درباره‌ی یه سری چیزا شنیدیم، و از بس شنیدیم، که انگار دیگه حسش نمی‌کنیم. من بهش میگم بی‌حسی موضعی. مثلن یکیش همین اتفاقات خاورمیانه. از زمان کودکی تا امروز، هفته‌ای نداشتیم که اخبار رو روشن کنیم و یکی از خبرها، این نباشه: کشته‌شدن فلان نفر در بمب‌گذاری ولایت فلان. اون هم با لحن سرد و بی‌تفاوت گوینده‌ی خبر، با همین بی‌حسی موضعی! حالا چرا موضعی؟ چون این بی‌حسی و "سِرشدگی" هنوز تمام اعضامون رو فرانگرفته. مثلن اتفاق لبنان، فارغ از شدت انفجار. یا اتفاقات تروریستی پاریس.
درباره‌ی یه سری چیزا شنیدیم، و از بس شنیدیم، که انگار دیگه حسش نمی‌کنیم. من بهش میگم بی‌حسی موضعی. مثلن یکیش همین اتفاقات خاورمیانه. از زمان کودکی تا امروز، هفته‌ای نداشتیم که اخبار رو روشن کنیم و یکی از خبرها، این نباشه: کشته‌شدن فلان نفر در بمب‌گذاری ولایت فلان. اون هم با لحن سرد و بی‌تفاوت گوینده‌ی خبر، با همین بی‌حسی موضعی! حالا چرا موضعی؟ چون این بی‌حسی و "سِرشدگی" هنوز تمام اعضامون رو فرانگرفته. مثلن اتفاق لبنان، فارغ از شدت انفجار. یا اتفاقات تروریستی پاریس.رباره‌ی یه سری چیزا شنیدیم، و از بس شنیدیم، که انگار دیگه حسش نمی‌کنیم. من بهش میگم بی‌حسی موضعی. مثلن یکیش همین اتفاقات خاورمیانه. از زمان کودکی تا امروز، هفته‌ای نداشتیم که اخبار رو روشن کنیم و یکی از خبرها، این نباشه: کشته‌شدن فلان نفر در بمب‌گذاری ولایت فلان. اون هم با لحن سرد و بی‌تفاوت گوینده‌ی خبر، با همین بی‌حسی موضعی! حالا چرا موضعی؟ چون این بی‌حسی و "سِرشدگی" هنوز تمام اعضامون رو فرانگرفته. مثلن اتفاق لبنان، فارغ از شدت انفجار. یا اتفاقات تروریستی پاریس.
نظر "بعضی افراد" اینه که چون اونجا غرب بود یا کشور پیشرفته و رسانه‌‌دار، مردم به سوگ نشستند و اینجا چون خاورمیانه‌ست و مردم رو عمومن رعیت حساب میکنن و اصولن بوق و کرنایی هم ندارند، پس بی‌تفاوتیم. بهرحال این بی‌حسی، موضعیه و برای این منطقه‌ی لعنتی دوست‌داشتنی.
شاید این دیدگاه "بعضی افراد" تا حدودی درست باشه، ولی به نظر من، بیشترش به خاطر همین مساله‌ی شنیدن مکرره. از بس شنیدیم، دیگه درکش نمی‌کنیم. یه اتفاق ساده و روتین میدونیم و ازش می‌گذریم.
اما حمله به مدرسه‌ای دخترانه که هشتاد و خرده‌ای دانش‌آموز رو شهید کرد، از اون نقاطی بود که هنوز برامون سِر نشده بود، و قلب همه رو جریحه‌دار کرد.
این بی‌حسی موضعی، این بی‌تفاوتیه، این سردبودن لحن گوینده، این یخ بودن صورتش، و اینکه خیلی راحت منتظر خبر بعدی میشینیم، یا حتی کانال رو تغییر می‌دیم، این‌ها از بدترین اتفاقات ممکنه که می‌تونست توی زندگیمون بیفته. بهراسیم از این بی‌تفاوتی، از این عادی‌شدن، و از اینکه با ناله‌ی مظلوم قلب‌مون به درد نیاد. حواسمون رو سخت جمع کنیم!
این متن فقط بهانه‌ای بود برای ابراز همدردی ما، بعنوان کسانی که توی ایران، بدون مرز و برچسب تمام بشر رو یک‌رنگ و یک‌دل میبینن، با تمامی انسان‌های ستم‌دیده، از جمله همسایه‌ی به‌شدت شریف‌مون، مردم افغانستان. ما بی هیچ بهانه‌ای، هرگونه کشتار و خشونت رو محکوم می‌کنیم و امیدواریم به‌زودی از چنگال‌های متعصبانِ زورگوی اسلحه‌به‌دست، آزاد بشید و حق زندگی آزادانه و تحصیل و... رو به دست بیارید. مطمئن باشید اون روز میرسه، و همگی باید در این راه هم‌صدا باشیم. به امید صبر و روشنی و سبزی برای زمین و اهالیش.
? شما هم اگه حرفی، ابراز همدردی‌ای چیزی در این زمینه دارید، همین زیر بیانش کنید. دم شمام گرم. ❤️
