سلام...
من پیشگو نیستم، ولی به اعتبار کلام ملک الشعرای بهار، مطمئنم شمایی که دارید این مطلب رو می خونید،
«سخن ران» هستید..
?«نیستم، اون کلمه رو هم باید سر هم بنویسی»!!!?
☝این الان تصور ذهنی بعضی هاتونه ??
......
مرحوم ملک الشعرای بهار معتقده، سخن مانند ارابه ای ست، که ما آنرا «می رانیم»
بله. سخن می رانیم..
سخن رانی می کنیم..خُب؟؟
حالا با من موافقیدکه:
?همه ما، تاکید می کنم؛ همه ما دستِ کم یک بار در زندگی ،"بداهه گویی "را تجربه کرده باشیم؟?..
اما من با احترام به همه صاحب نظران و کارشناسانِ حوزه ارتباطات؛ می خوام «بداهه گویی» رو یک جور دیگه تعریف کنم. چه جوری؟
?ساده و مبتنی بر تجربه شخصی خودم?
بداهه گویی به زبان ساده، یعنی اینکه :
1/توی جلسه ای نشسته باشی. همه راجع به موضوعات مختلف یاحتی "مشخص"،حرف بزنن .
ناگهان یک نفر از اون میون بگه:
(خانم /آقای) مهندس، نظر شما چیه؟
2/مجری یک همایش باشی.
سخنران ها رو باعزت و احترام، به جایگاه دعوت کنی..
بعد ازصحبت های یکیشون ،که اتفاقا خیلی جذاب و مرتبط هم بوده، درتاییدش، بخوای دوجمله حرف بزنی.
3/سخنران باشی، و از بدِ حادثه؛
دستگاه نمایش پاورپوینت خراب بشه/ لپ تاپ ، برای نمایش اسلاید ها و نوشته هات باهات همکاری نکنه/و یا کاغذهایی که با کلی مرارت آماده کرده بودی رو ، همراه خودت نیورده باشی..
پس بداهه گویی یعنی:
بتونی برای اتفاقات مشابه، برنامه ای داشته باشی ، که آب از آب تکون نخوره... تازه :
.........
خُب من مطلبم رو همین جا نگه میدارم، و ازتون دعوت می کنم تا ادامه اونو در یک «ماجرای» جدید با این عنوان ?مطالعه بفرمایید.
«بداهه گویی غول نیست»
........
شاد باشید
