حول و حوش ساعت ۴ بعدازظهر به وقت اروپای غربی بود که زنگ تلفن مادرم به صدا درامد. یک تماس تصویری!
باورکردنی نبود که عموزاده مادرم- همبازی کودکی من- که اتفاقا مبتلا به سندروم داون هم هست بدون هیچ علت و مناسبتی یادی از خانواده ما کرده بود. آخر معمولا بابت عروسی ها و عزاها عجیب خود را مقید به عرض تبریک و تسلیت میداند.
بعد از یک چاق سلامتی مختصر با همان صراحت همیشگی اش به مادرم گفت: مریم جان؟ چرا موهایت را رنگ نمیکنی؟ هنوز که وقت مردنت نیست!
علی عادت دارد با حرف هایش همه را غافلگیر کند ولی ما ۴۶ کروموزومی ها عادت نکرده ایم به غافلگیر نشدن از حرفهایش.
علی اما تعبیر ساده ای از مفهوم زندگی برای یک زن دارد. از نظر او سفیدی مو برای یک زن مساوی است با مردن...
علی که گاهأ در فرهنگ ما به غلط دیوانه خطاب می شود همان حرفی را زد که سومانک کید نویسنده کتاب زندگی اسرارامیز:
«اگه وقت مردنه برو و بمیر. اما اگر وقت زندگی کردنه زندگی کن. با شک و تردید زندگی نکن»
راستی سومانک به اصطلاح دیوانه است یا اینکه علی یکی از ماست اما قدری عمیق تر و فقط ما را قابل نمی داند و راهش را سوا کرده؟
پیشنهاد ازدواج علی به من درحالیکه پسر دو ماهه ام در آغوشم بود سورپرایز بعدی علی بود که حواله ما شد.
مادرم به رسم اکثر مادران ایرانی شروع کرد به ماله کشیدن که علی جان، شرمینه دیگر ازدواج کرده و صاحب فرزند شده و دختر بهتر از او برای تو زیاد است!
آخر یکی نیست بگوید مادر من چرا تووی سر مال میزنی و چه کسی بهتر از من؟ اصلأ حالا مگر عاقد معطل بله من است؟ حالا که اینطور شد بگذار خیالت را راحت کنم که اگر مجرد هم بودم فعلأ می خواستم ادامه تحصیل بدهم.
علی اما به جای اینهمه نشخوار فکری جواب قانع کننده تری به مادرم داد. او به سادگی گفت که اصلأ نگران متاهل بودن من نباشد و هر چیزی راه حلی دارد و او به هرحال ساعت پنج و نیم با گل لاله برای امر خیر به -به قول خودش سوهد- خواهد آمد. به همین سادگی این مشکل را هم حل و فصل کرد و بعد هم شروع کرد به اواز خواندن!
اصلأ از این به بعد برای حل مشکلاتم از علی یا دوستانش کمک خواهم گرفت. خدا را چه دیدی شاید هم بروم و از کانون سندروم داون خواهش کنم که لطفی بکنند و من را هم به عضویت بپذیرند.
اخر کلی گره های باز نشده دارم که قطعأ آنجا به دست آن ها باز خواهند شد!
