از اواسط امتحانات بود که از گوشه و کنار حرف کرونا شد. میلان، شهر ما فکر می‌کنم از اولین شهرهای ایتالیا بود که قرنطینه شد. اوایل هیچ ایده‌ای در مورد این که اگر قرنطینه باشیم چه اتفاقی می‌افتد نداشتیم. تا 23 فوریه هنوز قطارها و پروازها برقرار بود، مغازه‌ها و رستوران‌ها باز بودند و صدای خنده‌های تا بعد از نیمه‌شب از بار پایین خانه‌مان شنیده می‌شد. 23 فوریه تقریبا ماجرا جدی شد، مکان‌های عمومی مثل رستوران‌ها مجبور به تعطیلی شدند. در طول دو هفته بعد تمام مدارس و دانشگاه‌ها هم تعطیل شدند، علاوه بر آنها تقریبا هر مکانی برای تفریح و خرید، غیر از مواد خوراکی هم کارش به تعطیلی کشید. به تدریج پروازها و قطارها هم لغو شدند. یک روز صبح بیدار شدیم و دیدیم اجازه خروج از استان لمباردی را هم دیگر نداریم، نه هوایی و نه زمینی. اینجا بود که یک‌مقدار نگران شدم.
در تمام این مدت با دویدن در پارک نزدیک خانه، خودم را سر حال نگه می‌داشتم که در روزهای مصادف با عید نوروز همه پارک‌ها هم مجبور به تعطیلی شدند. به علاوه فروشگاه‌ها دستورالعملی دریافت کردند مبنی بر اینکه تراکم حضور افراد بر حسب متر مربع باید از یک حداکثر بیشتر نشود، برای همین با کاهش ساعت کاری فروشگاه‌های مواد غذایی صف‌های طولانی جلوی اکثرشان ایجاد شد.
برنامه‌های دولت برای اجرای قرنطینه دومرحله‌ای بود که در هر دو مرحله باید یک فرم خوداظهاری پر می‌کردیم و دلیل حضور خود در بیرون از خانه را توضیح می‌دادیم اما جریمه‌های نقدی و قضایی در مرحله دوم بسیار سنگین‌تر شد. در مرحله اول هنوز امکان ورزش کردن به صورت انفرادی با رعایت فاصله وجود داشت اما درمرحله دوم که از حدود یک ماه پیش شدت گرفت، جز برای مواردی مثل خرید و درمان و شغل‌های ضروری نباید از خانه خارج می‌شدیم. فردای همان روز که این خبر گفته شد و هنوز از جدیت آن مطمئن نبودم، در مسیر ماراتن همیشگی کنار رودخانه نویلی، پلیس دوچرخه‌سوار با من برخورد کرد ولی خوش‌شانس بودم و توانستم از جریمه قسر در بروم.
یکی از اتفاقات دوست‌داشتنی در این میان فعالیت دسته‌جمعی همسایه‌ها از بالکن و پنجره‌ها بود. گویا از طریق اخبار خبررسانی می‌شد که سر ساعت مقرر آهنگ یا کار خاصی به طور هماهنگ انجام شود.
کارهای اداری ضروری از قبل تعیین شده با سرعت بسیار کمتر نسبت به سابق اما از طریق تلفنی ادامه پیدا کرد. بیمارستان‌های موقت ساخته شد. همچنین بعضی از دانشگاه‌ها برای دانشجویان در حال فارغ‌التحصیلی با شرایط خاص آزمایشگاه‌ها را در اختیارشان قرار دادند تا کارهایشان به سرانجام برسد.
هرچند آمار نگران‌کننده‌ای برای تعداد تلفات این بیماری در ایتالیا وجود دارد اما تا زمان نوشتن این متن 80 درصد افراد فوت‌شده بالای 90 سال داشتند و هیچ مورد زیر 30 سال گزارش نشده که بی‌ربط به این موضوع نیست که ایتالیا دومین جامعه پیر را در دنیا شامل می‌شود.
همه ابعاد قرنطینه به کنار، تأثیر غیرقابل انکارش روی شرایط اقتصادی نگران کننده بود و هست اما دولت خوشبختانه زود راهکارهای حمایت‌کننده ارائه کرد که شامل دریافت ماهیانه 800 یورو برای افراد ایتالیایی در صورت درخواست، تعلق بیمه بیکاری به همه افرادی که بیکار شده بودند و وام‌های طولانی مدت می‌شد. به علاوه با پرکردن فرم‌های اعلام‌شده از سوی شهرداری، همه افرادی که به صورت قانونی در ایتالیا اقامت دارند از بن‌های خرید مایحتاج غذایی به ارزش ۲۰۰ الی ۵۰۰ یورو برخوردار می‌شوند.
ماندانا هاشمی
