موفقیت را بیشتر روی جلد کتابهای انگیزشی و عموما زرد خودیاری میتوان پیدا کرد؛ کتابهایی که قرار است خواندن آنها زندگیتان را به پیش و پس از خود تقسیم کند و با تمرینهایی ساده از شما آدم دیگری بسازد. البته برای مخاطب این نوع کتابها و محتواها، موفقیت در رضایت از خود و زندگی تعریف میشود و آدم برای داشتن حس موفقیت باید به ندای درونیاش گوش بدهد و دنبال آن برود. اما برخی دیگر موفقیت را در تأثیری میبینند که انسان در محیط اطراف و جامعهاش میگذارد و تغییری که در آن ایجاد میکند؛ اینجا تعهد و مسئولیت حرف اول را میزند. برخی هم میخواهند این دو تعریف از موفقیت را با هم آشتی دهند و سر یک سفره بنشانند اما گروهی هم رفاه و منزلت اجتماعی و اقتصادی را همسان موفقیت میدانند. حالا با هر تعریفی که مبنا قرار دهیم، نمیشود انکار کرد که همه به نوعی در جستوجوی گوهر کمیاب موفقیت هستیم.
رویداد «در جستوجوی موفقیت» که دیماه امسال از سوی جامعه اسلامی شریف و مدرسه آزادفکری به صورت مجازی برگزار شد، دست گذاشته بود روی بحران موفقیت؛ بحرانی که در شریف شاید پررنگتر از جامعه بیرون دانشگاه خودش را نشان میدهد. فضای تکنیکزده و مهندسیزده شریف معمولا موفقیت را در فعالیتهای آکادمیک و تحقیقاتی و یا کارآفرینی و استارتآپ و کسبوکار میبیند و صدای گفتمانهای دیگر درباره موفقیت کمتر به گوش میرسد. «در جستوجوی موفقیت» هدفش را وجود یک «دیگری» در برابر گفتمان غالب تعریف کرده بود؛ «دیگری»ای که حضورش میتواند باعث شود مخاطبش به فکر فرو رود، سوال برایش پیش بیاید، شک کند، به خودآگاهی برسد و خودش را بشناسد، جرئت و جسارت تغییر پیدا کند و تصمیم بگیرد و راه و مسیر و تعریف خودویژهاش از موفقیت و زندگی را مشخص کند.
البته دستاندرکاران رویداد میگویند موفقیت صرفا یک بهانه خوب برای صحبت درباره این مسائل و پرسشها بوده، چرا که همه نسبت به مفهوم موفقیت حس دارند و با آن بهتر و راحتتر ارتباط میگیرند و در یک فضای عمومی، گفتوگو پیرامون موفقیت ارتباط بیشتری با مخاطب برقرار میکند تا گفتوگو درباره هدف و معنای زندگی و مفاهیم انتزاعی دیگری شبیه آن. بنابراین سراغ آدمهای مختلفی رفتند که با تعریف کلیشهای موردقبول در جامعه موفق به حساب میآیند و از آنها خواستند از مسیر و روایت زندگی خودشان بگویند تا مخاطب از لابهلای همین خاطرات و سرگذشتها تعریفها و مسیرهای مختلف موفقیت را بشنود.
اول قرار بود اسفند ۹۸ این رویداد در شریف برگزار شود و هر مدعو در زمانی حدود بیست دقیقه به صورت ارائههای تد، از زندگیاش بگوید اما کرونا باعث شد رویدادی که از مهر ۹۸ کارهایش شروع شده و تا مرحله دعوت مدعوین و تبلیغات و کارهای اجرایی هم رسیده بود، یک سالی به تعویق بیفتد و با مدعوین کمی متفاوت و به صورت مجازی و در قالب مصاحبههای حدودا یکساعته برای مخاطبانش عرضه شود.
ملاک دعوت از افراد برای ارائه تجربهها و روایتهایشان از زندگی، شجاعت، جرئت، تصمیم و انتخاب بوده؛ یعنی در برههای از زندگی، برایشان سوال بوجود آمده، دنبال سوال رفتهاند، به نوعی خودآگاهی رسیدهاند و تصمیم گرفتهاند کاری انجام دهند و از جامعه و جو محیط پیروی نکنند، هرچند خانواده و جامعه و شانس و اقبال و اتفاقات مختلف در تصمیم و مسیر آنها تأثیرگذار بوده و نمیشود آنها را نادیده گرفت. دستاندرکاران رویداد ابتدا برای انتخاب مدعوینشان، سراغ افراد و گروهها و نهادها و سازمانهای مختلف رفتند و از هر مدعو هم خواستند افراد بیشتری را معرفی کند تا ارائهدهندگان رویداد هم بیشتر باشند و هم متنوعتر و ازهمهرنگتر. در نهایت هم ارائهدهندگان در سه دسته علمی و دانشگاهی، علوم انسانی و دینی و جهان خارج از دانشگاه قرار گرفتند. البته شریفی بودن نقطه اشتراک همه افراد دعوتشده بود تا برای مخاطب مسیر آنها قابل لمستر و در دسترستر باشد.
۱۵۰ نفر از حدود ۴۰۰ ثبتنامکننده رویداد شریفی بودند و بیشترشان هم بچههای کارشناسی، هرچند هم دانشجوی دکترا در بین افراد شرکتکننده دیده میشد و هم چند دانشآموز دبیرستانی. ثبتنام از رویداد و استفاده از محتواهای آن، با پرداخت هزینه ممکن بود اما راههای مختلفی مانند ثبتنام گروهی یا ارائه گزارش خلاصه از رویداد برای کاهش هزینهها، حتی در حد صفر در نظر گرفته شده بود. البته معاونت فرهنگی اجتماعی دانشگاه از نظر مالی کمکی اندکی به این رویداد داشت.
بیشتر مخاطبها سوای برخی مشکلات فنی، نمره خوبی به رویداد دادند و رضایت بالایی داشتند. سیاوش شهشهانی، سعید انواری، هامون طهماسبی، مانی رفیعی، امید غیبی، سیدامیر ساداتموسوی و علینقی مشایخی مدعوینی بودند که در نظرسنجیها اقبال بیشتری از مخاطبین دریافت کردهاند. دستاندرکاران رویداد به دنبال آن هستند که محتواهای ارائهشده از سوی مدعوین مختلف را مکتوب و منتشر کنند تا بعدا در دسترس افراد بیشتری قرار بگیرد.