میدونی آدما چه وقتی بیشتر از همه لحظه های زندگیشون احساس تنهایی می کنند؟
دقیقا همون لحظه ای که تبدیل میشن به یه هدف آسون برای اطرافیانشون،تبدیل میشن به آدمی که احساساتش برای بقیه اهمیتی نداره و انگار میتونه تمام نفرت و خشم بقیه رو به دوش بکشه یعنی به عبارتی خودمونی تر همه ناراحتی شون رو رو سر اون خالی می کنند.
اون موقع است که ادم حس میکنه نفرت انگیز ترین ادم روی زمینه انقدر نفرت انگیز که بوی نفرت همه جا رو برداشته
دلیل تمام بدبختی های اطرافیانت
اضافی بودن ،احساس عدم تعلق بدترین نوع تنهایی است
اینکه اضافی باشی نفرت انگیز باشی غم سنگینی رو به قلبت وارد میکنه اون وقته که سردرگم میشی نمی دونی بمونی یا بری،احساسات خودت برات مهم باشه یا بقیه اصلا باید چیکار بکنی
بعدش یهو میری تو بیراهه دوباره صداهای اطرافت جون میگیرن
هی اصلا من چرا به دنیا اومدم
چقدر من بدبختم
همش تقصیر منه اره منم که باعث همه این اتفاق های بدم
کاش اصلا نباشم
حالا باید چیکار کنم
اه چقدر تو به درد نخوری...
بعدش کاری ازت بر نمیاد جز گذروندن بقیه روزا با حال بد و نفرت انگار که دو دستی خودت و انداخته باشی تو بغل نفرت و افسردگی
این طوریه که وقتی با این احساسات درگیرن به کسی چیزی نمیگن و اکثرا خودشونو مقصر میدونن
و گاهی بقیه رو
اما واقعا مقصر کیه؟
