انسان برای پوشاندن پوچی و زنده بودن بی معنای خویش زندگی را می آفریند.برای ثروت تلاش میکند، پا به پای کار فرسوده میشود ، حرص و طمع را در خود شعله ور میسازد ، به عشق گردن می نهد و برای خود رنج های بزرگتری خلق میکند.آنگاه برای شناخت رنج هایش فلسفه را می آفریند و خود و دیگران را برای درمان دردهایش میکاود و بازهم زخم های بزرگتری برای خود میتراشد. درنهایت هنر و ادبیات را برای التیام زخم هایش می آفریند و به آن پناه میبرد.
