اولین بار اسم رادین خیام را دی ۹۹ شنیدیم؛ ورودی ۹۹ برق شریف که به همراه تیم فراسنج تهران و در کنار برادران عالمیان در لیگ برتر پینگ‌پنگ ایران حضور داشت. رادین قبل از دانشگاه کارنامه پرمدالی را در عرصه ورزش دست‌وپا کرده بود؛ مدال‌هایی رنگارنگ که دشت او از حضورش در مسابقات بین‌المللی در کشورهای مختلف بود. او در سال کنکور ورزش را تقریبا به‌طور کامل کنار گذاشت و با تمرکز روی درس توانست رتبه خوبی در کنکور سراسری به دست آورد و در رشته برق شریف قبول شود، اما بعد از قبولی در دانشگاه، دوباره راکت به دست گرفت و پشت میز پینگ‌پنگ برگشت تا دوباره در مسابقات مختلف خوش بدرخشد و مدال بگیرد. گفت‌وگوی زیر سیر کوتاهی‌ست از مسیری که رادین تا امروز در ورزش حرفه‌ای طی کرده است.
از چه سنی و چگونه ورزش و پینگ‌پنگ را شروع کردی؟
من از حدود ۴ سالگی شطرنج بازی می‌کردم و برای تمرین شطرنج به هیئت شطرنج تهران که در خیابان حجاب قرار دارد می‌رفتم. از قضا هیئت پینگ‌پنگ استان تهران هم در همان خیابان حجاب و نزدیک فدراسیون شطرنج واقع بود. چند باری بعد از تمرین شطرنج، به سالن پینگ‌پنگ رفتم و آرام‌آرام به آن علاقه‌مند شدم. تا حدود ۷سالگی هر دو رشته را با هم بازی می‌کردم، اما بعد از آن به توصیه مربیانم و همچنین به‌خاطر علاقه شخصی‌ام، شطرنج را کنار گذاشته و به‌صورت متمرکز پینگ‌پنگ را ادامه دادم. اتفاقاً در شطرنج هم در آن سن موفق هم بودم و یک قهرمانی زیر هفت سال کشوری را کسب کرده بودمم. بعدها در پینگ‌پنگ هم از رده خردسالان (زیر ۹ سال) تا جوانان (زیر ۱۹ سال)، توانستم در تمام رده‌های سنی مدال طلای کشوری را کسب کنم.
در شکل‌گیری این علاقه خانواده چقدر مؤثر بود؟ در خانواده هم ورزشکار حرفه‌ای دارید؟
خب خانواده که خیلی مؤثر بودند؛ چه در شکل‌گیری علاقه و چه در حمایت از من در باقی مراحل ورزشم، اما ورزشکار حرفه‌ای در خانواده نداشتیم، هرچند پدرم پینگ‌پنگ و شطرنج بازی می‌کرد.
چقدر برای پینگ‌پنگ وقت می‌گذاشتی؟ ورزش به درس صدمه نمی‌زد؟
ورزش‌های مهارتی مثل پینگ‌پنگ نیاز به تمرین‌های مستمر دارند و حتی ۱۰ روز تمرین نکردن باعث می‌شود ورزشکار از فرم خوبش خارج شده و این خارج شدن از فرم به وضوح روی کیفیت بازی ورزشکار تأثیر می‌گذارد. ورزشکاران حرفه‌ای فقط یک یا دو روز در هفته را تمرین نمی‌کنند.
تورنمنت‌ها و بازی‌های بین‌المللی عمدتاً از رده سنی نوجوانان به بعد برگزار می‌شود و تا قبل از آن فقط بازی‌های داخلی‌ست که وقت زیادی نمی‌گیرد و تنها به تمرین‌های مداوم نیاز دارد. به خاطر همین در آن دوران، بعدازظهر‌ها و بعد از مدرسه به تمرین می‌رفتم و معمولاً تا ۹ شب تمرین می‌کردم، هرچند بعضاً شرایط خیلی سخت می‌شد، ولی آن موقع انرژی زیادی داشتم و مشکلی پیش نمی‌آمد. برای آزمون تیزهوشان حدود پنج شش ماه پینگ‌پنگ را کامل کنار گذاشتم تا درس بخوانم و توانستن علامه حلی ۶ قبول شوم.
سال هشتم و نهم صرفاً سعی می‌کردم برای امتحانات خودم را برسانم. از سال نهم وارد رده نوجوانان شدم و کمکم در تورنمنت‌های بین‌المللی شرکت می‌کردم. سال دهم و یازدهم اوج فعالیت ورزشی‌ام بود و صرفاً یکی دو ماه قبل از امتحانات جزوه‌ها را از بقیه می‌گرفتم و شروع به درس خواندن می‌کردم و تقریباً در کلاس‌های مدرسه حضوری نداشتم. البته کادر مدرسه هم در تمام این سال‌ها با من خیلی همراهی می‌کرد و اگر همراهی و کمک مدرسه نبود، شرایط برایم خیلی سخت‌تر می‌شد.
آن زمان فردی بازی می‌کردی یا برای تیم خاصی بازی می‌کردی؟
به هر دو صورت بازی می‌کردم، یعنی هم زیر نظر تیم‌ها و هم به صورت انفرادی. در گذشته مسابقات کشوری معمولا در دو بخش انفرادی و تیمی برگزار می‌شد. در بخش تیمی از هر استان یک تیم شرکت می‌کرد و این تیم هم متشکل شده بود از بهترین‌های آن استان که طی چندین مسابقات انتخابی برگزیده شده بودند. طی سال‌های مختلف من همراه تیم تهران در مسابقات رده‌های سنی مختلف شرکت می‌کردم و در بیشتر موارد این تیم قهرمان می‌شد.
مسابقات کشوری دیگری که در طی آن سال‌ها برگزار می‌شد و من در آن حضور داشتم، مسابقاتی زیر نظر آموزش و پرورش به نام مسابقات آموزشگاه‌ها بود. این مسابقات از نظر ساختاری شباهت زیادی به المپیاد ورزشی دانشجویان دارد و در رده‌های دبستان، متوسطه اول و متوسطه دوم برگزار می‌شود. در این مسابقات هم به همراه تیم استان تهران شرکت می‌کردم و باز هم در سال‌های زیادی این تیم موفق شد مدال طلا را در کشور از آن خود کند. مسابقات آموزشگاه‌ها علاوه بر بخش تیمی، بخش انفرادی هم داشت که من طی سال‌های مختلف توانستم در رده دبستان، متوسطه اول و همچنین متوسطه دوم مدال طلا را به دست بیاورم.
آخرین و تقریبا مهم‌ترین مسابقات کشوری‌ای که هرساله و به صورت تیمی برگزار می‌شود، مسابقات لیگ برتر است. این مسابقات تقریبا تنها منبع درآمد اصلی بازیکنان به حساب می‌آید. بیشتر تیم‌های خوبی که در این لیگ حضور پیدا می‌کنند، تیم‌های نفتی هستند. من در لیگ برتر نونهالان و نوجوانان چندین سال عضو باشگاه نفت و گاز گچساران بودم و توانستم به همراه این تیم، سه سال قهرمان و یک سال نائب‌قهرمان لیگ شوم. همچنین بعدها در لیگ نوجوانان و جوانان عضو باشگاه صنعت نفت آبادان شدم و با این تیم هم قهرمانی لیگ برتر را تجربه کردم.
از چه زمانی مسابقات و تورنمنت‌های بین‌المللی شرکت می‌کردی؟
اولین مسابقات بین‌المللی که در آن شرکت کردم، به سال ۲۰۱۵ و مسابقات hopes برمی‌گردد؛ مسابقاتی که برای رده سنی زیر ۱۲ سال است و آن سال به میزبانی کشور چین برگزار می‌شد. در این مسابقات از هر قاره نمایندگانی به مسابقات دعوت می‌شوند، مدتی در محل مسابقات ساکن شده و تمرین می‌کنند و بعد با هم مسابقه می‌دهند. من آن سال رتبه پنجم این مسابقات را کسب کردم.
از رده سنی نوجوانان به بعد، بسیاری از مسابقات بین‌المللی را همراه تیم ملی شرکت کردم. برای تشکیل تیم ملی چهار دوره تورنمنت در طول سال برگزار شده و ۱۰ نفری که در این تورنمنت‌ها بیشترین امتیاز را گرفته باشند، به انتخابی تیم ملی دعوت می‌شوند. برای تیم ملی نوجوانان از میان ده نفر ۳ نفر و برای تیم ملی جوانان ۴ نفر انتخاب شده و به تیم ملی می‌روند. تقریبا مهم‌ترین مسابقاتی که تیم ملی هرساله پیش رو دارد، مسابقات قهرمانی آسیا هست، من در سال های ۲۰۱۷ (کره جنوبی) و ۲۰۱۸ (میانمار) به همراه تیم ملی نوجوانان در این مسابقات حضور داشتم. در سال اول متأسفانه نتیجه خوبی نگرفتیم و نتوانستیم از گروه‌مان صعود کنیم، اما سال بعدش مقام پنجم مسابقات را به دست آوردیم که مقام قابل توجهی برای ایران بود.
غیر از این مسابقات، هر سال نزدیک ۳۰ تورنمنت مختلف در سطوح مختلف در دنیا برگزار می‌شود که امتیازهای مختلفی دارند و امتیازهای کسب‌شده در این تورنمنت‌ها رنکینگ جهانی ورزشکار را تعیین می‌کند. فدراسیون ایران بودجه شرکت در مسابقات آسیایی را پرداخت می‌کند، اما برای شرکت در بیشتر تورنمنت‌های بین‌المللی دیگر، معمولاً اسپانسرهای خصوصی هزینه‌ها و تأمین وسایل را عهده‌دار می‌شوند. در آن زمان من با شرکت دونیک آلمان قرارداد داشتم و هزینه سفر و وسایل را برای من متقبل می‌شد. من در آن دوران در چندین مسابقه و تورنمنت بین‌المللی شرکت کردم تا رنکینگ جهانی خودم را بهبود. در مسابقات اردن در بخش تیمی و انفرادی مقام آوردم. بعد از آن به یک اردوی یک ماهه در اروپا و به میزبانی کرواسی و اسلوونی رفتم که شامل حدود ده روز تمرین و دو سری مسابقه بود. در آنجا در بخش انفرادی مدال برنز گرفتم و در بخش تیمی هم مقام سوم را کسب کردیم.
در سال ۲۰۱۷ من وارد رنکینگ نوجوانان شدم. سال ۲۰۱۸ اوج حضور من در مسابقات و تورنمنت‌های خارجی بود و در حدود دوازده سیزده سری مسابقه و تورنمنت بین‌المللی حضور داشتم. در عمان با غلبه بر حریف چینی مدال برنز گرفتم، در مسابقات چین و ایتالیا، در مرحله یک‌چهارم و یک‌هشتم حذف شدم که به نسبت سطح مسابقات نتایج خوبی بود. در مسابقات اردن مدال نقره گرفتم. در مسابقات آسیایی میانمار در بخش تیمی پنجم شدیم و در بخش انفرادی هم تا مرحله یک‌چهارم پیش رفتم؛ مرحله‌ای که قبل از من تنها دو نفر، یعنی نوشاد عالمیان و علیرضا ملارجبی توانسته بودند تا آنجا پیش بروند. در همان مسابقات تیم جوانان ایران با غلبه بر تیم کره جنوبی بعد از حدود ۵۰ سال روی سکو رفتند و سوم شدند. بعد از آن در مسابقات تایوان شرکت کردم که در بالاترین سطح تورنمنت‌های پینگ‌پنگ برگزار می‌شد. در آن مسابقات بازی‌های بسیار خوبی انجام دادم، در مرحله نیمه‌نهایی بازیکن کره جنوبی را شکست دادم و در فینال هم مقابل پدیده جوان ژاپنی‌ها، یعنی sora Matsushima پیروز شدم و مدال طلای مسابقات را گرفتم. این اتفاق بسیار قابل توجه بود و باعث شد امتیاز بسیار زیادی کسب کنم و در نتیجه صعود چشمگیری در رنکینگ داشتم و به جایگاه ششم نوجوانان جهان و چهارم آسیا صعود کردم. همین موضوع باعث شد که از طرف کنفدراسیون پینگ‌پنگ آسیا به عضویت تیم منتخب آسیا دربیایم و دو ماه بعد برای حضور در مسابقات جام جهانی نوجوانان که در کشور ژاپن برگزار می‌شد دعوت شوم. متأسفانه من سه روز بعد از اینکه از تایوان برگشتم، هنگام تمرین از ناحیه پا مصدوم شدم و حدود یک ماه نتوانستم تمرین کنم. یک سال تمام تلاش کرده بودم که به مسابقات جام جهانی نوجوانان برسم و حالا نزدیک مسابقات مصدوم شده بودم.
از زمانی که مصدومیتم بهبود بافت تا روز مسابقات حدود ۲۰ روز وقت داشتم. شروع به تمرین کردم و سعی کردم خودم را به مسابقات برسانم. درنهایت در آن مسابقات به همراه تیم منتخب آسیا دوم شدیم و در بخش انفرادی هم از میان ۳۲ بازیکن منتخب قاره‌های مختلف مقام سیزدهم را به دست آوردم.
بعد از مسابقات ژاپن رده سنی‌ام از نوجوانان رد می‌شد و البته مسابقه خاصی هم در آن بازه رمانی در رده نوجوانان برگزار نمی‌شد. بعد از آن مدتی برای مسابقات داخلی رده جوانان تمرین کردم که چند مدال از جمله نائب‌قهرمانی انفرادی جوانان کشور را به دست آوردم. سال ۲۰۱۹ در انتخابی تیم ملی جوانان شرکت کردم، ولی انتخاب نشدم. همان سال در مسابقات بین‌المللی هم حضور داشتم تا رنکینگم حفظ بشود. در مسابقات بحرین تا یک‌چهارم پیش رفتم. آخرین مسابقاتی که رفتم، مسابقات بلژیک و فرانسه بود که سطح بالایی داشتند. در مسابقات بلژیک، به بازیکن اسپانیا باختم و حذف شدم و در بخش تیمی هم در یک‌چهارم حذف شدیم، ولی در بخش دوبل به مقام سوم و مدال برنز رسیدیم. بعد از مسابقات فرانسه هم مستقیم به مسابقات بلژیک رفتم و در بخش تیمی مقام سوم را کسب کردیم. آن زمان خیلی روی فرم نبودم، چون به‌تدریج به درس خواندن و برگشتن به مدرسه فکر می‌کردم و تمریناتم را کمتر کرده بودم.
از چه زمان برای کنکور می‌خواندی؟ چه شد که برق شریف قبول شدی؟
از بلژیک که برگشتم، نزدیک امتحانات خرداد سال یازدهم بود. کتابخانه می‌رفتم و برای امتحانات خرداد می‌خواندم. در طول سال تحصیلی هم تمام تلاشم را می‌کردم که درس‌ها را بخوانم؛ در قطار، فرودگاه، مسیرهای رفت‌وآمد، هر جا که می‌توانستم سعی می‌کردم درسم را بخوانم، اما تمرکزم پایین بود و نمی‌توانستم خوب درس بخوانم.
در هر حال امتحانات خرداد سال یازدهم به خوبی گذشت و از تیرماه برنامه مدرسه برای کنکور شروع کرد. آن زمان تقریباً تصمیم گرفته بودم که به صورت کلی پینگ‌پنگ را کنار بگذارم. به فدراسیون نامه زدم که یک سال مرخصی می‌خواهم. در این یک سال هیچ تورنمنتی را شرکت نکردم و تقریباً یک سال دست به راکت و توپ نزدم و شروع به درس خواندن کردم. اوایل اوضاع خیلی خوب نبود، چون درس‌های دهم و یازدهم را خیلی عقب بودم، ولی تقریباً از دی‌ماه به‌تدریج اوضاع خیلی بهتر شد و امیدم به قبولی در دانشگاه‌های خوب افزایش یافت. اوایل حتی توقع رتبه زیر هزار هم نداشتم، چون تلاش و درس خواندن بچه‌های دیگر را در تمام سال‌هایی که درگیر ورزش بودم، می‌دیدم. اما در مقابل، در ورزش تجربه جنگیدن و تلاش مستمر برای یک هدف را کسب کرده بودم و این روحیه در دوران کنکور بسیار به کمکم آمد. از طرف دیگر همه‌گیری کرونا هم به من کمک کرد، بسیاری از بچه‌ها تجربه درس خواندن در خانه را نداشتند، درحالی که من عمری در خانه درس خوانده بودم همچنین ورزش و تجربه شرکت در تورنمنت‌های مختلف باعث شد که من در سال کنکور و سر جلسه کنکور اصلاً استرس نداشته باشم. استرس کنکور در برابر استرس‌هایی که من در تورنمنت‌ها و مسابقات کشیده بودم هیچ نبود.
رتبه‌ات چند شد؟ از جلسه کنکور آمدی بیرون فکر می‌کردی رتبه‌ات به این خوبی بشود؟
رتبه‌ام ۱۰۱ منطقه یک شد. بعد از جلسه کنکور اصلا فکر نمی‌کردم کنکور را خوب داده باشم، نهایتاً فکر می‌کردم رتبه‌ام زیر پانصد شود، ولی در نهایت نتیجه خیلی خوب شد. من بیشتر از رشته، دغدغه دانشگاه خوب داشتم و رشته خاصی مدنظرم نبود. درنهایت با مشورت با افراد مختلف، برق را انتخاب کردم.
سال کنکور برایت سخت‌تر بود یا سال ۲۰۱۸ و آن همه تورنمنت بین‌المللی؟
ازنظر پشتکار و تلاش مداومی که لازم بود، سال کنکور سخت‌تر گذشت، چون زمانی که باید برایش به‌صورت مستمر می‌گذاشتم بیشتر بود و در مقابل تنوع بسیار کمتری داشت. در ورزش کشورهای مختلف و مسابقات و تورنمنت‌های مختلف، تنوع فضا و اتفاقات را افزایش می‌دهد، اما سال کنکور محیط خشکی دارد که هرروز تکرار می‌شود.
بعد از کنکور تمریناتت شروع شد؟ الآن هم تمرین می‌کنی؟
یک ماه بعد از کنکور را به استراحت گذراندم، چون خیلی خسته بودم و نیاز به استراحت داشتم، اما بعدش شروع به تمرین کردم. بعد از سه هفته تمرین، دستم مصدوم شد و دوباره اجباراً مدتی از تمرین دور شدم. دانشگاه که شروع شد، اولش خیلی برام سخت بود که بتوانم تمریناتم را در کنار درس داشته باشم، اما کمکم با جلو رفتن ترم‌ها توانستم به این شرایط جدید عادت کنم و تقریبا تمرینات منظمم را داشته باشم.
بعد از بازگشت دوباره به پینگ‌پنگ در چه مسابقات دیگری شرکت کردی؟
چند ماه که از کنکور گذشت، توانستم با تمریناتم به فرم نسبتا ایده‌آلی برسم و برای حضور در لیگ برتر با تیم فراسنج تهران قرارداد بستم. در آن سال ما تیم قوی‌ای داشتیم و برادران عالمیان هم عضو تیم بودند. خداراشکر توانستیم با اقتدار قهرمان لیگ برتر شویم و من هم قرار دادم را برای یک سال دیگر با تیم فراسنج تمدید کردم. در سال دوم با خروج برادران عالمیان قدرت تیم کمی کاسته شد و اگرچه مهره های جدیدی هم جذب کرده بودیم، ولی متأسفانه در هفته‌های پایانی لیگ، از تیم رعد پدافند هوایی عقب افتادیم و نائب‌قهرمان شدیم. همچنین در آذرماه سال گذشته برای اولین بار بعد از کنکور، در مسابقات کشوری جوانان شرکت کردم و توانستم مدال نقره انفرادی را کسب کنم که نتیجه بسیار مطلوبی برای من بود و تقریبا بازگشتم به ورزش قهرمانی را تکمیل کرد. اسفندماه پارسال به همراه تیم ملی در تورنمت‌های قطر و عراق شرکت کردم. این تورنمنت‌ها فقط در بخش انفرادی برگزار می‌شد و توانستم در هردوی آنها تا مرحله یک‌هشتم صعود کنم که نتیجه نسبتا مطلوبی به شمار می‌رفت. از شهریورماه امسال فصل جدید لیگ برتر شروع شد و من امسال با تیم تازه‌وارد پاکنژاد اسپورت قرار داد بستم. این تیم ترکیب بسیار جوانی با میانگین سنی حدود ۱۸ سال داشت و با همین ترکیب توانستیم جایگاه قابل قبول ششم را در لیگ برتر کسب کنیم.
در رابطه با المپیاد ورزشی دانشجویان کشور بگو. چه شد که نتوانستی مدال بگیری؟
مسابقات المپیاد ورزشی دانشجویان امسال به میزبانی تبریز برگزار شد و من به نمایندگی از دانشگاه در بخش انفرادی حضور داشتم. در این مسابقات از میان ۷۰ بازیکن حاضر در جدول مقام پنجم را کسب کردم. متأسفانه تاریخ مسابقات خیلی نزدیک به تاریخ اتمام امتحانات پایان‌ترم دانشگاه بود و من کمتر از ۱۰ روز فرصت داشتم که خودم را برای این مسابقات آماده کنم؛ زمانی که واقعا کافی نبود. از طرف دیگر سطح مسابقات بالا بود و پینگ‌پنگ‌بازان بسیار مطرحی مانند افشین نوروزی، محمد موسوی، محمد امین حنطه و ... در این مسابقات حضور داشتند که سابقه حضور در تیم‌های ملی جوانان و بزرگ‌سالان را دارند. همین مسئله باعث شد کار سخت‌تر هم بشود. در مجموع فکر می‌کنم با توجه به زمان کمی که برای آماده‌سازی داشتیم و همچنین سطح مسابقات، نتیجه قابل قبولی گرفتم، اما تمام تلاشم را می‌کنم که در مسابقات المپیاد دانشجویی پیش رو بتوانم روی سکو بروم و برای دانشگاه مدال بیاورم.
استادهای دانشگاه با شرایطت راه می‌آیند؟
بله، تا الآن که خیلی از استادان شرایطم را درک کرده‌اند و با من راه آمده‌اند. پیش آمده که کوئیز یا امتحانی در زمان مسابقاتم بوده و با هماهنگی با استاد درس در زمان دیگری کوئیز یا امتحان داده‌ام. استادهایی که بیشتر اهل ورزش هستند، بهتر درک می‌کنند، اما درک مسئله برای استادهایی که از فضای ورزش دور هستند، سخت‌تر است.
