امروز رفته بودم سرکار جدید شرکت جدید
توی مطهری بود خیلی دور از من
تابحال اون طرفا اصلا گذرم نخورده بود
مسیر به کنار به قدری کثیف و کوچیک بود اونجا
پیش خودم گفتم چی باعث میشه واقعا آدم تو این خوکدونی کار کنه؟
حتی جا نبود ۲ قدم راه بری ،فقط به سختی از جا بلند بشی ودوباره بشینی پشت میز
دختر منشی به قول خودشون آچار فرانسه شرکت(حمال شرکت)
همه یاد گرفتن یه نیرو ساده میگیرن کم سن و سال کم کم هی وظایف و مسئولیت میدن بهش طرف به خودش میاد میبینه با یه حقوق داره کار ۴تا پرسنل همزمان انجام میده
واقعا افسوس و صد افسوس
من ۳۰سالمه در آستانه ۳۱ سالگی البته
چرا باید رنج این مسیر طولانی و شرایط سخت به جون بخرم
واقعا چرا جامعه باید انقدر تباه باشه و هیچکس سرجای خودش نباشه
دلم سوخت واسه اون دختر ۲۵ساله ای که ۵ساله شده آچار فرانسه شرکت ،وقتی بلند شد بعد از یک حجم عظیم وظیفه ،دستشویی شرکتم شست
انقدر احتیاج داره به این کار؟
مسئله احتیاج نیست مسئله عزت نفسه
چرا نباید یه نظافت چی داشته باشه اونجا
چرا یه دختر تو اوج جوونی باید یه همچین جایی کار بکنه؟
افسوس ازین جامعه
چرا باید میون این همه جا من تو ایران به دنیا میومدم !؟
بزرگترین افسوس زندگیم مهاجرت نکردن شاید ۱۰سال پیش بود
بزرگترین افسوس زندگیم نشناختن خودم و حرفه ای کار نکردن تو این ۱۰سال
بزرگترین افسوس زندگیم افسوس نخوردن
