت و از همان لحظات اول، وارد داستان فیلمش شود.
حجم فانتزی در «خوب بد جلف ۲» نسبت به قسمت اول بیشتر است. داستان تخیلی فیلم، دست نویسنده را برای خلق موقعیت‌های طنز باز کرده و البته با پایان باز، فرصت ساخت قسمت سوم را هم برای فیلم‌ساز فراهم می‌کند. «خوب بد جلف ۲» برای خنده‌گرفتن از مخاطب، محدود به شوخی‌های قسمت اول نمانده و اگرچه از آن‌ها استفاده می‌کند، اما با شوخی‌های جدید و موقعیت‌های عجیب، بیننده را حسابی سر ذوق می‌آورد. بازی پژمان جمشیدی و سام درخشانی پیشرفت محسوسی نسبت به قسمت قبل ندارد و حامد کمیلی هم از تیپ فراتر نمی‌رود. حضور ریحانه پارسا در ترکیب بازیگران هم کارکرد واضحی دارد؛ کارکردی که سهم قابل‌‌توجهی از قاب‌های فیلم را به خودش اختصاص داده!
«ارتش سری» در مجموع یک فیلم سرگرم‌کننده است. یک کمدی که با استفاده همزمان از خلاقیت نویسنده و شوخی‌های جنسی، موقعیت طنز می‌سازد و فیلم گیشه است. حضور فیلم‌هایی شبیه «خوب بد جلف ۲» در جشنواره، بیشتر برای جور کردن جنس‌های داخل ویترین است و نه بیشتر. فیلم گیشه، هدف مشخص خودش را دارد و «ارتش سری» احتمالا خیلی راحت به این هدف خواهد رسید.
