سلام.
چیزی به دیوانه شدنش نمانده بود که بهش رسیدم.
چرا؟
چون می خواست چند تا کلمهٔ زیبا توی مطلبش بیاره، که «تر» و «ترین» هم داشتن.
و حالا نمی دونست جدا بنویسه، یا چسبیده
می خوای بدونی با خودت چَند چندی؟
من گفتم.
بله..
حافظه خوبی داری؟
بله...
پس حفظ کن.
چی رو؟
این پنج تا کلمه رو:
مِهتر، کِهتر، بهتر، بیشتر، کمتر
خب..
«تر»، فقط در این پنج حالت به شکل چسبیده می آید.
و می دونید «مهتر»، یعنی بزرگ تر و «کهتر»، یعنی کوچک تر. که البته در متن های امروز کاربرد کمی دارند.یا شاید اصلا به کار نروند.
بیشتر مربوط به متون قدیمی هستند مثل این بیت:
رو مسخرگی پیشه کن و مطربی آموز
تا دادِ خود از کهتر و مهتر بستانی
اما درباره بقیه موارد، اگر خواستیم «تر» یا «ترین» اضافه کنیم حتما باید، با نیم فاصله، یه جدایی بین اون و کلمه اصلی بندازیم.
«خوب‌تر» ، «خوب‌ترین»
«سیاه‌تر»، «سیاه‌ترین»
«جالب‌تر»، «جالب‌ترین»
«پایین‌تر»، «پایین‌ترین»
«روشن‌تر»، «روشن‌ترین»
پس شد، «تر» و «ترین» در همه حالات از کلمه اصلی جدا هستند، مگر در پنج حالت.
کِهتر، مِهتر
بیشتر، کمتر، بهتر
اما چرا خون این سه تا☝ رنگین تره؟
به زبان ساده بگم؟
فرهنگستان زبان و ادب فارسی معتقده اگر همین پنج تا یا سه تا را هم جدا مصوب می کرده، با حافظه بصری ما ایرانی ها خیلی جور درنمیاد.
پس شعر پایانی من برای «تر» و «ترین»:
مثل ظروف تفلون، نچسب باش لطفا
