خیلی باحاله وقتی که داری تو زندگی قدم برمیداری برای همین کارهای روزمره یهو متوجه میشی که هر قدم خودش میتونه یه چالش خانمان برانداز باشه که به نوعی دودمانت رو بر باد بده.
گاهی فکر میکنم که :
بنشینم و صبر پیش گیرم
دنباله کار خویش گیرم
ولی خوب باید قدم برداشت و حرکت کرد این مهمه
اما اینکه تو چه مسیری قدم بر میداری از همه مهمتر هست.
یاد یه داستانی افتادم که یه فرد دنیا دیدهای توی کوچه نشسته بود و زیر سایه دیوار استراحت میکرد که یه رهگذری درحالیکه شعر میخوند از جلوی این فرد عبور کرد.
شعری که میخوند این بود: (( راه میروم، راه میروم، من تمام مسیر را راه میروم))
اون فرد دنیا دیده بهش گفتش که چی داری میگی با خودت؟
راه رونده هم گفت که دارم به خودم یادآوری میکنم که باید تمام مسیرهای دنیا رو پیاده راه برم آهسته و پیوسته تا بتونم دنیا رو تموم کنم و از این دنیا برم بیرون!!!
اون مرد دنیا دیده هم بهش گفت که عزیز دل من، اون قدم زدنی که تو به استعاره داری میگی باید تو درون خودت اتفاق بیوفته نه در دنیای بیرون!
تمام مسیرهای دنیا درون خودت هست درونت رو بشناس تا به تمام داستان دست پیدا کنی.
در مورد چالش ها که دیروز داشتم میگفتم خودم امروز به این نتیجه رسیدم که باید مسیری که با دقت و زمان زیاد تا انتهاش رو برنامه ریزی کرده بودم همین اول کار بخاطر تغییر در دیدگاه عوض کنم و نیاز دارم که دوباره ....
نه دیگه دوباره نباید تا تهش رو برنامه ریزی دقیق کنم
میخوام که در هر گام با آرامش برم جلو و ببینم لحظه الان چی درک میکنم و چه قدمی مناسب این لحظه هست
این کار فقط یه سختی مرد افکن داره که باید هر روز و هر لحظه انرژی بزاری و مسیر زندگیت رو بررسی کنی
انجام یه کار درست به زمان و استمرار و پایداری نیاز داره و اینکه هر لحظه بسنجی که الان چی مناسب هست و باید چطور مسیر رو پیش ببری.
حکایت سعدی که میخوام اینجا تعریف کنم در مورد اثر تربیت هست، سعدی خیلی قشنگ اومده بیان کرده که چرا تربیت افراد یه جاهایی جواب میده و یه جاهایی جواب نمیده.
برای خودم مدتها سوال بود که چرا سعدی داره حرفای متناقض میزنه؟ چون خودم داشتم دنیا رو صفر و صد میدیدم اما کم کم برام واضح شد که داره توی داستانهاش یه مفهوم عمیقی رو بیان میکنه و اینکه هرکسی به فراخور شرایط و انتخابهایی که تو زندگیش میکنه مسیر آیندش رو میسازه.
چند دیقه زمان بزارید و امیدوارم که لذت ببرید.
