خاورمیانه پر از جنگ است و خون. پر از بی‌عدالتی و بی‌خردی. دیکتاتوری و جنون. همه‌اش از نفت است؟ خیلی ساده‌لوحانه است اگر تمامش را به نفت و اسلام و فلان ربط دهیم. هرچه که هست نمی‌دانم چیست. اما خاورمیانه در عین حال جاییست که این افراد هم از آن می‌آیند. می‌خواهند به مریخ برسند و عبور کنند از آن لجن‌زار تعریف شده. خسته شده‌اند از آن همه صدا و کثافت، و پناه برده‌اند به آخرین (اولین) ابزارشان. چقدر هم زبانیم، چقدر پر توانیم، در عین بی‌سلاحی. چقدر صدایشان آشناست، زبانشان آشناست، در عین بی(کم)شباهتی. حالا ۱۰۰ بار هم با هم بخوانیم جبر جغرافیاییم، مهم نیست. من خاورمیانه را دوست دارم. نه صرفن به خاطر آن‌که وطنم آن‌جاست، که تمام وجودم از آن‌جاست و برایش می‌تپد.
ثانیه به ثانیه. لحظه به لحظه.
? مشروع لیلی، مریخ - اجرای Assembly Hall، بیروت.
