شورای صنفی جدید دانشگاه هنوز به‌طور رسمی شکل نگرفته، چرا که شیوع کرونا و مجازی شدن همه روندهای مرتبط با دانشجوهای دانشگاه، انتخاباتی را که هرسال در اواخر ترم بهار برگزار می‌شد، تا نیمه شهریور به تعویق انداخت و مشارکت کم و آرای پایین نامزدها مانع شد در همان دور اول همه نمایندگان صنفی واحدهای مختلف اسم‌شان از صندوق دربیاید و کار به دور دوم کشید؛ دور دومی که بعد از گذشت شش ماه از دور اول هنوز به سرانجام نرسیده و فقط در دو دانشکده برگزار شده است. به همین بهانه در این شماره از روزنامه تصمیم گرفتیم سراغ شورای صنفی برویم و با فعالین دوره قبلی و جدید آن گفت‌وگو کنیم تا هم از روند انتخابات دوره جدید بگوییم، هم از پیگیری مسائل آموزشی که این روزها در مرکز فعالیت شورای صنفی قرار دارد و هم از موانع که در سر راه پیگیری مسائل صنفی دانشگاه، اعضای شورا با آن مواجه هستند و هم از برخی پویش‌هایی که در یکی دو سال اخیر شورای صنفی با همکاری دانشجوها آنها را پیش برده است.
انتخابات، دیر، دیر و دیرتر
انتخابات شورای صنفی اگر شرایط عادی بود، اردیبهشت برگزار می‌شد و منتخبان جدید جای قدیمی‌ترها را می‌گرفتند، اما اولین انتخابات شورای صنفی در اولین سال کرونازده، تا ۱۵ شهریور عقب افتاد؛ دلیل اول امیدی بود که همگان به رفتن کرونا با آمدن گرمای تابستان و حضوری شدن دانشگاه در ترم پاییز داشتند تا انتخابات به شکل مطلوب‌تر حضوری برگزار شود. دلیل دوم هم به حساسیت معاونت دانشجویی به کیفیت و امنیت و قابل اعتماد بودن بسترهای آنلاین برای برگزاری انتخابات برمی‌گشت که آخرش همه را رهسپار CW کرد. به این ترتیب شورای صنفی سال قبل که از آغاز با حوادث عجیب‌وغریبی مثل ادغام کلاس‌های پردیس در کلاس‌های عادی دانشگاه، آلودگی هوای تهران و اعتراض‌ها به سقوط هواپیمای اوکراینی و البته شیوع کرونا و آموزش مجازی روبه‌رو بود، حالا افزایش طول دوره فعالیت هم نصیبش شد.
انتخابات بالاخره در نیمه شهریور برگزار شد اما باز مانعی بر سر راه تشکیل دوره جدید صنفی خودنمایی کرد. طبق ماده ۱۵ آییننامه شورای صنفی، حد نصاب به رسمیت شناختن انتخابات، مشارکت ۲۵ درصدی دانشجوهای هر واحد صنفی‌ست و شرط انتخاب یک نامزد هم کسب نصف به‌اضافه یک رأی از مجموع آرای مأخوذه. طبق تبصره این ماده، در صورت به حد نصاب نرسیدن درصد مشارکت یا رأی نامزدها، انتخابات در دور دوم پیگیری شده که در آن کسب اکثریت نسبی آرای مأخوده برای حضور در شورای صنفی کافی‌ست.
در انتخابات امسال بیشتر دانشکده‌ها به مشارکت ۲۵ درصدی رسیدند، اما شرط کسب نصف به‌اضافه یک رأی از مجموع آرای مأخوذه مانع شد تا همه اعضای شورای صنفی هر واحد با انتخابات دور اول مشخص شود؛ مشکلی که در سال‌های قبل هم معمولا به‌وجود می‌آمد و با تعامل دانشگاه و شورای صنفی، ختم به خیر می‌شد. امسال اما دانشگاه با توجه به درصد رأی نامزدها زیر بار نرفت. انتخابات دور دوم باید دو هفته پس از دور اول برگزار می‌شد اما بحث و بررسی درباره طرح‌های پیشنهادی دانشجوها و معاونت دانشجویی که در نهایت هیچ‌کدام مورد توافق همگان قرار نگرفت، حدود چهار ماه بین دور اول و دوم فاصله انداخت.
مشکلات رسمی، شورای غیررسمی
اما در این ۴ ماه بر صنفی چه گذشت؟ صنفی دوره قبل عملا از تک‌وتا افتاده بود و از طرفی زمان برگزاری انتخابات دور دوم هم مشخص نبود. همین شد که در بیشتر دانشکده‌ها شورای صنفی به‌طور غیررسمی کارش را آغاز کرد و پیگیری مسائل صنفی دانشجوها در دستور کار آن قرار گرفت. حتی شورای صنفی مرکز هم پس از حدود دو ماه به‌طور غیررسمی و بدون سروصدای خاصی تشکیل شد. خوش‌بختانه مسئولان دانشگاه و دانشکده‌ها با وجود این غیررسمی بودن تعامل‌شان با شورای صنفی را قطع نکردند، هرچند غیررسمی بودن مانع بازتاب جدی فعالیت‌ها و پیگیری‌های شورای صنفی می‌شد و دانشجوها هم با خودشان فکر کردند خواسته‌های صنفی‌شان فراموش شده و کم‌کاری شورای صنفی عامل آن است. البته در همین دوره هم واحدهای دانشکده‌ای، درخواست‌های دانشجوها در زمینه ارائه دروس و چینش برنامه کلاس‌ها و امتحانات ترم را پیگیری کردند.
آموزش در کانون توجه
وقتی خبری از ساس و سرویس خوابگاه و برنامه غذایی سلف و خفت‌گیری و اینها نباشد، آموزش در مرکز توجه همه قرار می‌گیرد و کمیته آموزش شورای صنفی می‌شود قلب فعالیت صنفی. مصائب آموزش ناشناخته و نوظهور مجازی هم که خودش سوژه چندین سال روزنامه را تأمین می‌کند. هرچند تکرار مکررات است، اما مرور برخی از این مسائل و مشکلات در اینجا از این جهت که پیگیری‌های شورای صنفی را نشان می‌دهد، خالی از لطف نیست:
همان همیشگی، حتی در ترم عجیب کرونازده
یکی از موارد مرتبط به مسائل آموزشی که شورای صنفی در ترم پیش به‌طور جدی آن را پیگیری کرد، تغییر سیستم نمره‌دهی از صفر تا بیست به یک سیستم دیگر بود. ذیل کمیته آموزش شورای صنفی، کمیته‌ای برای بررسی این موضوع شکل گرفت و روشهای مختلف ارزیابی و بررسی شد؛ قبول/رد اجباری، قبول/رد اختیاری، ارزیابی کیفی، قبول/پاس نشده و ... شورای صنفی این روشهای جایگزین را به شورای تصمیمگیری دانشگاه پیشنهاد و هم‌زمان برای نشان دادن حمایت دانشجوها از طرح‌های مطرح‌شده، پویشی برای حمایت از تغییر سیستم ارزیابی و اعتراض به ارزیابی نمره‌ای تشکیل داد؛ پویشی که برخلاف بسیاری از پویش‌های صنفی در سال‌های قبل، تعداد قابل‌توجهی از دانشجوها به آن پیوستند. در نهایت سه شیوه نمره‌دهی عادی، سیستم رد/قبول و سیستم نمره‌دهی کیفی به عنوان گزینه‌های نهایی در جلسه کمیته آموزش دانشگاه مورد بررسی قرار گرفت. در این جلسه هر یک از معاونین آموزشی دانشکده‌ها از طرف استادان آن دانشکده یک حق رأی داشت. سه شیوه پیشنهادشده طی دو مرحله به رأی گذاشته شد و آخر کار سیستم نمره‌دهی عادی رأی آورد. البته با پیگیری شورای صنفی امکان تغییر نمره یک درس پاس‌شده به P و یک درس افتاده به W پس از ثبت نمرات برای دانشجوها فراهم شد. جالب آنجاست که قبل از برگزاری جلسه رأی‌گیری، واحدهای صنفی دانشکده‌ای در جلسه‌ای با معاون آموزشی دانشکده خود، نظر آنها را درباره شیوه‌های مختلف نمره‌دهی جویا شدند تا برآوردی از نتیجه رأی‌گیری داشته باشند و طبق این برآورد سیستم نمره‌دهی رد/قبول رأی بیشتری داشت، اما در جلسه اصلی نتیجه دیگری رقم خورد.
در هر حال دانشگاه با اعلام دلایلی مثل کاهش انگیزه دانشجوها برای درس خواندن و انگیزه استادان برای درس دادن در اثر استفاده از سیستم نمره‌دهی رد/قبول و لطمه خوردن اعتبار دانشگاه و کارنامه دانشجوها زیر بار تغییر سیستم نمره‌دهی ترم قبل نشد. هرچند به نظر می‌رسد سخت‌گیری نامتعارف برخی استادان در ارزش‌یابی و باقی ماندن سیستم نمره‌دهی صفر تا بیست در وقوع برخی تخلف‌های امتحانی و تقلب‌های گسترده بی‌تأثیر نبوده است.
البته همین تصمیم دانشگاه مبنی بر باقی ماندن سیستم نمره‌دهی صفر تا بیست، با تأخیر زیاد اعلام شد و دانشجوها مدتی را در بلاتکلیفی باقی ماندند. آن‌طور که فعالین صنفی می‌گویند در مواقع حساس چشم خیلی از دانشگاه‌های کشور برای اتخاذ تصمیم به شریف است و از آن الگوبرداری می‌کنند و به همین‌خاطر دانشگاه معمولا در این شرایط مشی محافظه‌کاری در پیش می‌گیرد.
فشار بیشتر، همراهی کمتر
دومین ترم مجازی در شرایطی آغاز شد که به نظر می‌رسید وضعیت آموزشی دانشگاه می‌تواند شرایط مطلوب‌تری به خود بگیرد، اما در عمل وضعیت روحی و روانی نامساعد دانشجوها در قرنطینه خانگی با فشار مضاعف آموزشی استادان به بهانه افزایش کیفیت آموزش مجازی و بازدهی بیشتر، دست به دست هم داد و خستگی و استرس و درماندگی و بعضا روی آوردن به تقلب و تخلف برای کسب نمره را برای دانشجوها به همراه داشت. با این وجود دانشگاه در ترم دوم مجازی با درخواست شورای صنفی برای فراهم کردن تسهیلات تبدیل نمره به P و W بعد از ثبت نمرات، با توجیه لطمه نخوردن اعتبار دانشگاه و دانش‌آموختگان مخالفت کرد.
سنگ را بسته‌اند
با بچه‌های مختلف شورای صنفی در یکی دو سال اخیر که صحبت کردیم، از مشکلاتی گفتند که در روند کاری‌شان و پیگیری مسائل صنفی معمولا با آن مواجه هستند. البته بد نیست همین‌جا اشاره کنیم که به گفته فعالین صنفی، مسئولین مختلفی از دانشگاه همکاری و تعامل مطلوبی با شورای صنفی داشته‌اند و آنچه در ادامه می‌آید، ناظر به مشکلات موجود در روند پیگیری مسائل صنفی‌ست و به معنای راندن همه مسئولین به یک چوب نیست.
مطالبه‌گر و پیگیر مثل صنفی
دانشجوهایی که قبل از ۹۵ وارد دانشگاه شدند، احتمالا مهر این سال را با تجمع‌های اعتراضی به کاهش سنوات مجاز تحصیلی به یاد می‌آورند؛ تجمعاتی که هم‌زمان با ورود دانشجوهای جدید به دانشگاه شکل گرفت و از ورودی موقت دانشگاه در خیابان کنار مرکز محاسبات تا جلوی سلف و دفتر ریاست دانشگاه کشیده شد و آخر هم به نتیجه رسید. صنفی دوره قبل هم از این دست فعالیت‌ها و پیگیری‌ها کم نداشت، هرچند شاید به بزرگی و توی چشمی تجمعات اعتراضی سال ۹۵ نبود ولی نشان از فعالیت جدی و دغدغه‌مندانه شورای صنفی داشت؛ پویش غذای تابستان، پیگیری حذف فرجه‌های ترم پاییز، امنیت اطراف دانشگاه و دو کانکس پلیسی که در طرشت و تقاطع اکبری و قاسمی نصب شد، آسفالت و آب و دیگر مشکلات خوابگاه متأهلی، اعتراض‌ها به بازگشایی مجدد پردیس، درخواست برقراری سرویس به خوابگاه‌ها، ظرفیت کم خوابگاه‌ها و کف‌خوابی‌های اول سال، پویش هشت‌ونیم خوابگاه دختران، پیگیری راه‌اندازی یک رقیب برای شریف‌پلاس، شیوه‌نامه جدید انضباطی، آلودگی هوا و تعطیل نشدن دانشگاه، اعتراضات دی‌ماه و درخواست تعویق امتحانات، سنوات، سقف واحد، آموزش مجازی، ترافیک رایگان وعده‌داده‌شده و عمل‌نشده برای وب‌سایت‌های دانشگاهی، شیوه ارزیابی و طرح P/F که آخرش جواب منفی گرفت، تخلیه خوابگاه‌ها، تعهدنامه امتحانات پایان‌ترم و دیگر موضوعاتی که در یک سال اخیر پای صنفی را به میدان پیگیری و مطالبه‌گری و نمایندگی خواسته‌های دانشجوها کشاند.
پویش غذای تابستان:
پویش امنیت
پویش هشت‌ونیم یا اصلاح قانون محدودیت تردد در خوابگاه دختران
