راستش زمان هایی که میدونی باید کاری کنی و نشستی واقعا کلافه کننده اند. دیگه نه اونقدر بچه ای که بگی ولش کن ؛ نه اون قدر بزرگ شدی که بخوای حرفه ای باهاش برخورد کنی.
این که میدونی در نهایت خودتی که باید زندگیت رو نجات بدی...
این که همش در حال سرکوفت به خودت برای درجا زدنتی...
این که گاهی دلت می خواد بچگی کنی و بیخیال همه چیز بشی...
این که میدونی با بی حوصلگی هات ممکنه خیلی از موقعیت های خوب رو از دست بدی...
واقعا ترسناکه!
چطور باید برخورد کنیم ؟
هنوز نمی دونم.
