عصر جدید نام برنامه ی جدید احسان علیخانی، تهیه کننده ی نامی کشور است. برنامه ای که علاوه بر تبلیغات خیره کننده ش در شبکه ی سه سیما، نام علیخانی، نونهالی و ... را یدک می کشد.
جدای از اینکه این برنامه کپی کم و بیش با کیفیتی از برنامه ی گات تلنت است، موضوعات دیگری در باره ی این برنامه مرا به عنوان مخاطب اذیت می کند...
شعار عصر جدید یافتن استعداد هایی است که تا به حال ناشناخته مانده است. استعداد هایی که از نظر سازندگان این برنامه باید شناخته شوند؛ در معرض نمایش قرار گیرند و پرورش یابند.
اول از همه بیایید نگاهی به تعریف استعداد بیندازیم:
استعداد در لغت به معنای «آمادگی» و «توانایی» است. در واقع استعداد، به توانایی اطلاق می شود که به طور ذاتی درون فرد وجود دارد. مثلا داشتن صدای خوب، یک استعداد است. زیرا توانایی است که هر کسی ندارد و به طور ذاتی در افرادی وجود دارد. اگرچه من به آواز خواندن علاقه مندم اما اگر استعداد آواز خواندن نداشته باشم، بسیار دشوار است در این زمینه به موفقیت برسم. همچنین اگر استعداد داشته باشم هم باید برای پیشرفت آن را پرورش دهم. (نه اینکه آن را ایجاد کنم)
در مقابل این مفهوم، مفهومی به نام «مهارت» وجود دارد. مهارت توانایی هاییست که ذاتا درون ما وجود ندارد اما با تلاش و تمرین ایجاد می شوند و پیشرفت می کند. مثل مهارت محاسبات ذهنی سریع. اگر من در ریاضی مهارت کافی نداشته باشم، با تمرین می توانم در آن پیشرفت کنم و این تفاوت میان مهارت و استعداد است!
در برنامه ی عصر جدید به مهارت هم تحت عنوان استعداد پرداخته می شود.
از طرفی باید به نکته ی دیگری هم دقت کرد..
من مهارت زیادی در دروغگویی دارم. آیا لازم است مهارتم را پرورش بدهم؟
آقای ایکس انعطاف بدنی بالایی دارد. آیا لازم است این استعداد ذاتیش را به توانمندی تبدیل کند؟
خانم ایگرگ مهارت و استعداد بالایی در رانندگی دارد. آیا لازم است این تواناییش را تقویت کند؟
چه معیاری مشخص می کند که استعداد یا مهارتی که داریم به درد بخور است؟ میزان درآمدی که از آن خواهیم داشت؟ کاربردی بودن آن؟ یا نمایشی بودن آن؟
به نظر من معیاری که مشخص می کند، توانایی که داریم مفید است، نیاز جامعه است. همه ی ما با همه ی تضاد های فکری خود، در یک جامعه زندگی می کنیم. هنریک ایبسن، شاعر و نمایش نویس نروژی، جامعه را به یک کشتی تشبیه می کند. کشتیی که همه ی ما باید در راندن آن سهیم باشیم.
جامعه ی کنونی ما، چه در حال پیشرفت باشد چه در حال انحطاط، نیاز به همه ی ما برای پیشرفت دارد و این استعداد های ماست که باید روزی به کمک جامعه مان بیاید.
در برنامه ی عصر جدید به این نکته ی بسیار پر اهمیت دقتی نمی شود. بنابراین گاهی به جای نمایش استعداد با استعداد های نمایشی مواجه می شویم که در عین بولد شدن، پوچ و بی اهمیتند.
صدا و سیما هم با تبلیغ بسیار این برنامه ی پرخرج، باعث می شود از کسانی یک قهرمان ساخته شود که در واقع فقط به درد نمایش می خورند نه چیز دیگر.
مخاطبان گاه کم سن و سال این برنامه، قهرمان خود را از بین این عروسکان نمایشی انتخاب می کنند و درون خود به دنبال توانایی هایی می گردند که در واقع اهمیتی ندارند.
نکته ی پایانی: هرچند برنامه عصر جدید با هدف سرگرمی مخاطبان خود ساخته شده است اما نه برای مخاطبانش ارزش تماشا دارد و نه برای شرکت کنندگانش ارزش تلاش!
متن این مقاله زاده ی تفکرات نویسنده است. خوشحال میشم اگه شما هم نظر موافق یا مخالفی دارید بهم بگید.
همچنین اگر مایلید در مورد این برنامه و داور هاش بیشتر بخونید، پست زیر رو مطالعه بفرمایید:
