شورای بین‌الملی ایرانیان آمریکا (NIAC)، برای یک استاد دانشگاه استنفورد به‌خاطر اظهارات تبعیض‌آمیز و تنش‌زایش درباره ایرانیان، درخواست مجازات کرده است. این سازمان، جفری اولمن، استاد دانشکده علوم کامپیوتر دانشگاه استنفورد را طی نامه‌ای به جان هنسی، رئیس این دانشگاه، مورد مواخذه قرار داده است.
این نامه به واقعه‌ای اشاره دارد که به گفته این شورا، در طی آن، یک فارغ‌التحصیل دانشگاه صنعتی شریف ایمیلی به اولمن ارسال می‌کند و از او درباره پذیرش دانشگاه سوالاتی می‌پرسد. در پاسخ، اولمن دانشجو را به وب‌سایتی از دانشگاه ارجاع می‌دهد که در آن بیان شده که پروسه پذیرش در دست کمیته‌ای از فارغ‌التحصیلان و اعضای دانشکده است و خارج از اختیارات او.
همچنین اولمن بیان می‌کند که حتی اگر در موقعیتی بود که که می‌توانست به او کمکی بکند، این کار را انجام نمی‌داد، مگر اینکه ایران حق کشور اسرائیل را به رسمیت بشناسد. وی در ایمیل خود به دانشجو بیان می‌کند:
«اگر ایرانیان مزایای تحصیل در استنفورد و دیگر موسسات آمریکا را می‌خواهند، باید به ارزش‌هایی که ما در اینجا برای خود داریم، احترام بگذارند؛ از جمله این حقوق، آزادی دین و احترام به حقوق انسانی است.»
نامه NIAC، ادعا می‌کند که این اظهارات به‌طور ناعادلانه‌ای باعث تبعیض علیه دانشجوهای ایرانی می‌شود و اولمن با این کار، آمال و آرزوهای دانشجوهای ایرانی را به‌خاطر سیاست‌های دولت ایران، گروگان گرفته است. این سازمان از هنسی درخواست کرده تا این اظهارات را محکوم کند، اقدامات لازم را برای مجازات اولمن در دستور کار خود قرار دهد و موضع استنفورد درباره دانشجویان ایرانی را شفاف نماید.
اما استنفورد بیان می‌کند که اولمن در پروسه پذیرش دخالتی ندارد و حق دارد که آزادانه عقاید خود را، هرچند بحث‌برانگیز، بیان کند. سخنگوی دانشگاه استنفورد، لیسا لاپین این‌طور می‌گوید:
«این استاد دانشگاه، دیدگاه شخصی خود را اظهار کرده و نه عقاید دانشگاه را. وی هیچ دخالتی در پذیرش ندارد و استنفورد هیچ تبعیضی در پذیرش خود قائل نمی‌شود.»
لاپین بیان می‌کند که استنفورد قصدی برای مجازات اولمن ندارد و بسیاری از استادان استنفورد عقایدی جنجالی در زمینه‌های مختلف دارند و این امری عادی به شمار می‌رود.
همچنین اولمن تعجب خود را از واکنش دانشگاه به این موضوع ابراز کرده و گفته که حتی بعد از چهار روز از دریافت نامه، هیچ‌کس از دفتر ریاست دانشگاه با او تماس نگرفته است:
«من انتظار حمایت بیشتری از دانشگاه را داشتم، نه از این جهت که جبهه‌ای علیه من در این موضوع گرفته باشند، بلکه من انتظار داشتم که دانشگاه، علیه این نامه، به عنوان تلاشی برای سانسور یک استاد دانشگاه اقدامی کند.»
اولمن از نوع بیان کلمات خود در ایمیلی که به دانشجوی ایرانی ارسال کرده، این‌گونه دفاع می‌کند:
«اگر کسی شخصا برای درخواستی با من تماس برقرار کند، من بدم نمی‌آید که درپاسخ، بخشی از عقایدم را آزادانه بیان کنم. وقتی که می‌گویم «من به شما کمک نخواهم کرد» به این معنی نیست که اگر آن شخص در دانشگاه پذیرش بگیرد، استاد راهنمای او نخواهم بود، بلکه به این معنی است که من به آن شخص توجه ویژه‌ای نسبت به شخص دیگری، اختصاص نخواهم داد.»
وقتی از اولمن درباره چرایی اشاره به ملیت دانشجوی موردنظر در ایمیل خود، سوال می‌شود، او پاسخ می‌دهد:
«من داشتم به این دانشجو، آن نسخه‌ای از تاریخ را که احتمالا نشنیده است می‌آموختم. درحال حاضر، تنش‌ها و کشمکش‌هایی بین ایران و اسرائیل و دیگر کشورها وجود دارد و من فکر نمی‌کنم که یک دانشجوی ایرانی، هر چقدر هم که باهوش باشد، تصویر درست و دوطرفه‌ای از این موضوع داشته باشد. من سعی داشتم تا دیدگاه اسرائیلی داستان را به او نشان دهم.»
