سلام..این متن رو بخـونید،تا آخرین کلمه.خُب؟بعد بفرمایید هدف من از نوشتنش چی بوده؟و مخاطبان این پُست چه کسانی می تونن باشن؟
.....................
من در هر جمعی تنها یک نظر دارم،
یک فرصت، برای یک بار.
که برای دقایقی کوتاه در اختیارم نهاده میشود.
ممنون از شما...
از خداوند متعال می خواهم وقتی قرار شد حرف بزنم،
آنچنان سعه صدری عطایم فرماید؛
که سخنی نگویم که باعث شود:
آن لحظه دیگران را و در لحظات پیش روی آینده، خودم را با افکاری برنجانم.
افکاری که رنگ وبوی پشیمانی داردو هزارسوال و افسوس و آه...
چرا اینگونه شد؟
چرابیشترصبر نکردم؟
چرا کمترنرنجیدم؟
پس اراده آهنینی که در این سالها، با ریاضت و تلاش پروراندم، چه شد؟
کجابود که به سراغم نیامد؟
من که حدیث مولا را از برم:
تا سخن نگفته ای، او اسیر توست. آنگاه که گفتی، تو در بند آنی..
اراده من، عزم من، قویتر از هر قضاوت شتاب زده و مبتنی بر احساس است.
اراده من، عزم من، بلندترازکوتاهی تصمیم های آنی و عجولانه ست.
اراده من، عزم من، وزین تراز، عذاب پشیمانی گفتنی های خام است.
خدایا دلی سخن پذیر،و سخنی دلپذیر عطا فرما.
.............
