از انقلاب که به سمت آزادی می‌آیید، بعد از عبور از زیرگذر یادگار اولین نمایی که از شریف رخ نشان می‌دهد، یک ساختمان نیمه‌کاره و بلندقامت با آجرهای قرمز است که میان ساختمان‌های عمدتا مسکونی و کوتاه اطرافش حسابی شاخ و شانه می‌کشد و سر به فلک می‌ساید. ساختمانی که احداث آن از سالهای آخر دهه هشتاد با تخریب زمین چمن دوست‌داشتنی و «علی دایی»پرور شریف شروع شده و هر نسلی از بچه‌های هوافضا که به شریف می‌آیند، با آرزوی رفت‌وآمد به این ساختمان سالهای دور از خانه را سپری می‌کنند.
دل شریف آب شد
چند هفته پیش بود که بولدوزر و بیل‌مکانیکی‌ها به جان خیابان‌های دانشگاه افتادند و در هرجایی که دست‌شان می‌رسید، کندوکاو کردند. بعد از پرس‌وجو از مسئولان تأسیسات دانشگاه معلوم شد این عملیات عمرانی برای رساندن لوله‌های آب و گاز و برق به دانشکده جدید هوافضاست. با توجه به همین موضوع می‌شد نتیجه گرفت کار عمرانی این ساختمان کم‌کم دارد به آخر می‌رسد و افتتاح آن به عمر دانشگاهی نسل فعلی شریف احتمالا قد می‌دهد. البته طبقه منفی یک ساختمان جدید بیش از یک‌سال است که راه افتاده و کارگاه‌ها و آزمایشگاه‌های بچه‌های هوافضا به آنجا منتقل شده است. کارگاه‌های هوافضا در واقع از سوله کارگاهی بین فضای سبز «مکث» و مجتمع خدمات فناوری به زیرزمین این ساختمان نیمه‌کاره منتقل شده است. البته هنوز خبری قطعی از زمان افتتاح این پروژه اعلام نشده ولی نصب پنجره در طبقات بالایی نشان از نزدیک‌بودن آغاز کاربری آن دارد.
عبور از نوار خطر
ورودی طبقه منفی یک برای بچه‌های هوافضا از سمت غربی ساختمان است. جالب آن است که در ورودی ساختمان نوار زردرنگ خطر نصب شده و اهالی هوافضا برای ورود به دانشکده جدیدشان باید از زیر آن عبور کنند. در واقع از یک طرف کلاس‌های آزمایشگاهی و کارگاهی در این ساختمان برگزار می‌شود و دانشجوهای تحصیلات تکمیلی و استادان نیز رفت‌وآمد زیادی به آن دارند و از طرف دیگر دانشگاه نسبت به ورود به آن هشدار داده است و آن را یک محوطه کارگاهی به شمار می‌آورد. البته هشدار دانشگاه بی‌دلیل هم نبوده و آنطور که دانشجوها می‌گویند، چندباری سقف طبقه منفی یک در چند قسمت دچار ریزش شده که خوشبختانه آسیبی به کسی وارد نکرده است. بعید است در هیچ استانداردی اجازه دهند که در طبقه منفی یک ساختمانی که در طبقات فوقانی‌اش عملیات عمرانی جریان دارد، اجازه حضور انسان و فعالیت و زندگی داده شود، اما خوب اینجا شریف است و استانداردهای خاص خودش را دارد.
درهای همیشه‌باز
ساختمان جدید هوافضا درهایش به روی همه باز است. درِ ورودی زیرزمین مجهز به یک قفل انگشتی شده ولی این قفل کار نمی‌کند و درِ ورودی همیشه باز است و کنترلی روی رفت‌وآمد آن انجام نمی‌شود. به گفته دانشجوهای هوافضا حراست دانشگاه نیز شب‌ها برخلاف دیگر ساختمان‌های دانشگاه به این ساختمان سر نمی‌زند و کنترلی روی آن ندارد. با توجه به امکان دسترسی به محوطه کارگاهی طبقات فوقانی از طریق زیرزمین این مسأله می‌تواند عواقب خطرناکی به دنبال داشته باشد و بهتر است دانشگاه فکری به حال آن کند.
همه برای هوافضا نیست
هوافضایی‌ها در حال حاضر در یک ساختمان سه‌طبقه و نسبتا فرسوده که از قبل انقلاب برای دانشگاه باقی مانده، ساکن هستند. بنابراین به نظر عجیب می‌رسد که همه این ساختمان بزرگ در دست احداث به آنها برسد. واقعیت هم آنطور که شنیده می‌شود، همین است و طبقات بالایی ساختمان جدید قرار است محل جدید معاونت پژوهشی باشد. در واقع سرعت آماده‌سازی طبقات بالایی بیشتر از دیگر طبقات است و احتمالا محل جدید معاونت پژوهشی نسبت به دانشکده هوافضا از اولویت بالاتری برخوردار است و زودتر به بهره‌برداری خواهد رسید. البته احتمالا دامادهای دیگری هم پشت در خانه عروس جدید دانشگاه منتظرند و دوست دارند سهمی از این ساختمان جدید و بزرگ برای خودشان داشته باشند.
