آخرین دوشنبه مهر، آخرین دوشنبه ریاست هفت‌ساله دکتر محمود فتوحی در شریف هم بود و اولین روز حضور دکتر رسول جلیلی در دفتر ریاست دانشگاه. رئیس سابق و سرپرست جدید حوالی ساعت دوی بعدازظهر ۲۷ مهر از جلسه با وزیر علوم به دانشگاه بازگشتند تا در جلسه‌ای با حضور معاونان و مدیران دانشگاه شرکت کنند و ریاست شریف بین آنها دست به دست شود. همان روز از دکتر جلیلی وقتی برای مصاحبه خواستیم و عصر روز بعد در دفتر ریاست، مشغول یک گفت‌وگوی یک ساعته با سرپرست دانشگاه صنعتی شریف و عضو حقیقی شورای عالی فضای مجازی بودیم. جلیلی همان ابتدا گفت که حرف‌هایش یک صحبت اولیه است و بعدا با جزئیات بیشتر و مفصل‌تر صحبت خواهد کرد، برنامه‌هایش را در سه محور آموزش، پژوهش و خدمت تا حدودی تشریح کرد و بر پژوهش‌های کاربردی و در خدمت رفع نیازهای جامعه تأکید داشت؛ محصولاتی و خدماتی که دانشگاه به جامعه و صنعت ارائه می‌دهد و منافع آن به خود دانشگاه برمی‌گردد تا این زیست‌بوم زنده بماند و بتواند توسعه پیدا کند. سرپرست جدید دانشگاه شعارش را «شریف برای زندگی» قرار داده و در صحبت‌هایش از لزوم بازگشت فضای دانشگاه به شرایط قبل از کرونا هم سخن گفت.
هر دوره‌ای از دانشگاه یک شاخصه اصلی داشته؛ مثلا در نیمه دوم دوره دکتر سهراب‌پور دانشگاه به سمت تقویت ارتباط با صنعت رفت، در دوره دکتر فتوحی دانشگاه یک بازنگری در این زمینه انجام داد، در زمینه‌های عمرانی پروژه‌های زیادی در دستور کار قرار گرفت و ارتباط با صنعت هم از طریق ناحیه نوآوری شریف ادامه پیدا کرد. همچنین در برخی دوره‌ها مثل اواخر دهه ۶۰ و اوایل دهه ۷۰، تقویت فضای آموزشی دانشگاه مطرح شد. شاخصه اصلی دوران ریاست شما بر دانشگاه چه خواهد بود و هدف اصلی شما در این دوران چیست؟
من با برخی دوستان درباره برنامه‌هایم برای دانشگاه صحبت کرده‌ام و برنامه‌ای به وزیر علوم هم ارائه داده‌ام، اما این برنامه ایده‌ها و سمت‌وسوهای کلی را نشان می‌دهد. در کشور یک‌سری اسناد بالادستی وجود دارد که درمورد برخی، باید تا حد ممکن در راستای آنها حرکت کرد و از آنها عدول ننمود و به برخی هم باید به عنوان راهنما نگاه داشت، چرا که ممکن است با شرایط دانشگاه سازگار نباشد و یا به زمینه‌های تخصصی دانشگاه مرتبط نباشد.
دسته دیگری از اسناد، برنامه‌ها و نظرات دولت محترم، یعنی برنامه‌های دولت سیزدهم در حوزه آموزش عالی است. همچنین خود دانشگاه برای آینده میان‌مدت برنامه‌هایی دارد که در قالب برنامه‌های راهبردی خودش را نشان می‌دهد. تاکنون دو برنامه راهبردی برای دانشگاه تدوین شده که عقل جمعی و تخصصی دانشگاه آنها را تهیه کرده است. همچنین وزیر محترم علوم، برنامه‌ای را در موقع اخذ رأی اعتماد، به مجلس ارائه کرده و در اختیار روسای دانشگاه‌ها هم قرار داده تا آموزش عالی یک آهنگ واحد داشته باشد.
علاوه بر اینها و در مصداق خاص دانشگاه شریف، بنده یک برنامه عملیاتی اولیه برای ایجاد تحول در دانشگاه آماده کرده‌ام که شریف را به عنوان الگوی دانشگاه تحول‌آفرین در گام دوم معرفی می‌کند. این برنامه شامل هشت سرفصل است و سه حوزه آموزش، پژوهش و خدمت را شامل می‌شود.
سیر آموزشی دانشگاه از نظر کیفی اولا باید حفظ شده و ثانیا ارتقا پیدا کند؛ اگر دانشگاه دانشجو و استاد باکیفیت نداشته باشد، کیفیت آموزشی آن در میان‌مدت در رقابت با دیگران کاهش می‌یابد. دانشگاه باید در حوزه آموزش سرآمدی و به‌روز بودن خودش را حفظ کند.
حوزه پژوهش دو وجه بنیادی و کاربردی دارد. در حوزه پژوهش بنیادی شریف دانشکده‌هایی دارد که سرآمد هستند و باید تولید علم در دنیا را دنبال کرده و با آن همراه باشند، چرا که ما باید از تولید علم در دنیا سهم داشته باشیم. البته ممکن است ما علی‌رغم تولید علم در این بخش، نتوانیم آن را در صنعت و فناوری به کار ببریم، ولی از آن بی‌استفاده هم نخواهیم ماند. اما بخشی که بیشتر باید مورد توجه قرار گیرد، پژوهش در راستای رفع مشکلات فناورانه صنعت و جامعه است. پژوهش در راستای رفع نیازهای جامعه در شعار راحت است، ولی در عمل دشواری‌های زیادی دارد. بنده بخش عمده‌ای از ۲۶ سال حضورم در دانشگاه را درگیر این موضوع بوده‌ام و دغدغه و انگیزه زیادی برای جهت‌دهی تحقیقات و پژوهش‌های دانشجوهای تحصیلات تکمیلی داشتم، اما موانع و سختی‌های زیادی در این مسیر وجود دارد که بخشی از آن به عادت و فرهنگ و شیوه مدیریتی و نگاه بخش مصرفی ما در صنایع و سازمان‌ها و دولت به محصولات خارجی برمی‌گردد. چیزی که جایش در دانشگاه خالی‌ست، ارتباط میان نیازهای بنیادین جامعه و توان پژوهشی دانشگاه است.
از سوی دیگر دانشگاه مجموعه بزرگی از استادان و کارمندان و دانشجوها و بازنشستگان است که باید به آنها و حتی خانواده‌های آنها خدماتی ارائه کند.
بنابراین شما به رفع نیازهای جامعه از سوی دانشگاه از طریق پژوهش‌های کاربردی اهمیت ویژه‌ای می‌دهید و این موضوع در برنامه‌های شما جایگاه ویژه‌ای خواهد داشت. برای نیل به این هدف چه اقداماتی انجام خواهید داد؟
جمعیت قابل توجه اعضای هیئت‌علمی و پژوهشگران دانشگاه ظرفیت اصلی ما برای رفع نیازهای جامعه از سوی دانشگاه است. البته چند ملاحظه وجود دارد؛ اولا باید مسئله وجود داشته باشد. مسئله در جامعه وجود دارد، ولی کشف مسئله چطور؟ وقتی درهای کشور بسته می‌شود، فهرستی از مسائل در رسانه‌ها و سخنان مسئولین و نامه‌های ارسالی به دانشگاه در قالب نیاز پژوهشی ارائه می‌شود. برخی مسائل هم در کف جامعه است و افرادی باید آنها را استخراج کنند. در دانشگاه ظرفیت استخراج این مسائل وجود دارد. بعد از استخراج مسائل، نوبت به پژوهش روی آنها می‌رسد و پژوهش نیاز به منابع مالی، نیروی انسانی، آزمایشگاه و تجهیزات، مواد اولیه، پذیرش ریسک، و صبر و حوصله دارد. به طور مثال، امروز به ماهواره‌های سبک‌وزن نیاز داریم، ولی در شش ماه نمی‌توانیم به آن برسیم. اگر شریف‌ست زنده نگه داشته شده و ادامه می‌یافت، می‌توانستیم الآن از طریق برگزاری رقابت بین دانشگاه‌ها به سمت ماهواره‌های سبک‌وزن برویم تا نیازمان در یکی دو سال رفع شود، ولی الآن باید روی پنج سال و ده سال برای عرضه ماهواره مورد تقاضا صحبت کنیم.
اتصال و ارتباط ظرفیت پژوهشی دانشگاه به نیازهای جامعه، مقدماتی طلب می‌کند که باید فراهم شود و از جمله وظایف مدیریت دانشگاه تلاش در راستای فراهم شدن این مقدمات است. وقتی مقدمات فراهم شد، باید عرضه محصول پژوهشی صورت گیرد، چرا که اگر محصول در بازار خریداری نداشته باشد، با شکست مواجه می‌شود. اگر درهای کشور بی‌محابا باز باشد و هرچه نیاز داریم را با قیمت ارزان‌تر از خارج تهیه کنیم، همه زحمات به هدر می‌رود. وظیفه مدیریت دانشگاه این است که از طریق ارتباط گرفتن، جلسه گذاشتن، قانع کردن، مقاله نوشتن، سخنرانی و ... کاری کند که این زیست‌بوم پویا و فعال باشد و عرضه محصول پژوهشی رخ بدهد تا بخشی از درآمد حاصل از این عرضه فناوری به دانشگاه بازگردد و زنده ماندن و استمرار آن را تأمین کند.
ما تا ابد نمی‌توانیم همه نیازهای کشور را، به‌ویژه آنهایی که فناوری بالا و کلیدی دارند، از خارج تهیه کنیم. به عنوان مثال، در حوزه کامپیوتر صورت مسئله‌های زیادی وجود دارد، اما بعضی اوقات، دانشگاه به مسائلی می‌پردازد که در‌واقع می‌توان آنها را ذیل عنوان خدمت دسته‌بندی نمود تا پژوهش، ولی به عنوان نیاز پژوهشی به دانشگاه ارائه می‌شود.
اگر بخواهیم به صورت مصداقی‌تر صحبت کنیم، برنامه‌های اصلی شما در این دوره چه خواهد بود؟
برخی از سرفصل‌های برنامه‌های من برای این دوره چهار ساله در موارد زیر خلاصه می‌شود:
اولین بحث تقویت زیرساخت آموزش بین‌رشته‌ای در دانشگاه است. ما در سال‌های اخیر به برخی مفاهیم مثل داده یا زیست‌فناوری در دانشگاه توجه داشته‌ایم، ولی راه‌اندازی برخی رشته‌ها یا گرایش‌های نوین در دانشگاه با تأخیر صورت گرفته است. ممکن است نیاز باشد چند رشته/گرایش را با هم تلفیق کنیم تا بتوانیم آموزش بین‌رشته‌ای در این موضوعات داشته باشیم. برخی اوقات معطل وزارت علوم و سازمان سنجش می‌مانیم تا دانشجوی تحصیلات تکمیلی در این گرایش‌های نو به دانشگاه اختصاص داده شود، چرا که آموزش بین‌رشته‌ای به دانشجو و پژوهشگر نیاز دارد تا زیست‌بوم زنده بماند.
مسئله‌محور کردن پژوهش‌ها موضوع بعدی است. اگر بتوانیم تعدادی مسئله برای هر دانشکده و پژوهشکده به عنوان مسائل موردنیاز جامعه که با فناوری رفع و رجوع می‌گردد، تعریف کنیم، می‌توانیم به پژوهش‌هایمان طوری جهت بدهیم که ملموس بوده و خواهان داشته باشد. اگر پژوهشی خواهان داشته باشد، انگیزه پژوهشگر هم افزایش می‌یابد. بین پژوهشی که مقاله‌خیزی بالاتری داشته و فناوری پیشرفته‌تری هم دارد، ولی مشتری و خواهانی ندارد و پژوهشی که با وجود مقاله‌خیزی کمتر و فناوری پایین‌تر، خواهان دارد، دومی اولویت بیشتری خواهد داشت و برای تیم پژوهشگر انگیزه بیشتری ایجاد می‌کند و پایدارتر است، چون منافع عرضه محصول آن به مبدأش برمی‌گردد.
همچنین نیاز است روی نظام‌های نوآوری فناورانه، اجتماعی و سیاستی کار کنیم و آنها را در دانشگاه توسعه دهیم؛ مثل همین پژوهشکده‌هایی که در دهه اخیر در دانشگاه ایجاد شده و مورد توجه دولت و سیاست‌گذاران هم قرار گرفته‌اند.
توسعه ناحیه نوآروی شریف نیز اقدام بسیار خوبی بوده که با همت معاونت علمی فناوری ریاست‌جمهوری و هیئت‌رئیسه دانشگاه و افرادی مثل مهندس دهبیدی‌پور صورت گرفته و الآن این ناحیه هویت منحصر به فرد خودش را دارد. این ناحیه هنوز جای کار زیادی دارد تا منطقه اطراف دانشگاه از حالت صرفا مسکونی به منطقه‌ای تبدیل شود که به نوآوری و کار دانش‌بنیان و حل مسئله شناخته شود. برای نیل به این هدف، ایده‌ای که به ذهن من می‌رسد این است که واحد تحقیق و توسعه شرکت‌های بزرگ ایرانی در این منطقه استقرار یابند، چرا که در این صورت، منابع مالی و مسئله وارد منطقه می‌شود و ساخت‌وساز صورت می‌گیرد و آزمایشگاه در منطقه ایجاد می‌شود. به تدریج با این کار ناحیه نوآوری شریف در سطح کشور برند شده و این برند به توسعه ناحیه و افزایش گردش مالی و تولید ثروت و منتفع شدن دانشگاه از این ناحیه کمک می‌کند. اگر برخی محدودیت‌ها برای کشور و دانشگاه در عرصه بین‌المللی رفع شود، می‌توان به این موضوع فکر کرد که حتی شرکت‌های بزرگ خارجی که در ایران فروش دارند، متقاعد شوند که بخشی از سودشان را در ایران و در جایی مثل ناحیه نوآوری شریف سرمایه‌گذاری کنند. قطعا دانشگاه و کشور نیز از این اقدام منتفع شده، مهاجرت نخبگان کاهش می‌یابد، و بخشی از مسائل دانشگاه و جامعه مرتفع می‌شود.
از سوی دیگر کشور در معرض تحول دیجیتال و انقلاب صنعتی چهارم است و دانشگاه باید خودش را به سمت این تحول دیجیتال سوق بدهد. برای این کار لازم است دانشگاه فرایندهایش را اصلاح و مکانیزه کند. فرایندهای مکانیزه جزیره‌ای دیگر خواهان ندارد و باید دانشگاه به صورت یک کل واحد و یک سازمان نمونه هوشمند باشد. هوشمندی صفر و یکی نیست و طیف دارد. ما می‌خواهیم حداقل دانشگاه به صورت جزیره‌ای فعالیت نکند و همه کارهای یک عضو دانشگاه، چه استاد و چه دانشجو و چه کارمند از طریق یک دریچه واحد مکانیزه انجام شود. برای این امر، شورای فناوری اطلاعات دانشگاه اهمیت بیشتری پیدا می‌کند و خودم در این شورا به صورت مرتب شرکت خواهم کرد تا دانشگاه یک محیط یک‌پارچه خدمت به دانشجوها و استادان و کارمندان فراهم نماید. البته این کار هزینه‌هایی هم دارد که باید به فکر تأمینش باشیم.
تقویت اخلاق حرفه‌ای و روند ارتقای اعضای هیئت‌علمینیز از جمله برنامه‌هاست. لازم است که در این حوزه به طور مرتب نظارت داشته باشیم و روش‌هایمان را بهبود ببخشیم. هر چند سال یک‌بار یک ویرایش و الحاقیه جدیدی برای مکانیزم ارتقای اعضای هیئت‌علمی در نظر گرفته می‌شود، ولی باید به صورت جدی‌تر دنبال شود.
جوان نگه داشتن دانشگاه هم برای ما مهم است. جذب اعضای هیئت‌علمی و کارمندان باید به‌طور مرتب و مستمر صورت پذیرد تا جریان ورود نیروهای جوان در کنار بازنشسته شدن همکاران مسن‌تر، دانشگاه را همچنان جوان و در عین حال با تجربه نگهدارد و جوان‌هایی که وارد دانشگاه می‌شوند، در کنار اعضای مجرب فعالیت کنند. مشکلاتی وجود دارد که شاید رفع آنها از عهده مدیریت دانشگاه خارج باشد، ولی باید تلاش کرد استادان و کارمندان جوان سال‌های خوبی را در دانشگاه بگذرانند و امکانات مناسب زندگی برایشان تهیه گردد.
موضوع دیگر هدفمند شدن ارتباطات بین‌المللی است. ارتباطات بین‌المللی در دهه اخیر رشد قابل‌توجهی داشته، ولی باید هدفمندتر شود. در حوزه بین‌الملل، ما محدودیت‌هایی داریم، ولی نباید کارهایمان را معطل رفع آن محدودیت‌ها کنیم، چون ممکن است مرتفع نشود. از سوی دیگر ما دوست داریم با برخی جاها ارتباطات بین‌المللی داشته باشیم، ولی آنها نمی‌خواهند یا به خاطر موانعی نمی‌توانند. دانشگاه باید به باقی کشورهای دنیا هم نگاه کند، هرچند در ابتدا کار خیلی سخت است و غیرکیفی جلوه می‌کند، اما اگر می‌خواهیم در چند دهه کار موثری انجام دهیم و از ظرفیت دانشگاه در راستای ارتقای نفوذ ایران در کشورهای دیگر استفاده کنیم، نیاز به این اقدام داریم.
منظور شما این است که در حال حاضر که ارتباطات بین‌المللی دانشگاه با اروپای غربی و آمریکای شمالی با محدودیت مواجه است، بیشتر به کشورهای منطقه توجه کنیم؟
برای فرصت مطالعاتی مقاصدی جز کشورهای توسعه‌یافته قابل تصور نیست و لازم است موانع و مشکلات این مسیر را در حد امکان رفع کنیم، اما باید طرف دیگر این معادله، یعنی دیگر کشورها را هم دید و به آنها توجه داشت. وقتی قرار است با خارج از مرزهایمان ارتباط و تعامل داشته باشیم که لازم است این ارتباط و تعامل را داشته باشیم، باید توجه کنیم که شرق عالم هم جزئی از عالم است. پذیرش دانشجوی خارجی هم بخشی از این جورچین ارتباطی و تعاملی است؛ مثلا بعد از اتفاقاتی که در افغانستان رخ داده، با بورسیه کردن تعدادی دانشجو از این کشور می‌توان روابط بین‌المللی را گسترش داد. این حوزه نیاز به فکر و کار زیادی دارد که موجب ارتقای برند دانشگاه و گسترش حوزه تأثیرگذاری بین‌المللی می‌شود، ولی الآن زود است که به صورت مصداقی به آن بپردازیم.
حضور خود شما در لیست تحریم‌های آمریکا به نظرتان برای دانشگاه مشکلی ایجاد نمی‌کند؟
با توجه به تجربه بنده و فرآیندی که در دو دهه گذشته در رابطه با افزودن مستمر اشخاص و سازمان‌ها، چه ایرانی و چه غیرایرانی در لیست تحریم وزارت خزانه‌داری آمریکا یا اتحادیه اروپا طی شده، تحریم دانشگاه و برخی افراد در داخل دانشگاه، تأثیر خیلی کم و ناچیزی در مشکلات دانشگاه داشته است. مشکلات اصلی دانشگاه چیزهای دیگری است که اگر آنها حل شود، تحریم به چشم نخواهد آمد. البته ما در جهت حل این مشکل هم تلاش خواهیم نمود.
در سال‌های اخیر دانشگاه نیز مانند کشور با مشکل بودجه و منابع مالی مواجه بوده و از سویی به سمت افزایش سهم درآمد غیردولتی حرکت کرده که یکی از آنها کمک‌های خیرین و صندوق سرمایه‌گذاری بود که ایده‌اش در چند سال گذشته مطرح شده، ولی خیلی عملیاتی نداشته است. طرح و برنامه شما برای منابع درآمدی دانشگاه چیست؟
امسال بیست‌وهفتمین سالی است که بنده در دانشگاه هستم و بنابراین هر آنچه که الان به ذهن بنده می‌رسد، به ذهن دیگر همکاران بنده هم رسیده است. بنده از محیط دیگری به دانشگاه نیامده‌ام که ایده‌های متفاوت و نوبرانه‌ای داشته باشم. ما اگر همان برنامه‌ها و روش‌ها و ساختارهای موجود را دنبال کنیم تا اتکایمان به بودجه صرفا دولتی کاهش پیدا کند، راه درستی رفته‌ایم و همین راه را هم ادامه خواهیم داد و تلاش خواهیم کرد منابع دانشگاه از نظر کمی و کیفی ارتقا پیدا کند. فکر نمی‌کنم به جز تقویت ارتباط با صنعت و آوردن پروژه‌های بزرگ به دانشگاه راهی برای استقلال از بودجه صرفا دولتی وجود داشته باشد. پروژه‌های بزرگ است که می‌تواند پایداری و ثبات ایجاد کند و در میان‌مدت و درازمدت مسائل دانشگاه را رفع نماید تا از قِبَل آن بتوان دانشگاه را از هر نظر توسعه داد. ما اگر بتوانیم زیست‌بومی را برای استفاده از تولیدات فناورانه و خدمات دانشگاه و ایجاد گردش مالی در کنار آن ایجاد کنیم، می‌توانیم منابع مالی دانشگاه را گسترش دهیم. نهادهایی که در سطح حل مسئله فعالیت می‌کنند، باید درون دانشگاه باشند و شرکت‌هایی که جنبه تجاری آنها غالب‌تر است، باید در بیرون دانشگاه و در ناحیه نوآوری مستقر باشند و دانشگاه براساس روش‌های موجود یا نوآورانه از منافع آنها بهره‌مند شود. ارتباط حقوقی پارک علم‌وفناوری و دانشگاه با شرکت‌های دانش‌بنیان باید طوری شکل گیرد که زیان کمتری متوجه دانشگاه شود، چرا که هر نهاد دانش‌بنیان با احتمالی زمین می‌خورد و فعالیت آن با ریسک مواجه است. دانشگاه باید به شرکت‌هایی که برآمده از دانشگاه هستند و کسب‌وکارشان رونق پیدا کرده، چراغ سبزی نشان دهد و در منافع آنها شریک شود. این حرف جدید نیست، ولی ما نیاز به تجربه‌های موفقی داریم که بقیه را برای این کار قانع کند. البته دولتی بودن دانشگاه یک معضل است و سهام‌دار شدن آن در شرکت‌ها، مشکلاتی را برای آن شرکت پیش می‌آورد، به همین خاطر نهادهای دولتی از سهام‌دار شدن در شرکت‌ها ممنوع شده‌اند. برای این مشکل هم باید راه حلی مناسب یافت.
با توجه به نزدیک بودن بازگشایی دانشگاه و برگشت به آموزش حضوری، برنامه شما برای فضای دانشجویی و فرهنگی شریف چیست؟
بازگرداندن فضای دانشگاه به اوضاع قبل از کرونا به زمان نیاز دارد و باید مرحله به مرحله به فضای آن دوران برگشت و در این زمینه کار سختی در پیش داریم. آمارهایی که درباره افسردگی در بین دانشجوها شنیده می‌شود، نگران‌کننده است و حتما باید به سمت بانشاط شدن فضای دانشگاه حرکت کنیم. بهترین شعاری که برای این مرحله انتخاب کرده‌ام، «شریف برای زندگی» است، یعنی زندگی همه ذی‌نفعان دانشگاه. ذی‌نفعان دانشگاه اولا خانواده شریف هستند که شامل استادان، دانشجوها، کارمندان، بازنشستگان و خانواده‌های همه این افراد می‌شود و ثانیا جامعه که از دانشگاه انتظاراتی دارد و ثالثا جامعه بین‌الملل که با آن تعامل داریم، هرچند تعامل ما در حال حاضر بیشتر یک‌سویه شده، ولی به مرور باید به سمتی برویم که ورودی‌هایی هم از جامعه بین‌الملل داشته باشیم. شریف باید در حوزه بین‌الملل موثر باشد و بخشی از این تأثیر ایفای سهم خود در تولید علم است.
بخش خیلی مهمی از لایه اول ذی‌دنفعان دانشگاه دانشجوها هستند و این دانشجوها باید در دانشگاه تک‌بعدی به بار نیایند، بلکه باید در دانشگاه زندگی کنند؛ خوابگاه‌ها، آزمایشگاه‌ها، کلاس‌ها و ... همه بخشی از شریف هستند و عمر دانشجوها در این محل‌ها سپری می‌شود و به همین خاطر محیط دانشگاه باید بشاش‌تر و شاداب‌تر باشد. برنامه‌های فرهنگی دانشگاه بعد از کرونا لازم است متناسب با روحیه دانشجوهایی باشد که مدت زیادی در خانه مانده‌اند. الگوی اول ما شرایط قبل از کروناست که نیاز به یک بررسی و بازبینی دارد. عمده برنامه‌های ما برنامه‌های مناسبی بوده و باید ادامه پیدا کند. خوابگاه‌های دانشجویی، رستوران، محیط مطالعه، محیط عبادت، برنامه‌های تفریحی، برنامه‌های ورزشی، فعالیت‌های فرهنگی و اجتماعی، برنامه‌های تشکل‌های دانشجویی و دیگر موارد اولا باید به حالت قبل از کرونا بازگردند و ثانیا در برخی موارد باید تلاش کنیم که ارتقا پیدا کنند. البته منابع مالی، مقررات، شرایط جامعه و ارزش‌های دینی و ملی را مد نظر خواهیم داشت و در همین قالب تلاش خواهیم نمود.
شما عضو شورای عالی فضای مجازی هستید و به طور منظم با روسای قوای کشور در این شورا ارتباط و تعامل دارید. این ارتباط شخصی شما به رفع مشکلات دانشگاه کمک خواهد کرد؟
در هر جای دنیا تعامل با سیاست‌مداران و اعضای پارلمان و کنگره موانع و مشکلات را رفع می‌کند. حداقل اگر مسئله متوسط یا بزرگی برای دانشگاه پیش آمده باشد یا راه‌حلی برای مسائل کشور داشته باشیم و بخواهیم در آن مشارکت کنیم، این ارتباط مستقیم می‌تواند کمک کند. در هر حال ما می‌توانیم در صورت نیاز برخی مسئله‌های دانشگاه را به صورت مستقیم با مسئولین عالی‌رتبه نظام مطرح کنیم.
تغییرات مدیریتی در دانشگاه چطور خواهد بود؟
بنده دیروز با معاونین دانشگاه جلسه داشتم و در آنجا اعلام کردم که هیچ اتفاقی نیفتاده که اداره دانشگاه تحت تأثیر قرار گیرد، فقط جای دو همکار عوض شده است و به همین خاطر از همکاران خواهش کردم به کارشان ادامه دهند. امروز نیز با برخی معاونین دانشگاه به صورت انفرادی صحبت داشتم. برخی همکاران از قبل برنامه داشتند که از مسئولیت‌شان کنار بروند. از آنها خواستم که فعلا ادامه دهند تا در کنار هم کار را ادامه دهیم. همکاران هم قول همکاری داده‌اند و دانشگاه از این نظر هیچ مشکلی نخواهد داشت. دل‌سوزی برای شریف بین همه مسئولین و همکاران دانشگاه وجود دارد و بنده سعی می‌کنم در مواردی که جابه‌جایی ناگزیر است، با همکاری خود آن افراد و بدون حاشیه و همراه با تکریم و احترام این جابه‌جایی صورت گیرد.
