قسمت سوم: فوتبال علیه دشمن
تابستان 1986 میلیون‌ها آرژانتینی پای تلویزیون‌ها منتظر اتفاق بزرگی بودن. اون‌ها به بازی یک چهارم نهایی جام جهانی مکزیک به چشم یک بازی نگاه نمی کردن؛ بلکه یه جنگ رو در مقابلشون می‌دیدن. اون‌ها منتظر یه کشتار بی رحمانه بودن: انتقام کشتار 649 سرباز آرژانتینی در جزایر فالکلند. خیلی‌ها برخورد آرژانتین و انگلستان رو یک اتفاق ساده نمی‌دونستن. اون روز شادترین مردم دنیا آرژانتینی‌ها بودند؛ گلی که مارادونا با دست وارد دروازهٔ انگلستان کرد - و بعدها ازش به عنوان دست خدا یاد کرد- شاید انتقام اون نبرد بی‌رحمانه نبود اما حتی برای یک شب هم که شده، قدری از آلام و دردهای آرژانتینی‌ها رو کم کرد. فوتبال از این اتفاقات کم نداشته؛ فوتبال هیچ‌وقت به چشم صرفا یک بازی دیده نشده و فقط یک ورزش نبوده، فوتبال دقیقا یک جنگه: جنگی که با ۱۱ سرباز درمی‌گیره و دسته‌ای عظیم را پشت خودش داره. هرکسی که می‌گه فوتبال سیاسی نیست یا فوتبال نمی‌دونه چیه یا منفعتش اقتضا می‌کنه که این رو بگه. تاریخ از این اتفاقات کم نداشته؛ بارزترین مثالش برای ما برخورد ایران و آمریکا تو جام جهانی ۱۹۹۸ هستش. فقط یک دیدار ساده نبود، عکس دسته‌جمعی دو تیم با هم این موضوع رو تایید کرد و قطعا کمتر ایرانی‌ای رو می‌تونید پیدا کنید که اون فوتبال رو فقط به چشم یک فوتبال ببینه و با فریادهای حمید استیلی حس انتقام‌جوییش ارضا نشده‌باشه.
البته دشمن همیشه یک کشور در مقابل یک کشور نیست، گاهی اوقات یک تفکره؛ مثل ژست بالوتلی تو یورو 2012 در مقابل نژادپرست‌ها، یا گاهی ورود به خطوط قرمزه مثل ضربه سر دقیق زیدان به سینه ماتراتزی تو فینال جام جهانی 2006. شاید از نظر بیرونی کارهای اشتباهی بودن که منجر به اتفاقات بدی شدن، اما به نظرم اصلا غلط نبودن؛ چون اون‌ها سرسختانه از دایرهٔ شایستگی‌شون دفاع کردن و به دشمنشون اجازهٔ ورود ندادن و اونقدر مغرورانه و راضی که زیدان بعد از کارت قرمز چسب دستشو باز کرد و بدون نگاهی به جام از زمین خارج شد.
فوتبال همیشه از این اتفاقات با خودش داشته و داره. همین امسال عقاب‌های دست‌ساز شکیری و ژاکا. اصلا مردم فوتبال رو نگاه می‌کنن چون آرومشون می‌کنه، چون ناملایمت‌های دنیای بیرون رو کم‌رنگ‌تر می‌کنه، چون عدالت شفاف‌تری توش جریان داره. آره، شاید شکیری و ژاکا جریمه شدن و حتی ممکن بود محروم بشن و ضرر بزرگی به سوییس بزنن، اما اون‌ها باید گل میزدن و باید اون عقاب ها رو درست می‌کردن تا شاید بتونن بخش کوچیکی از انتقام مردم بوسنی و کوزوو رو از صرب‌ها بگیرن. کمتر کسی شکیری، ژاکا، زیدان، اوزیل یا ده ها نفر دیگه رو سرزنش می‌کنه. اون‌ها یاد دادن که باید علیه دشمنت مقاومت کنی حتی اگه به قیمت محرومیت، اخراج یا خداحافظی تموم بشه. این از هر مدال و جامی ماندگارتره.
