بخشی از اهل سنت که بعضا هم روحیه وهابی دارند، اعتقاد دارند که توسل امری شرک آمیز است و یک مسلمان جز از خداوند نمی تواند درخواستی داشته باشد.
در رد این ادعا واضحا باطل، هم می توان به دلایل عقلی اشاره کرد و هم دلایل نقلی.
تصور کنید یکی از عزیزان شما سخت بیمار شده است. شما او را به نزد پزشک می برید و از او درخواست می کنید که بیمار شما را نجات دهد. آیا شما مشرک شده اید؟! مگر نباید همه حاجات را از خدا خواست پس چرا شما از پزشک درخواست می کنید که بیمار شما را نجات دهد؟!
دلیل اش این است که شما آن شخص پزشک را دارای قدرتی جدا از قدرت خدا و اراده ای جدا از اراده خدا نمی دانید. شما قبول دارید که خداوند به وسیله آن پزشک بیمار شما را نجات می دهد و گرنه هیچ گاه شما فکر نمی کنید که آن پزشک یک معبود یا یک خدا ظاهر شده در زمین باشد!!
دلایل عقلی فراوانی می توان آورد که به جهت جلوگیری از خسته شدن خواننده، از ادامه آن پرهیز می کنیم.
خداوند در آیه 35 سوره مائده صراحتا دستور می دهد که شما (مسلمان - مومنان) با وسیله به سمت خدا بروید.
با وسیله به سمت خدا رفتن همان چیزی است که ما بدان گوییم توسل.
از دیگر آیات قرآن که در رابطه به توسل آمده، آیه 64 سوره نساء است که خداوند به پیامبر گرامی اسلام می فرماید که اگر کفار و مشرکین و منافقین به تو رجوع می کردند و تو برای آنان طلب آمرزش می کردی؛ همانا خداوند آنان را می بخشید.
در واقع خداوند می فرماید که آنان (کفار و مشرکین و منافقین) می بایست به پیامبر گرامی اسلام توسل می کردند و مطابق آیه 35 سوره مائده او را وسیله قرار می دادند برای حاجت شان که طلب آمرزش بود.
سوال این جاست که اگر خواستن حاجت از غیر خدا واقعا شرک است چرا خداوند خودش فرمود اگر آنان به پیغمبر توسل می کردند، آن ها می بخشید؟!
از دیگر آیات قرآن در رابطه با توسل آمده، آیه 97 سوره یوسف است. مطابق این آیه برادران حضرت یوسف علیه السلام به نزد پدر خویش یعنی حضرت یعقوب نبی رفتند و به وی توسل کردند و از او خواستند که از خدا برایشان طلب آمرزش و مغفرت کند.
سوال این جاست که چرا خداوند توسل برادران به حضرت یعقوب را شرک نمی داند؟!
اگر توسل واقعا شرک است چرا حضرت یعقوب نبی بر دهان برادران نزد و به آنان نگفت که بروند و خودشان از خداوند طلب آمرزش کنند؟!
ابن تیمیه یکی از پدران وهابیت که بعض عجیبی نسبت به امیرالمومنین و حضرت زهرا و امامین حسنین و شیعیان آن بزرگواران دارد؛ در کتابی به تالیف خودش به نام الکلمه الطیب داستان عبدالله بن عمر فرزند پسر عمر بن خطاب را نقل می کند که به پیغمبر توسل کرد.
ابن تیمیه در این کتاب فصل 74 شماره 230 می گوید که عبدالله بن عمر فرزند پسر عمر بن خطاب در مسیری راه می رفت به همراه چند نفر. در طول راه پا او دچار گرفتگی شد. سپس به پیامبر گرامی اسلام توسل نمود (در حالی که پیغمبر از دنیا رفته است) و سپس گرفتی پا او درمان شد. توسل او چنین بود: یا محمد
چندین سوال از اهل سنت داریم:
این موارد متعدد نشان دهنده آن است که همان طوری که در زمان پیغمبر هیچ کس صحابه را عادل محض نمی دانسته، در آن زمان نیز هیچ کس توسل را شرک نمی دانسته و این خزعبلات را بعدا با روی کار آمدن خلفا و بنی امیه و بنی عباس سر هم کرده اند.
ان شاءالله این متن بروز رسانی خواهد شد. در بروز رسانی های بعدی سعی می کنیم موارد متعددی که علما اهل سنت که نقل کرده اند از تجربه شخصی خودشان از توسل را بیاوریم.
مانند ابن حبان از علما اهل سنت که در کتاب ثقات خودش می گوید بار ها به مقبره امام رضا علیه السلام رفته و به امام مهربانی ها توسل کرده و بار ها حاجت گرفته (توجه داشته باشید با این که وی از شیعیان امام رضا علیه السلام نبود اما امام مهربانی ها حاجت وی را می داده چرا که اهل بیت امام همگان هستند هر چند که همگان ماموم و شیعه این بزرگواران نباشند)
ضمیمه پیشنهادی یکی از کاربران:
مگر نه این که خداوند قادر متعال و بی نیاز است، او خودش از وسیله استفاده می کند! پیامبران وسیله رساندن پیام خدا به بشر هستند. و همینطور فرشتگان. خدا نمی توانست بی واسطه پیامش را به همه مردم برساند؟ البته که می توانست. اما عالمی که بنا کرده است عالم اسباب و وسایل است و اولین کسی که قاعده ای که او بنا کرده است را روا می دارد، خود اوست و بعد از او بندگانش از اسباب و وسایل استفاده می کند. او برای رساندن پیامش به ما واسطه در نظر می گیرد، اما اگر ما برای تقرب به درگاهش یا برای نیازهایمان نزد او واسطه در نظر بگیریم مشرکیم!!!
از منابعی که متن را از آن استخراج کردم را می توانید در این ویدیو ببینید.
متن دیگری را نیز درباره توسل به اولیا خدا چه در زمان حیات دنیوی و چه بعد از آن در همین سایت ویرگول نوشته ام که می توانید آن را از این لینک مطالعه بفرمایید.
توسل اهل سنت به آقا امام حسین در حضور عالم اهل سنت را در این ویدیو ببینید.
