متن طولانی نیست. می خوام یه مسئله مهمی رو عنوان کنم.
در روزگاری که حاضر شدن در برخی جمع ها و بین افراد منجر به نکوهش شدن شما بابت انجام دادن فلان کاری که گناه است می شود،خودت را به خاطر دل آن ها به دام گناه نینداز. گناه شاخ و دم ندارد. خیلی از کار هایی که ما روزانه به آن ها عادت داریم گناه است.
از قضاوت خدا بترس نه از قضاوت دیگران.
دیگران حزب باد هستند. روزی مومن و روزی کافرند. در این روزگار تو مومن بمان. تو با خدا بمان. نگذار سرزنش های دیگران تو را از در راه خدا بودن منع کند.
حتی گاهی دیگران تو را مستقیما سرزنش و دعوت به گناه نمی کنند اما تو به خاطر این که در جمع شان قرار داری وسوسه می شوی فلان گناه را انجام دهی یا از ادامه فلان کار خیر صرف نظر کنی.
نه
تو در راه خدا باش که خیلی ها مثل تو و بلکه بهتر از تو در راه خدا هستند.
شاید در جامعه مانور گناهکاران را ببینی. انواع مختلف با پوشش های مختلف و فکر کنی که وای دیگر تمام است. دیگر کسی به دین عمل نمی‌کند. اما بدان دین خدا هیچ گاه محتاج جمعیت فراوان نبوده. همین که جمعیت کم اما مخلص پا کار خدا باشند قضیه تمام است.
و نکته دیگر این که خداوند اراده کرده است که اولیا خودش را میان مردم پنهان کند.
اگر شروع نکردی،شروع کن
اگر قبلا شروع کن پس محکم تر ادامه بده
