در این کشاکش بی‌اینترنتی و با کلی SMS و تماس تلفنی، جلسه هایت مدیره انجمن رو هماهنگ کردیم که دوستان همه بیان. موضوع جلسه این بود که با توجه به استعفای من از سمت دبیری انجمن، چه کسی دبیر انجمن بشه. خلاصه با موافقت همه اعضا، آقای طالبی شد دبیر انجمن.
در ابتدای کار انجمن من به شدت با تشکیل اون مخالف بودم چون هیچ شناختی نسبت به اعضای هیات مدیره دوره اول نداشتم و اصلا نمی دونستم که انجمن به چه سمتی میره، حمایت از کسب و کار های آنلاین و یا فشاری از سمت دولت به صنف. اما در نهایت در شرایطی که تمام اکوسیستم درگیر شب‌نامه بود، پس از یک دعوای جدی با آقای الفت‌نسب که اون زمان دبیر انجمن بودن، تصمیم گرفتم برگزاری جشنواره وب و موبایل ایران و سود حاصل از اون رو به انجمن واگزار کنم. اون زمان من تازه از سرآوا سرمایه گرفته بودم و خیلی درگیر ای‌نتورک بودم.
تقریبا یک سال بعد و به دعوت جناب آقای الفت در انتخابات انجمن شرکت کردم و با رای و اعتماد دوستان وارد هیات مدیره انجمن صنفی کسب و کار های اینترنتی شهر تهران شدم.
این رو هم بگم که انجمن ها به خودی خود زیاد جایگاهی برای چانه زندی در دولت ندارن. اگر افراد قوی در اون ها باشن، میتونن وارد تصمیم گیری ها بشن و در غیر این صورت فقط از نظر قانونی میتونن در هیات های بدوی مالیات و بیمه حضور داشته باشن و مشکلات صنفی مربوط به کارفرمایان رو رفع کنن.
تجربه یک ساله من در چند کلمه خلاصه میشه، ما افراد صنفی نیستیم و هر جا باشیم اول دنبال قدرت خودمون هستیم و در نهایت هم زبان صحبت با دولت رو نداریم. حتی در صنف هم همبستگی نداریم و دوست داریم یکی مشکلات ما رو حل کنه ولی خدایی نکرده ما هیچ تلاشی برای رفع اون ها نکنیم. همین موضوع خیلی باعث دلسردی من از ادامه مسیر شد.
جشنواره وب و موبایل ایران در طول ۲ سال گذشته حداقل ۲۵۰ میلیون تومان به انجمن کمک مالی کرده و محل اصلی تامین هزینه های انجمن بوده. امسال در کشاکش موضوع شروع دوازدهمین جشنواره وب و موبایل ایران، به دلیل اختلاف نظر با برخی از اعضای هیات مدیره، اول تصمیم گرفتم که جشنواره وب و موبایل ایران رو از انجمن جدا کنیم. چون واقعا استقلال جشنواره برای من از همه چیز مهم تر بود. من از قول خودم میگم و میدونم میلاد هم نظرش با من فرقی نداره ولی استقلال جشنواره رو با هیچی عوض نمیکنیم.
خلاصه با تمام این صحبت ها و مشکلات لازم دونستم که نکاتی که حاصل تجربه یک سال و نیم کار صنفی هست رو اینجا با همه به اشتراک بزارم که واقعا هم دبیر جدید، و هم با توجه به نزدیک بودن انتخابات هیت مدیر جدید، به این نکات توجه کنن که شاهد وضعیت بهتری برای صنف باشیم.
برای من به شخصه انجمن صنفی، اتحادیه کشوری، سازمان نصر و اتاق بازرگانی باهم فرقی ندارند. هر نهادی که رشد و توسعه کارآفرینی را تسریع کند و حتی یک گره از مشکلات کسب و کارها باز کند، به عنوان یک سازمان مردم‌نهاد باید از طرف تک تک اعضای صنف حمایت شود. هدف من همیشه از حضور در چنین نهادهایی و یا فعالیت‌های اجتماعی مانند جشنواره وب و موبایل ایران کمک به توسعه این مسیر بوده، هست و خواهد بود.
چه افرادی فکر میکنن باید وارد انجمن بشن و بدونید که این یک نکته بسیار مهم هست به نظر من:
انجمن صنفی جولانگاه افراد خود بزرگ بین و شیفته‌ی دیده شدن نیست و نباید باشد. انجمن صنفی محلی است برای پرداختن به مشکلات صنف، تلاش برای رفع آنها و پرهیز از مواجهه اشتباه یا غیرضروری با دولت، دستگاه های امنیتی و سایر ارگان‌ها.
شاهد آن هستیم که در بسیاری موارد مسیر تعامل بخش خصوصی با دولت روز به روز ناهموار تر می‌شود. به برخی از عوامل این اتفاق ناخواسته اشاره میکنم: نبود درک درست از فعالیت صنفی، نداشتن شناخت جامع از قوانین کشور به ویژه در میان اعضای جوان اکوسیستم استارتاپی ایران، نگاه بسیار منفی دوستان باتجربه و اقدامات اشتباه و شتاب‌زده. متاسفانه وجود چنین رفتارهایی فقط و فقط راه را برای افرادی باز خواهد کرد که صرفا به دنبال منافع شخصی و برندینگ شخصی هستند.
به عنوان فردی که در دو سال گذشته با نهادهای دولتی و همکاران بخش خصوصی بر سر مشکلات اکوسیستم دست به گریبان بوده باید صراحتا بگویم که نمیشود تمام مشکلات را به گردن دولت انداخت؛ تا زمانی که کار صنفی ساختارمند و فرهنگ تعامل در کنار رفتار حرفهای و سازمانی در تمام اکوسیستم ریشه نگیرد مشکلات بنیادین حوزه حل نخواهد شد.
انشالا که یا یادگرفتن کارگروهی، درک و فهم درست از صنف و فعالیت صنفی و یادگرفتن زمان مذاکره و گفتگو با دولتی ها شاید رشد اکوسیستم باشیم.
