سلام.من فکر می کنم،یکی از پندآموزترین معلم های کائنات،طبیعت است.
آموزگاری مهربان و صبور که گاهی در لفافه و اشاره به مستاجرانِ خوش نشینش که ما آدمها باشیم، درس میده..
این درس یک غنیمت است.
حقیقت اینه که دریافت پیام از طبیعت،یه چشم سومی می خواد،که بهش می گن: چشم بصیرت..
چشم سر هم نیست،چشم دله.. دلی،که با یاد خالق مرمت میشه.
با منیت هم، سرو کار نداره..
و شاید برای اینکه صاحبش بشی،نیاز باشه کمی مشقت رو هم تحمل کنی.
میخوام بگم، جمعه،چهارم بهمن،که ما مهمان طبیعت بودیم،بادیدن چندتا تصویر توی قاب طبیعت،به فکر فرو رفتم.....
یه کوهپایه رو تصور کنید، پوشیده از برف،که درختا، توی عطسهٔ پاییزیشون، همه برگ های زردشونو ریختن روی این دامن سفید کوه..اینجوری:
و حالا فقط یه تنه براشون مونده و چندتا شاخه خشک.اینجوری:
چندتا برگ خشک شده، که روی برفا افتاده بودن،بعداز اینکه نور و حرارت خورشید،برفای اطرافشونو آب کرده بود،آروم توی برف فرو رفته بودن..با همون قالب.با همون فرمون...اونجوری که نقش قشنگی، زده بودن. یه نقش،مثل خودشون ..نگاه کنید:
یا این یکی:
پیشنهاد می کنم،تصویر رو با وضوح بالا تری ببینید..شاید شما هم از خلق یه اثر هنری بدون اینکه دست بشر در کار باشه،همون قدر به وجد بیاید که من ..
به نظر من،برداشت ما از این پند و نصیحت طبیعت می تونه دو جورِ متفاوت باشه..
*اینکه،فکر کنیم، یه روزی مثل اون برگ خشک و زرد،از درخت عمرمون،جدا می شیم و تمام...
*یا اینکه، معتقد باشیم، حالا که رفتن اجتناب ناپذیره، از خودمون یه اثر ماندگار و برجاماندنی باقی بگذاریم..
اثری که حتی اگر نبودیم،مثل ما باشه..یا شاید هم خودِ خودمون...
هر که بر لوحِ جهان نقشی نیفزاید ز خویش
بی گمان چون نقش پا محو است در موج فنا
نقش هستی ساز باید نقش بر جا ماندنی
تا چو جانِ خود جهان هم جاودان دارد تو را!
این به معرفت و نگاه ما به زندگی بستگی داره..
شما چی فکر می کنید؟
پ ن: تمام کلمات بولد شده در متن بالا، هم قافیه هستند..دقت کنید،شاید یه جایی به کار بیاد.
شاد باشید.
