من سالِ جام‌جهانی به‌دنیا اومدم. سالِ میزبانیِ اسپانیا. توی شهرِ مادرید.
پدرم تعریف می‌کرد که توی «سانتیاگو برنابئو» چه بازی‌هایی رو دیده. و هنوزم وقتی تعریف می‌کرد می‌تونستم هیجانش رو ببینم. توی این سال‌ها وقتی کسی ازم می‌پرسید که اگه ایران با اسپانیا بازی کنه، تو طرفدارِ کدومی، جواب می‌دادم که «نمی‌دونم». فکر می‌کردم این چیزیه که باید پیش بیاد تا ببینم واقعاً جوابم چیه. با این‌که احتمالاً یه‌حدس‌هایی می‌زدم.
راستش من گروه‌مون رو دوست دارم. نه‌فقط این‌که با پرتغال و اسپانیا بازی می‌کنیم، نه‌حتّی این‌که حالا می‌تونم درعمل ببینم که جوابم چیه؛ شاید قبلِ این‌که اسمِ ایران دربیاد ترجیح می‌دادم این‌جا نیفتیم، امّا به‌محضِ این‌که شدیم گروهِ «بی» نمی‌دونم چرا احساس کردم این گروه رو دوست دارم.
کسی از آینده خبر نداره. این چیزیه که باید صبر کرد و نگاه کرد. چه اتفاقی می‌افته؟ هیچ‌چی معلوم نیست. راجع‌به صعود چی می‌شه گفت؟ تقریباً هیچ. امّا به دو چیز می‌شه فکر کرد:
خیلی‌وقت‌ها اون‌چیزی که ازش می‌ترسیم، درست همون‌چیزیه که بهش نیاز داریم. این عینِ زندگیِ واقعیه. شاید این‌جا بشه دقیق‌تر بهش فکر کرد. توی زندگی هم از یه‌چیزایی می‌ترسیم، یا دل‌مون نمی‌خواد یه‌کارهایی رو بکنیم، امّا خبر نداریم که این‌ها درست همون‌چیزیه که واقعاً دنبالشیم. «خیلی‌وقت‌ها چیزی که دنبالشی درست همون‌جاییه که می‌ترسی واردش بشی.»
سخت‌ترین کارها هم وقتی انجامش می‌دی راحت‌تر از اون‌چیزی پیش می‌ره که تصوّر می‌کردی. به همه‌ی اون لحظه‌هایی فکر کن که از یه‌چیزی می‌ترسیدی، هزاربار با خودت کلنجار می‌رفتی، توی ذهنت موقعیت رو می‌ساختی، امّا بعد دیدی که اوضاع به اون سختی‌ها هم نیست. توی واقعیت که باهاش مواجه شدی همه‌چی تغییر کرده.
چرا ترجیح‌مون این بود که توی این گروه نیفتیم؟ شاید این‌جا جاییه که بتونیم یه‌بارِ دیگه به زندگیِ خودمون فکر کنیم. شاید میلِ بی‌امان‌مون به امن‌بودنِ همه‌چی ما رو به این وضع درآورده. میلِ بی‌امان به مطمئن‌بودن، قابل‌پیش‌بینی‌بودن، طبقِ برنامه‌پیش‌رفتن، و فراموش‌کردنِ ماجراجویی. انگار که دنبالِ یک‌جور خوشبختیِ ملال‌آوریم. خوشبختیِ بی‌روح، کسل‌کننده. توی زندگی‌هامون دنبالِ اینیم، از جونِ قرعه‌کشی هم همین رو می‌خوایم.
دل‌مون می‌خواد زندگیِ خارق‌العاده‌ای رو تجربه کنیم، امّا خودمون جلوش رو می‌گیریم. خودمون با دست‌های خودمون امکانِ داشتنِ زندگیِ درونیِ زنده‌تر و عمیق‌تر رو نابود می‌کنیم.
احتمالاً می‌دونید که این پوستر رو «خوان میرو» برای جام‌جهانیِ هشتاد‌و‌دوِ اسپانیا طراحی کرده.
این نوشته چندروز بعد از قرعه‌کشیِ جام‌جهانی نوشته شده و همون‌زمان توی مدیوم و موضوع‌آزاد و اینستاگرامِ خودم منتشر شده.
