همه ی ما میدونیم که وقتی به قسمتی از اعضای بدن ما آسیب وارد میشه، بدن شروع به ترمیم بافت آسیب دیده میکنه.
پوست، عضله، استخوان و خیلی بافت های دیگه ترمیم میشه. اما بعضی از بافتهای بدن امکان ترمیم ندارن.
به عنوان مثال وقتی آسیب نخاعی بوجود میاد امکان ترمیم وجود نداره.
برم سر اصل مطلب.
سلولهای مغز به شدت آسیب پذیر و غیر قابل ترمیم هستن.
کمبود اکسیژن، کمبود آب و نرسیدن مواد غذایی سریعا سلولهای مغز را تحت تاثیر قرار میده.
اثر گرسنگی و تشنگی طولانی مدت روی سلولهای مغز به مرور اتفاق می‌افته و قابل مشاهده هم نیست.
پس چرا باید به بدن خودمون آسیب برسونیم؟
این همه روزه گرفتیم، آدم خوبی شدیم؟
گرسنگی و تشنگی ما را آدم خوبی میکنه؟
روش بهتری برای تزکیه نفس نیست؟
با خودمون روراست باشیم.
در آخر این نکته را هم بدانید که در دین زرتشت روزه گرفتن حرام و گناه هست. چون باعث آسیب به بدن میشه و با ضعیف کردن بدن افراد، آنها را از کار و تلاش و فعالیت باز می‌دارد. و این با تعالیم زرتشت مغایرت داره.
گرسنگی و تشنگی روش تنبیه و شکنجه هست نه تزکیه نفس!
