در یک مطالعه دقیق که در اتریش انجام شده، چرخه عمر یک ساختمان اداری نوآورانه با طراحی nZEB بررسی شده تا مشخص شود چقدر با اهداف اقلیمی خالص صفر (Net Zero Carbon) هماهنگ است.
📌 این ساختمان بدون سیستم گرمایشی/سرمایشی فعال طراحی شده و تنها با بهرهگیری از اصول معماری هوشمند، تهویه طبیعی و پوشش حرارتی مناسب به مصرف انرژی بسیار پایینی رسیده. اما نکته مهم در تحلیل چرخه عمر آن این بود:
✅ بیش از ۶۰٪ کل انتشار گازهای گلخانهای مربوط به دوران بهرهبرداری ساختمان است، نه فقط مصالح و ساخت.
✅ حدود ۳۰٪ از مصرف انرژی به سیستمهایی مربوط میشود که در بسیاری از محاسبات انرژی نادیده گرفته میشوند؛ مثل وسایل برقی، تجهیزات کاربری و روشنایی داخلی!
🌏 این یعنی اگر فقط روی مصرف سیستمهای یکپارچه تمرکز کنیم (مثل تهویه یا گرمایش)، تصویر ناقصی از واقعیت خواهیم داشت.
در نتیجه حتی ساختمانهای کممصرف اگر با درک دقیق از کل چرخه عمر انرژی طراحی نشوند، ممکن است به کربن صفر نرسند.
🌍 چرا این برای ما مهم است؟
در کشورهایی مثل ایران که در حال توسعه کدهای انرژی و سیاستگذاریهای مرتبط با ساختمان پایدار هستند، چنین مطالعاتی میتونه دیدگاه تازهای ارائه بده:
🌍 در طراحی ساختمانهای دولتی یا آموزشی، آیا فقط روی صرفهجویی انرژی تمرکز میکنیم یا چرخه عمر کامل ساختمان را میسنجیم؟
🌍 آیا در ارزیابیها، مصرف تجهیزات جانبی و رفتار کاربران را هم لحاظ میکنیم؟
🌍 آیا مرزهای سیستم در مدلسازی انرژیمان بهروز شدهاند؟
دوست دارم نظر شما رو بدونم:
آیا در پروژههایی که باهاش درگیر بودید، تا حالا از ارزیابی چرخه عمر یا LCA استفاده شده؟ به نظرتون اجراییکردن چنین تحلیلهایی در ایران شدنیه؟
