این چند روز به من آمریکا نشین کمتر از شما سخت نگذشت، فحشی بود که خوردم! از هر دو طرفش.
منتقد و لیبرال و اپوزوسیونش میگفت چرا خوشحالی نمیکنی و نکنه جیره خور نظامی. کلا این روزها کسی از فحش هم که ابا نمیکنه، میاد با اکانت حقیقیش و هر چی دلش میخواد بارت میکنه و می ره.
از اون طرف حزب الهی اش هم میگفت که چرا موضع نگرفتی؟ چرا نریختی توی خیابون؟ چرا عکس سردار رو نمیزنی در و دیوار صفحه ات، استوری ات چرا این شکلیه؟ و ازین نقدای صد من یه غاز.
من هم که بی جنبه! ببینم کسی انتقاد میکنه و غر میزنه کلا عطا و لقا را پیوند میدمو صحنه رو ترک میکنم. همین شد که اینستا و توییتره با شخصیتمو دی اکتیو کردمو نشستم پای درسم!
ینی تنها چیزی که فکر نمیکنن شرایط یه شهروند کشور دشمن توو کشوره دشمنه! بماند که این چه عادتیه که باید همه چیزمونو داد بزنیم؟ و موضع بگیریم؟ اینوری ها پدر و مادرشون هم فوت میکنه توو توییترو اینستاشون نمیزنن، من ایرانی چرا باید یه همچین چیز حساسی رو توو صفحه ای که پره از مخاطب خارجیه بزنم؟
تلگرامی ها هم که از آشناها بودن، مدام اخبار امریکا را میپرسن؟ که جو اونجا چطوریه؟ در مورد ایران چی میگن؟ خطری تهدیدت میکنه یا نه؟ نگیرنت!
اینا همه یه طرف مشکلات بود، طرف بعدی اش این دیشبه لعنتی بود. قلبم در همون حالتیکه میزد حرکت عرض و طولی هم داشت. گمانم طرفهای شش عصر بود، تا هشت و نیم در دفتر بودم و مشغول چک توییتر.
تحلیل همه ی اینوری ها درون لحظه فقط و فقط جنگ جهانی شدن و این خزعبلات بود! که امیدوارم همینقدر بعید به نظر برسه تا اخر دوره ی این بنده خدا.
گفتم آخر دوره اش! راستش اونقدرا هم نمیشه خوشبین بود مثنکه احتمال موندگاریش بیشتر از نموندنشه.
میدونی وقتی خارج از ایرانی، استرست منطقا باید کمتر باشه ولی استرست واقعا کمتر نمیشه! ینی از جهات اقتصادی خیلی تحت استرس نیستی که یهو دلار بره بالا ولی از لحاظ خانوادگی همه ی استرسها مضاعف میشه یه چیزی مثه وقتی که خوابی و حسهات چند برابر میشن.
نکته ی دیگه ای هم توو این چند ماهه آزارم میده که از مشاهدات خودمه و ممکنه قابل تعمیم به خارج های دیگه نباشه. اینکه غالب اونهایی که خارج از کشورن از اینکه جنگ بشه خوشحال میشن نه ناراحت! ازینکه دلار گرون بشه ذوق میکنن نه غمزده، اینا الزاما اپوزوسیون نیستنا، اتفاقا مردم عادی ایرانی هستن، همونایی که زیاد میاد ایران، کلی دم از ایران میزنن و فالور دارن چند ده هزارتایی، به قول یکیشون تا زمانی که ملک نداشته باشی توو ایران از جنگ خوشحال میشی! وگرنه هیچ خارج نشین غر زننده ای دلش برای ایران نمیسوزه...
