دکتر مجتهدی، بنیان‌گذار دانشگاه، مخالف ساخت زمین چمن بود و می‌گفت مصرف آب آن زیاد است، اما مهندس مقدسیان، اولین مدیر تربیت‌بدنی دانشگاه، یک روز وقتی مجتهدی خارج از کشور بود، با چند هزار تومان زمین چمن دانشگاه را راه انداخت. مجتهدی وقتی به دانشگاه برگشت، یک زمین چمن بزرگ دید. بی‌درنگ از خودرو پیاده شد و مقدسیان را احضار کرد، اما کار انجام شده بود. شریف صاحب زمین چمنی شده بود که علی دایی را به ورزش ایران و جهان تحویل داد، اما اواسط دهه هشتاد بود که دانشگاه تصمیم گرفت به جای آن ساختمانی را بنا کند و هوافضایی‌ها را در آن اسکان دهد. سعی کردیم براساس آرشیو روزنامه شریف، صحبت‌های یکی دو نفر از استادان دانشکده هوافضا که در جریان ساخت ساختمان جدید این دانشکده بودند و صحبت‌های یکی از اعضای شورای صنفی دانشگاه در سال‌های ابتدایی ساخت این ساختمان، روایتی بنویسیم از ۱۵ سالی که بر این پروژه گذشت.
جدایی از مکانیک و آغاز بی‌خانمانی
اواخر دهه هفتاد، هوافضا که تا قبل از آن به عنوان یک گروه در دانشکده مکانیک به حساب می‌آمد، از این دانشکده جدا و به عنوان دانشکده‌ای جدید شناخته می‌شود، اما بعد از این جدایی، نه فضای فیزیکی مناسبی در اختیار دارد و نه امکانات کافی و مناسب برای دانشجوها و اعضای هیئت‌علمی‌اش. در آن زمان دانشکده هوافضا در ساختمان سفیدرنگ ضلع شمالی مسجد (کنار پژوهشکده الکترونیک) استقرار دارد؛ ساختمانی سه طبقه و قدیمی که قبل از آن زمانی به اداره نقلیه اختصاص یافته بود و زمانی به مهد کودک. از طرف دیگر توسعه دانشکده جدید هوافضا نیاز به انتقال به فضایی بزرگ‌تر و مناسب‌تر دارد.
عذرخواهی نقدی و وعده پیگیری
اواخر تابستان سال ۸۷ قرار است چند نفر از مسئولین رده‌بالای کشور برای اختتامیه مسابقه هواپیماهای بدون سرنشین که در شریف برگزار می‌شود، به دانشگاه بیایند. سردار نقدی، معاون وقت تحقیقات ستاد کل نیروهای مسلح یکی از مدعوین آن جلسه است. دکتر روستاآزاد، معاون پژوهشی آن زمان دانشگاه جلسه‌ای با حضور معاونان پژوهشی دانشکده‌ها و سردار نقدی ترتیب می‌دهد. نماینده دانشکده هوافضا در آن جلسه، ضمن اشاره به ارتباط زیاد دانشکده هوافضا با صنایع دفاعی و نظامی و ارتباط نزدیک افراد دانشکده با صنعت هوافضا، این گلایه را مطرح می‌کند که این دانشکده در دانشگاه هنوز نتوانسته جایگاه خوبی از نظر ساختمان و امکانات و آزمایشگاه‌ها و کارگاه‌ها و ... داشته باشد. این گلایه تأکید رئیس و معاون پژوهشی دانشگاه را به همراه دارد و توجه سردار نقدی را هم جلب می‌کند.
بعد از جلسه، نقدی از دانشکده هوافضا بازدید می‌کند و فضای نامناسب آن را از نزدیک می‌بیند. نقدی وقتی سایت کامپیوتر دانشجوها در زیرزمین ساختمان و فضای نمور آن را می‌بیند، در حضور دانشجوها می‌گوید که به نیابت از نظام بابت بی‌توجهی به دانشکده هوافضا معذرت می‌خواهد. نقدی آن روز قول پیگیری می‌دهد و از هوافضایی‌ها می‌خواهد طرحی به او بدهند تا در ستاد کل نیروهای مسلح آن را ارائه دهد. برخی از اعضای هیئت‌علمی دانشکده هوافضا ظرف یکی دو روز طرحی را آماده می‌کنند که در آن پیش‌بینی شده دانشکده حدود پنجاه شصت عضو هیئت‌علمی و نزدیک دو هزار دانشجو خواهد داشت (در آن زمان دانشکده ۱۵ عضو هیئت‌علمی و حدود ۶۰۰ دانشجو دارد) و بر مبنای سرانه متعارف آموزش عالی و با یک حساب‌وکتاب سرانگشتی عدد ۱۴۴۰۰ متر مربع به عنوان نیاز دانشکده اعلام می‌شود.
آغاز پروژه با دو میلیارد تومان
سردار نقدی این طرح را خدمت رهبری می‌برد و از ایشان می‌خواهد برای ساخت ساختمان دانشکده هوافضا مساعدتی صورت گیرد. رهبری هم موافقت خودشان را اعلام می‌کنند و ۲ میلیارد تومان (۱ میلیارد تومان از بودجه ستاد کل و ۱ میلیارد تومان از بودجه وزارت دفاع) برای شروع کار ساخت دانشکده اختصاص می‌دهند. تخمین آن زمان از هزینه ساخت دانشکده حدود ۹ میلیارد تومان است. ۱ میلیارد تومان ستاد کل خیلی سریع به این پروژه اختصاص پیدا کرده و ۱ میلیارد تومان وزارت دفاع هم در چند سال بعد محقق می‌شود. باقی بودجه مورد نیاز هم قرار است از طریق سازمان برنامه و بودجه به دست دانشگاه برسد. هم‌چنین پیمانکار ساختمان قرارگاه قرب سپاه (یکی از زیرمجموعه‌های قرارگاه سازندگی خاتم‌الانبیاء) انتخاب می‌شود تا بدون سود و با قیمت تمام‌شده، کار ساخت را پیش ببرد. دانشگاه هم موظف می‌شود زمین مناسب را برای این کار اختصاص دهد.
دعوا و چالش بر سر انتخاب زمین
چند گزینه برای زمین ساختمان وجود دارد؛ سالن تربیت‌بدنی داخل دانشگاه (سالن جباری فعلی)، زمین چمن دانشگاه و سوله‌های کارگاهی دانشگاه که الآن مجتمع فناوری در محل آنها ساخته شده است. ابتدا سالن تربیت‌بدنی داخل دانشگاه برای این کار در نظر گرفته می‌شود. حتی در آخرین روز بهمن سال ۸۶ و در حاشیه همایش بین‌المللی هوافضا، کلنگ این ساختمان در محل سالن تربیت‌بدنی داخل دانشگاه به زمین می‌خورد و سهراب‌پور، رئیس وقت دانشگاه قول بهره‌برداری از ساختمان جدید ظرف مدت دو سال را می‌دهد، اما مدیر تربیت‌بدنی وقت دانشگاه، مرحوم غلامرضا جباری که غیرت زیادی روی فضای ورزشی شریف دارد، به شدت مخالف است. در آن سال‌ها جباری تنها برای دو برنامه جشن ورودی‌ها و جشن فارغ‌التحصیلی راضی می‌شود که ورزش در سالن تربیت‌بدنی تعطیل شود. استدلال جباری برای مخالفت این است که هر هفته صدها دانشجو در این سالن ورزش می‌کنند و این کار باعث افسردگی و لطمه دیدن سلامتی تعداد زیادی از دانشجوهای درس‌خوان شریف می‌شود. در واقع جباری وجود یک فضای ورزشی در دسترس در داخل دانشگاه را، مخصوصا برای اوقات فراغت دانشجوها بین کلاس‌های درس ضروری می‌داند و نمی‌خواهد این فضا از دست برود.
البته دانشگاه پیش از این نیز نقشه‌هایی برای تخریب سالن تربیت‌بدنی داخل دانشگاه و ساخت یک سالن آمفی‌تئاتر در محل آن در سر داشته و بعد از مطرح شدن موضوع ساخت ساختمان برای دانشکده هوافضا، قرار می‌شود در محل سالن تربیت‌بدنی ساختمانی ساخته شود که یک طبقه آن آمفی‌تئاتری با ظرفیت ۱۲۰۰ نفر باشد و روی آن ۵ طبقه به دانشکده هوافضا برسد و ۳ طبقه هم به پژوهشکده هوافضا؛ ۳ طبقه‌ای که به پیشنهاد و با کمک سازمان فضایی قرار است به ساختمان جدید دانشکده هوافضا الصاق شود.
دانشگاه می‌گوید با توجه به ساخت ساختمان تربیت‌بدنی در محوطه بیرونی دانشگاه، می‌توان سالن تربیت‌بدنی داخل را در اختیار ساخت دانشکده هوافضا قرار داد، اما ساخت ساختمان تربیت‌بدنی بیرون دانشگاه از حدود سال ۷۵ شروع شده و در سال ۸۷ هنوز آماده بهره‌برداری نیست و نمی‌شود تنها سالن ورزشی دانشگاه را به امید افتتاح آن به دست تخریب سپرد.
بچه‌های شورای صنفی وقت دانشگاه نیز در جلسه‌ای که با رئیس دانشگاه دارند، مخالفت‌شان را با ساخت دانشکده هوافضا در محل سالن تربیت‌بدنی داخل دانشگاه اعلام می‌کنند، چرا که از نظر آنها با وجود قول دانشگاه مبنی بر بهره‌برداری از ساختمان تربیت‌بدنی بیرون دانشگاه ظرف یک سال، نمی‌توان به این وعده اعتماد کرد و تا مدت نامعلومی دانشگاه را بدون فضای ورزشی رها کرد (در عمل هم آن وعده یک‌ساله به سرانجام نمی‌رسید و ساختمان تربیت‌بدنی بیرون دانشگاه بعد از چند سال آماده بهره‌برداری می‌شود). هم‌چنین دانشجوها با سالن تربیت‌بدنی دانشگاه اخت گرفته‌اند و به آن عادت دارند و بین کلاس‌هایشان برای ورزش زیاد به آن سر می‌زنند و این ارتباط با سالن تربیت‌بدنی بیرون دانشگاه به راحتی شکل نخواهد گرفت و ورزش در دانشگاه کم‌رنگ خواهد شد. از طرف دیگر سالن تربیت‌بدنی داخل دانشگاه نسبت به زمین چمن هم در زمان‌های بیشتری استفاده می‌شود و هم درصد بیشتری از دانشجوها ذی‌نفع آن هستند و در آن ورزش می‌کنند.
زمین چمنی که نه خودش هست و نه جایگزین‌هایش
هم جباری و هم فوتبالی‌های شریف مخالف تخریب زمین چمن و اختصاص زمین آن به ساخت ساختمان جدید دانشکده هوافضا هستند. دانشجوها دست به کار می‌شوند و شروع به نامه‌نگاری می‌کنند. یک طومار با نزدیک به هزار امضا در دانشگاه جمع می‌شود و به دست رئیس دانشگاه، دکتر سهراب‌پور، می‌رسد. تابستان سال ۸۷ فرا می‌رسد. تیم فوتبال شریف به مسابقات کشوری می‌رود و در حالی که صنعتی اصفهان را با ۱۰ گل درهم می‌کوبد، دانشگاه دور حصارهای زمین چمن را پارچه می‌کشد و نصف آن را شخم می‌زند. وقتی دانشجوها با بی‌توجهی رئیس دانشگاه روبه‌رو می‌شوند، دست به دامن کمیسیون ورزش و جوانان مجلس می‌شوند. پیگیری آن‌قدر مفصل است که موضوع حتی در صحن مجلس نیز مطرح می‌شود. یحیی‌زاده، رئیس کمیسیون ورزش و جوانان مجلس به وزیر علوم و قائم‌مقام او نامه می‌نویسد و ضمن اشاره به اهمیت اماکن ورزشی در رتبه‌بندی دانشگاه‌ها و نشاط عمومی دانشجوها، خواستار معرفی فوری محلی جدید یا ترمیم زمین چمن می‌شود. وزارت علوم نیز نامه‌ای به رئیس دانشگاه می‌نویسد که بالاخره دانشگاه را به واکنش وامی‌دارد.
دانشگاه شروع می‌کند به قول دادن. اول گفته می‌شود مجموعه ایران‌خودرو، واقع در ضلع جنوب شرقی دانشگاه خریداری می‌شود و به این کار اختصاص می‌یابد. این حرف، با توجه به وضعیت مالی دانشگاه، نه‌تنها بعید است، بلکه از لحاظ فنی نیز درست نیست، زیرا زمین چمن در نیم‌کره شمالی به دلیل وضعیت آفتاب، نباید شرقی-غربی ساخته شود. سپس قول باغ اناری، واقع در شمال دانشگاه (فضایی که الآن دانشکده مکانیک در آنجا احداث شده) به دانشجوها داده می‌شود که وقتی دانشجوها به آنجا می‌روند، زمینی ذوزنقه‌ای می‌بینند! خلاصه قرار می‌شود تمرینات در زمین چمن طرشت برگزار شود که آن هم پس از یک سال، به دلیل کیفیت پایین زمین و مصدومیت بازیکنان، لغو و تیم خوب فوتبال شریف منحل می‌شود.
پیشرفت قطره‌چکانی
برگردیم به فرایند ساخت ساختمان جدید دانشکده هوافضا. سازمان فضایی در آن زمان به دنبال ساخت یک مرکز پژوهشی فضایی در داخل دانشگاه است و رئیس وقت سازمان پیشنهاد می‌دهد که به ساختمان جدید، ۴۵۰۰ متر مربع دیگر هم اضافه شود و در اختیار پژوهشکده فضایی قرار گیرد. قراردادی شش میلیارد تومانی هم بین دانشگاه و سازمان فضایی منعقد می‌شود تا پژوهشکده فضایی در همین ساختمان قرار گیرد. ۲۵ درصد قرارداد پرداخت شده و کار ساختمان ۱۸ هزار و ۸۰۰ متری شروع می‌شود، اما سازمان بازرسی کشور به آن قرارداد اشکال می‌گیرد و اعلام می‌کند که سازمان فضایی نمی‌تواند از بودجه‌اش برای ساخت این ساختمان استفاده کند. در نتیجه این قرارداد ملغی شده و دانشگاه متضرر می‌شود، چرا که هم ۱.۵ میلیارد سازمان فضایی را باید برگرداند و هم به ساختمان در دست ساختش، ۴۵۰۰ متر مربع زیربنا اضافه شده است.
کار ساخت ساختمان به صورت رسمی از سال ۸۷ شروع می‌شود و سفت‌کاری آن در اوایل دهه ۹۰ به پایان می‌رسد. بودجه سازمان برنامه و بودجه خیلی قطره‌چکانی به دست دانشگاه می‌رسد و دانشگاه مجبور می‌شود با منابع دیگری کار را پیش ببرد. این وسط و در اسفند سال ۸۷، ساختمان جدید دانشکده کامپیوتر افتتاح می‌شود و ساختمان قدیمی آنها (همان ساختمان سفید واقع در غرب دانشکده فیزیک) به هوافضایی‌ها می‌رسد تا پس از تعمیر و بازسازی و تجهیز، در پاییز ۸۸ به آنجا نقل مکان کنند.
پیشنهادهای ردشده برای تکمیل ساختمان نیمه‌کاره
به دوره ریاست دکتر فتوحی می‌رسیم. ساختمان مدتی‌ست که نیمه‌کاره مانده و حتی بیم آن می‌رود که استهلاک ساختمان از بودجه‌های سازمان برنامه و بودجه بیشتر باشد. پیش‌بینی آن زمان بودجه ۲۰ میلیارد تومانی برای تکمیل ساختمان است، ولی کار با پول‌های اندک سازمان برنامه و بودجه پیش نمی‌رود. جمعی از اعضای هیئت‌علمی دانشگاه در آن زمان در جلسه‌ای با سردار حاجی‌زاده، فرمانده نیروی هوافضای سپاه مشکل پیش‌روی لاک‌پشتی ساختمان دانشکده را بیان می‌کنند. حاجی‌زاده می‌گوید برایش مقدور نیست که به صورت مستقیم پولی به این پروژه اختصاص دهد، چرا که اشکال قانونی دارد، اما می‌تواند پروژه‌هایی را به دانشگاه بدهد و از سود این پروژه دانشگاه‌ها کار ساختمان را پیش ببرد.
برخی از استادهای دانشکده فهرستی از پروژه‌ها را مشخص می‌کنند تا هم کاری وسیع در حوزه هوافضا در دانشگاه رخ دهد و هم از محل سود پروژه‌ها ساختمان تکمیل شود. استادهای دانشکده این طرح را پیش رئیس دانشگاه می‌برند و می‌گویند سردار حاجی‌زاده این تفاهم‌نامه را تأیید کرده و برای امضای آن به دانشگاه می‌آید. اما بروکراسی موجود در تصمیم‌گیری ریاست دانشگاه، در نهایت پیگیری‌های استادان هوافضا را بی‌نتیجه می‌کند و تفاهم‌نامه‌ای امضا نمی‌شود تا این فرصت از دست برود. بعدا حرف‌هایی شنیده می‌شود که قرار بوده طبق این تفاهم‌نامه دفتری در دانشگاه در اختیار سپاه قرار گیرد، اما استادهایی که طرح را نوشته بودند این‌طور پاسخ می‌دهند که این دفتر صرفا دفتری برای پیش‌برد کار پروژه‌ها بوده و بعد از پایان پروژه‌ها در آن بسته می‌شود.
پیشنهاد دیگر برای تکمیل ساختمان از سوی ستاد کل نیروهای مسلح است. ستاد می‌خواهد ۴ طبقه از دانشگاه به مدت ده سال در اختیار پروژه‌هایی قرار بگیرد که بین نیروهای مسلح و دانشگاه بسته می‌شود، اما این پیشنهاد هم از سوی دانشگاه رد می‌شود. در نهایت تصمیم بر این می‌شود که با همان بودجه‌های سازمان برنامه و بودجه کار ساختمان به صورت خرد خرد پیش رود و بهره‌برداری از ساختمان مرحله به مرحله باشد؛ مثلا ابتدا طبقه منفی یک ساختمان برای آزمایشگاه‌ها و کارگاه‌ها راه‌اندازی می‌شود. البته قرارومدار دانشگاه و دانشکده هوافضا به این صورت است که دانشکده هوافضا سوله‌های کارگاهی خودش در کنار مجتمع فناوری را تحویل دهد و دانشگاه به جای آن طبقه منفی یک و منفی دوی این ساختمان را به بهره‌برداری برساند. تحویل سوله‌های کارگاهی از سوی دانشکده رخ می‌دهد، اما فقط طبقه منفی یک ساختمان جدید به بهره‌برداری می‌رسد و طبقه منفی دو هنوز که هنوز است به بهره‌برداری نرسیده است.
ستاری وارد می‌شود
سال ۹۴ که رئیس‌جمهور در روز دانشجو به شریف می‌آید، مسئولان دانشگاه در جلسه‌ای که با روحانی دارند، می‌گویند سه طرح ناتمام در دانشگاه وجود دارد؛ دانشکده مکانیک، ساختمان آموزش و دانشکده هوافضا. رئیس‌جمهور دستور می‌دهد ۳۸ میلیارد تومان به این سه طرح اختصاص پیدا کند. البته دانشگاه می‌گوید فقط ۳۰ میلیارد تومان از این مبلغ دستش را گرفته، هرچند به این بهانه که هزینه ساختمان هوافضا زیاد است، هیچ مبلغی از این ۳۰ میلیارد را برای دانشکده هوافضا خرج نمی‌کند.
سال ۹۷ تفاهم‌نامه‌ای بین دانشگاه و دکتر ستاری، معاون علمی فناوری رئیس‌جمهور امضا می‌شود که طبق آن قرار است معاونت علمی و فناوری ۱۷ میلیارد تومان برای راه‌اندازی مراکز نوآوری در اختیار دانشگاه قرار دهد. دکتر موحدی، معاون پژوهشی و فناوری پیشنهاد می‌دهد به جای ساخت یک ساختمان جدید با آن ۱۷ میلیارد تومان، این پول به تکمیل ساختمان دانشکده هوافضا اختصاص یابد و در عوض در چند طبقه از این ساختمان، معاونت پژوهشی و فناوری و مراکز نوآوری دانشگاه مستقر شوند. قرار می‌شود طبقه هشت به معاونت پژوهشی و فناوری برسد، طبقات چهار تا هفت برای مراکز نوآوری دانشگاه (داده و هوش مصنوعی، سلامت، مواد و فضایی) باشد و باقی طبقات هم در اختیار دانشکده هوافضا قرار گیرد. معاونت علمی و فناوری این پیشنهاد را می‌پذیرد. پیش‌بینی بودجه مورد نیاز برای تکمیل ساختمان در آن زمان ۴۰ میلیارد تومان است. ۱۷ میلیارد تفاهم دانشگاه و معاونت علمی و فناوری‌ست، ۳ میلیارد تومان هم به صورت جدا برای مرکز نوآوری فضایی از طرف معاونت علمی و فناوری در نظر گرفته شده و دانشگاه هم می‌گوید ۲۰ میلیارد تومان باقی را تأمین می‌کند. البته در نهایت دانشگاه نمی‌تواند این بودجه را تأمین کند و معاونت علمی و فناوری هم بودجه را خودش می‌آورد و هم پیمانکار را هم انتخاب کرده و کار را پیش می‌برد. گویا در نهایت ۷۰ میلیارد تومان از سوی معاونت علمی و فناوری برای تکمیل این ساختمان خرج می‌شود.
افتتاح رسمی، نواقص و چالش‌های باقی‌مانده
در نهایت ساختمان جدید دانشکده هوافضا، اسفندماه ۱۴۰۰ و با حضور مخبر، معاون اول رئیس‌جمهور افتتاح می‌شود و بعد از آن کم‌کم استادان این دانشکده به ساختمان جدید نقل مکان می‌کنند، هرچند این ساختمان هنوز تلفن درستی ندارد، بعضی از طبقاتش فاقد امکانات اولیه‌ای مثل آب‌سردکن هستند و آسانسورش هم هر چند وقت یک‌بار خراب می‌شود و چند نفری را بین زمین و هوا معلق نگه می‌دارد. پاییز ۱۴۰۱ نیز طبقات هم‌کف و اول آن آب‌گرفتگی را از سر می‌گذرانند.
طبقات اول تا سوم این ساختمان پرحاشیه به دانشکده هوافضا اختصاص دارد. در طبقه اول آن، دفتر ریاست دانشکده و کارمندان این دانشکده، چند کلاس و سالن مطالعه موقت مستقر است. در طبقات دوم و سوم هم دفتر استادان و دانشجوهای دکترای دانشکده هوافضا قرار دارد. طبقه چهارم به مرکز نوآوری فضا رسیده و مختص استارت‌آپ‌های هوافضایی‌ست، طبقات پنج تا هفت به مراکز نوآوری هوش مصنوعی و داده، سلامت و مواد اختصاص یافته و مرتفع‌ترین طبقه هم در اختیار معاونت پژوهش و فناوری‌ست. آزمایشگاه‌ها و کارگاه‌های دانشکده هوافضا نیز در طبقات منفی یک و منفی دو جانمایی شده، هرچند طبقه منفی دو هنوز به بهره‌برداری نرسیده است. با یک حساب سرانگشتی و با در نظر گرفتن حدودا ۱۵۰۰ متر مربع برای هر طبقه، بعد از ۱۵ سال در نهایت کمتر از ۸ هزار متر مربع به دانشکده هوافضا رسیده است.
معماری این ساختمان خیلی مناسب یک ساختمان آموزشی نیست. بعضی از اتاق‌ها که به کلاس اختصاص داده شده، طراحی مناسبی ندارند و داخل ساختمان بیشتر به پاساژ شبیه است تا یک ساختمان آموزشی و فضای زیادی در مرکز ساختمان به پلکانی اختصاص یافته که بیشتر در مراکز تجاری دیده می‌شود. مسئولین دانشکده هوافضا هنوز مشغول تجهیز طبقات یک تا سه این ساختمان هستند. این ساختمان یک بالکن بزرگ هم در طبقه دوم خود دارد که بنا به نظر بعضی از استادهای سازه‌ای دانشکده، وزن تعداد زیادی از افراد را نمی‌تواند تحمل کند و امکان ریزش آن وجود دارد. شنیده‌ها این‌طور می‌گوید که قرار بوده در این بالکن کافه‌ای افتتاح شود و محلی برای جمع شدن دانشجوها باشد.
دانشگاه با توجه به همکاری معاونت علمی و فناوری رئیس‌جمهور در دوران دکتر ستاری، تصمیم گرفته بود اسم ساختمان را ساختمان شهید ستاری بگذارد و حتی سردر نصفه‌ونیمه‌ای را هم برای آن طراحی کرده و در حال نصب آن بود، اما صدای اعتراضات دانشجوها و نامه‌شان به رئیس دانشگاه، باعث شد در نهایت دانشگاه کوتاه بیاید و کاری کند که همه نسبتا راضی باشند، به این صورت که در ورودی جنوبی ساختمان سردر «دانشکده مهندسی هوافضا» نصب شده و در ورودی غربی آن نام «معاونت پژوهشی و مرکز نوآوری شهید ستاری» دیده می‌شود.
با وجود گذشت یک سال از افتتاح، هنوز تکلیف چند موضوع درمورد این ساختمان مشخص نشده است که یکی از مهم‌ترین آنها لابی و طبقه منفی دو این ساختمان است که محل چالش دانشگاه و دانشکده هوافضا به حساب می‌آید. در طبقه هم‌کف ساختمان قرار بوده آمفی‌تئاتری ساخته و تجهیز شود که فعلا بودجه‌ای برای آن در دسترس نیست. از سوی دیگر گروه‌های دانشجویی دانشکده هوافضا به‌طور موقت در طبقه سوم این ساختمان ساکن شده‌اند و فعلا جایی در لابی ندارند. دانشجوهای دانشکده هوافضا در رابطه با لابی ساختمان‌شان اخیرا نامه‌ای به رئیس دانشگاه نوشته و درخواست کرده‌اند لابی ساختمان در اختیار دانشکده باشد، اما هنوز پاسخی نگرفته‌اند. طبقه منفی دو هم هرچند هنوز تکمیل نشده و تونل باد هوافضایی‌ها در آن قرار نگرفته، اما بحث‌هایی پیرامون آن وجود دارد و دانشگاه بدش نمی‌آید در آنجا فضایی را برای آزمایشگاه مرکزی رزرو کند.
