هفتهٔ چهارم بهمن و چهارمین سری از فونتهای «یکشنبه‌ای» رو با یه فونت (خیلی) متفاوت و گرافیکی ادامه می‌دیم :) شبیه‌ترین نمونه به این فونت از بین فونتهای «سیاوش» می‌تونه خانوادهٔ فونتهای «کیخسرو» باشه و یه کم هم اگه بخوایم کلی‌تر ببینیم فونتی که به عنوان جایگزین خط بریل طراحی کرده بودم: «سپیدخوان».
در این دسته از فونتها که حداقل داخل ایران هیچ نمونهٔ دیگری ازشون وجود نداره، حروف فارسی جدا جدا مثل لاتین نوشته می‌شن. یه ایده و ابتکاری هست که طرفداران خودش رو داره و به این معنی نیست که به طور کل رسم‌الخط فارسی رو قراره نابود کنیم و این طور هم نیست که دیگه همهٔ فونتها رو بذاریم کنار و فقط از همین استفاده کنیم. قبلن در این باره گفتم و نوشتم که «رسم‌الخط» و «الفبا» با «فونت» دو مفهوم و کارکرد متفاوت دارن.
این فونت اسمش «ایما» هست. تا حالا شده بخواین یه متنی رو به صورت رمزی یا معمایی بنویسین که مخاطبتون رو قلقلک بده تا بتونه کشف رمزش کنه؟ یا مثلن شاید خواسته باشین یه مونوگرام و یا لوگوتایپ داشته باشین که خاص باشه. کارت ویزیتی که متفاوت باشه و مثال‌هایی مثل این. فونت «سیاوش ایما» همون طور که از نامش پیداست، اشاره و گوشه‌چشمی به حروف فارسی داره و بعدش دیگه کار بیننده‌ست که اون رو بخونه. تو این فونت به دلیل «جدانویس» بودنش، هر حرف فارسی مثل لاتین فقط یه حالت داره. یعنی دیگه «بـ» و «ـبـ» و «ـب» و «ب» نداریم و چون اتصالی بین حروف نیست، فقط یک فرم به جای همه میاد. تو این فونت کرنینگ‌های متنوعی هم اعمال شده که حروف در فواصل درستی از هم قرار بگیرن.
هم تصاویر پایین و هم توضیحاتشون و هم اونی که توش حروف فارسی رو زیر حروف فونت «ایما» نوشتم رو لطفن ببینین. راستی اینم اضافه کنم که این فونت به اصطلاح «ماژولار» هم هست. یعنی از یک سری بخش‌های یکسان و مشابه به هم تشکیل شده که کل حروف و فونت رو در نهایت می‌سازن: دایره، خطوط افقی، عمودی، مورب و انحناهای کوچک.
اگه این فونت رو خواستین به لینکهای پایین مراجعه کنین:
