از فردای اعلام رتبه‌های کنکور، دانشگاه چند روزی میزبان داوطلبان کنکور ریاضی 98 بود تا در روند شناخت رشته‌ها و انتخاب رشته به آنها کمک کند. همایشی که خیلی از شریفی‌ها، قبل از ورود به دانشگاه آن را تجربه کرده‌اند. مثل هرسال دانشجویان دانشگاه کادر اجرایی این مراسم را تشکیل می‌دادند اما امسال به جای سالن جابر تالارها میزبان افراد شرکت کننده بود. در این وانفسای آموزش و پرورش کشور و فقدان شناخت کافی بچه‌های کنکوری از رشته‌ها تلاش دانشگاه برای برگزاری این همایش قابل تقدیر است؛ تلاشی جدی برای برنامه‌ریزی همایشی مطلوب که بخش بسیار زیادی از آن بدون مشکل انجام شد: زمان‌بندی ارائه‌ها، پذیرایی مراسم، پذیرش شرکت کننده‌ها و ...
در کنار ارائه‌های استادان، ساختمان ابن سینا میزبان انجمن‌های علمی دانشکده‌های مختلف بود و نمایندگان هر رشته در زمان‌های استراحت و در بخش پایانی همایش با بچه‌ها گفت‌وگو می‌کردند؛ بچه‌هایی که هر سال از شهرهای مختلف به امید مشخص کردن راه آینده خود به دانشگاه میآیند، بعضی‌هایشان تنها، بعضی‌هایشان با والدین و بعضی‌هایشان هم به صورت اردو با مدرسه.
همچنین در یکی از تالارها کارگاه مشاوره و روان‌شناسی برای والدین حاضر در همایش برقرار بود که بازخوردهای مثبتی از آنها نسبت به این کارگاه به گوش می‌رسید.
البته درکنار این اتفاقات خوب نقدهای متعددی به ارائه‌های استادان وجود دارد که خیلی از دانشجویان هم از آن مطلع هستند. تقریبا تمام حرف‌هایی که استادان مدعو در زمان معرفی رشته مدنظر می‌زنند، کلی است و تصویر خاصی از روند تحصیلی بچه‌ها و آنچه که در طول دانشگاه با آن درگیر هستند، داده نمی‌شود. یک ویترین ناکامل که بیشتر آن به توضیح خروجی‌های خاص رشته محدود می‌شود. برای مثال در طول معرفی رشته مهندسی کامپیوتر هیچ حرفی از جنس درس‌هایی که بچه‌ها می‌خوانند، پروژه‌هایی که با آن درگیر می‌شوند، حجم کارهایی که باید به دروس دانشکده اختصاص دهند و یا حتی چگونگی فعالیت‌شان در زمان اشتغال گفته نشد؛ فقط یک اسلاید قدیمی که به چندین نسل تا به حال ارائه شده و در آن به تأثیر مهندسی کامپیوتر در دنیا، محصولات روز مهندسی کامپیوتر، آزمایشگاه‌های مجهز دانشکده و شرکت‌های برتر کامپیوتری دنیا پرداخته می‌شود. این درحالی است که جمع قابل توجهی از بچه‌ها (به جز تحصیل کرده‌های مدارس شهرهای منطقه یک) حتی از چیزی مثل برنامه نویسی حداقل شناختی هم ندارند.
این قضیه مختص به ارائه مهندسی کامپیوتر نبود و به وضوح در ارائه‌های دیگر هم دیده می‌شد. این قضیه طوری است که گویا به طور ضمنی فرض می‌شود بچه ها خیلی از مسائل را می‌دانند و برای تکمیل اطلاعات خود به به همایش میآیند.
در نتیجه این مسائل در روند انتخاب بچه‌ها تأثیر چندان درستی به وجود نمی‌آید. برای این همایش از طرف دانشگاه و از طرف تیم اجرایی که شامل دانشجویان خود دانشگاه است، زحمت زیادی کشیده می‌شود و حیف است که به خاطر این مسائل زحمت آنها، آن طور که باید و شاید به بار ننشیند.
در این بین یکی از نکات خوب و قابل توجه ارائه دکتر دورعلی برای رشته مکانیک بود که برخلاف سایرین، بخش مهمی از آن به توصیه بچه‌ها برای عمیق فکر کردن و مشخص کردن تکلیف‌شان از زندگی گذشت؛ توصیه‌ای که خیلی از دانشجویان تحصیلات تکمیلی هم از آن غافل‌اند.
