مطابق تعالیم دین حق اسلام محمدی، هر کسی که به عداوت و دشمنی با امام زمانش بپردازد و بیعت امامش بر گردنش نباشد (این حدیث در منابع شیعه و سُنی آمده) او قطعا جهنمی است.
اما مطابق عقاید خود اهل سنت، اگر شخصی علیه حاکم خروج و قیام کند، او مرتکب فعل حرام شده و کشتن او واجب شمرده می شود.
نکته اصلی این جاست که عایشه، طلحه و زبیر علیه امیرالمومنین خروج کردند و به جنگ با وی برخاستند.
جنگ جمل را همین ها شروع کردند.
با وجود این عقیده، اهل سنت باید اعتقاد داشته باشند که عایشه و طلحه و زیبر جهنمی هستند در حالی که آن ها معتقدند این 3 نفر بهشتی هستند.
اهل سنت چگونه می توانند به این تناقض پاسخ دهند؟
چگونه هر کسی که علیه حاکم قیام کند را مهدورالدم می دانند اما در عین حال به بهشتی بودن عایشه نیز اعتقاد دارند؟
عایشه با امام زمانش دشمنی ورزید بنابراین او جهنمی است.
