نگاهی کوتاه به فیلمی که بارها برای تماشا به من پیشنهاد شد.
«جهان با من برقص» اولین فیلم سینمایی سروش صحت، کارگردان و نویسنده‌ی سریال‌های ایرانی است. داستان در مورد مرد میانسالی است که ماه‌های آخر زندگی خود را می‌گذراند و دوستان او به بهانه‌ی تولدش دور هم جمع می‌شوند.
جهان فیلمی در مواجهه با مرگ و ستایش ساده گرفتن زندگی است. هر چند به بیان همین موضوع اکتفا نمی‌کند. به موضوعاتی چون ارزش دوستی و یکرنگی، روابط زناشویی، احساسات فروخورده و روابط امروزی نیز می‌پردازد و البته برخی را ابتر رها می‌کند؛ موضوعاتی همچون نگاه دکتر به زندگی و علت تاخیر او در ازدواج، مفهوم خیانت، رابطه‌ی جهان با فرشته همسر سابقش و آنچه که جهان اکنون راجع به فرشته در سر دارد.
فیلم لحظات اوج غم را با بخش‌هایی از تمسخر و طنز در هم می‌آمیزد و برای درک معنای زندگی و ترس از مرگ به دنبال بیانی مفهومی و سنگین یا طرح بحث خاصی نیست. قسمت‌های متاثرکننده و طنز را، هنرمندانه در پی هم می‌چیند و مخاطب را در حین به فکر فرو رفتن و درک معنا به قهقه زدن وا می‌دارد.
آنچه این فیلم سینمایی را دیدنی می‌کند، مناظر بسیار زیبا و کاربرد به جای موسیقی در فیلم است. دیگر نکته‌ی درخشان فیلم، استفاده از نمادهاست. حرکت مینی بوس قرمز در امتداد جاده که نشان‌دهنده‌ی گذر هر یک روز از عمر جهان است. کره خری که نماد احساسات یا افکار جهان است و در لحظات حساس یا غلیان احساسات و رهایی حضور دارد. گویی کره خر از درون جهان نشات می‌گیرد و نگاه خیره‌ی او، همان نگاه خیره و حیران جهان به زندگی است. همچنین ارکستری در نزدیکی خانه‌ی جهان همواره در حال نواختن است؛ نواختن قطعات موسیقی زندگی جهان.
بخش‌هایی از روابط بین دوستان، شوخی‌ها، کدورت‌ها و رفتارهایی که ریشه در گذشته دارند و به مرور نمایان می‌شوند، در برخی لحظه‌ها مرا به یاد شخصیت‌های فیلم «درباره‌ی الی» در اوایل فیلم می‌اندازد.
فیلم صحنه‌های سورئال و نمادینی دارد که در سینمای ایران کمتر به چشم می‌خورند و در خاطر می‌مانند. «خوک» و «هامون» از معدود فیلم‌هایی هستند که در به کارگیری صحنه‌های مشابه سورئال به خاطرم می‌آیند.
ضعف سینمای ایران در سال‌های اخیر و آثار سینمایی نه چندان قوی، سطح توقع مخاطب سینمای ایران را به شدت پایین آورده؛ به طوری که با تماشای فیلم قابل قبول و نه چندان خاص «جهان با من برقص» به وجد می‌آید و به سان یک اثر هنری ویژه و متفاوت از آن استقبال می‌کند.
به عنوان جمع بندی، فیلم نمایشی از احساس انسان به زندگی و لذت‌های آن است که قطعا ارزش حداقل یک بار تماشا را دارد.
