آخرین نتایج QS چه اطلاعاتی از اوضاع شریف به ما می‌دهد؟
پس از حدود یکسال انتظار بالاخره جدیدترین رتبه‌بندی نظام QS یا QS2024، چند ماه پیش منتشر شد. در این نتایج، شریف توانست با ۴۶ پله صعود، رتبه اول ایران را حفظ کند و این‌بار در رتبه ۳۳۴ جهان قرار بگیرد.
بعد از شریف، تهران در رتبه ۳۶۰، امیرکبیر در جایگاه ۳۷۵ و علم‌وصنعت روی پله ۴۷۱ قرار گرفتند.
رتبه‌های ۱ تا ۵ رتبه‌بندی امسال QS در دنیا هم به ترتیب دانشگاه‌های MIT، کمبریج، آکسفورد، هاروارد و استنفورد بودند.
شریف در رتبه‌بندی امسال با امتیاز ۳۲.۴ و رشد ۴۶ پله‌ای، در حالی رتبه اول ایران، ۸۱ آسیا و ۳۳۴ جهان را بدست آورد که جزئیات آن با توجه به اعتبار بالای QS در ارزیابی دانشگاه‌ها، اطلاعات مهمی در اختیار هر دانشگاه قرار می‌دهد. جزئیاتی که اگرچه وضعیت شریف را بهتر از قبل نشان داده، اما نسبت به دو دانشگاه دیگر برتر ایران، یعنی تهران و امیرکبیر، در بعضی پارامترها عقب‌تر است، در حالیکه می‌توانسته بسیار بهتر از این‌ها باشد.
در ۹ بخش ارزیابی شده و با مقایسه امتیازات شریف نسبت به آن دو، صرفاً در سه بخش «ارزیابی کارفرمایان»، «نسبت عضو هیأت علمی به دانشجو» و «اشتغال فارغ التحصیلان» در جایگاه بالاتری قرار گرفتیم و در «ارزیابی آکادمیک» پس از تهران در رتبه دوم، در «استناد به اساتید» با فاصله‌ای اندک پس از امیرکبیر، در «هیأت علمی بین المللی» با اختلاف زیاد پس از امیرکبیر، در «دانشجویان بین المللی» پس از امیرکبیر و تهران، در «تحقیقات بین المللی» با اختلاف فاحش پس از تهران و در «توسعه پایدار» با امتیازی ناچیز پس از تهران و امیرکبیر حضور داریم.
آنطور که مدیران دانشگاه می‌گویند «تعداد هیات‌علمی و دانشجویان بین‌المللی» از مواردی‌ست که در کوتاه‌مدت قابل بهبود نیست و نیاز به برنامه‌ریزی بلندمدت دارد؛ چراکه شریف دانشجویان بین‌المللی ضعیف، پذیرش نمی‌کند و قوی‌تر‌ها هم انتخاب اول‌شان به جای شریف، دانشگاه‌های دیگر آسیا و اروپاست.
«توسعه پایدار» از نظر QS، فعالیت‌های دانشگاه در مقابله با چالش‌های ۱.زیست‌محیطی، ۲.اجتماعی و ۳.حکمرانی است که اگرچه شریف در این حوزه‌ها فعالیت‌های زیادی دارد اما ظاهراً با توجه به برخی حساسیت‌ها، نتوانسته گزارش جامع و مناسبی برای این موسسه ارسال شود.
در بخش های «ارزیابی آکادمیک» و «استناد به اساتید» شریف که در رتبه های بعدی قرار دارد، نیز بنظر می رسد بتوان با برنامه ریزی مناسب علمی و پژوهشی شرایط را بهبود بخشید.
«تحقیقات بین‌المللی» هم متاسفانه چندان در دانشگاه اوضاع خوبی ندارد و از قرار معلوم آنطور که باید و شاید به آن توجه نمی‌شود و اگر قرار باشد وضعیت رتبه‌بندی دانشگاه بهتر شود، با این روند، به نتیجه‌ای نخواهیم رسید و بعید نیست جایگاه اولی ایران و سایر رتبه‌های آسیایی و جهانی فعلی هم از دست برود.
