فرض کنید مدیر یه شرکت شمارو استخدام میکنه و شرایطی رو در اختیارتون میذاره که باهاش کار کنید تا اون مدیر رو به هدف نهاییش که سود دهی هست برسونید.بعد شما هرروز بیاید از این قضیه دراما بسازید مثلا بگید حتما مدیر این شرکت عاشقم بوده که بهم این شغلو داده یا مثلا اگر من نباشم هیچکس دیگه ای رو نمیتونه به جای من بیاره یا اینکه هی بگید چرا به فکر آسایش و راحتی و تفریح من نیست. احمقانه است درسته؟
وقتی از زندگی هم توقع داریم که با ما راه بیاد یا شرایط بهتری برامون فراهم کنه یا به احساسات ما اهمیت بده دقیقا همینقدر احمقانه است. تو مسیر رشد و تکامل جهان ما فقط یه بازیچه ی پوچیم که اونو به هدف نهاییش یعنی تکامل بیشتر برسونیم، احساسات ما، عواطف ما و هر اونچه که برسر میاد پشیزی برای جهان ارزش نداره.
