عموما اینطوری تفسیر میشه که زیست مجازی، زندگی واقعی رو به خطر انداخته و کم‌رنگش کرده
ولی من فکر می‌کنم اگه آدم تو زندگی واقعیش، نیازش به زیست اجتماعی ارضا بشه دیگه شاهد این حجم از تمایل به زیست مجازی نیستیم.
در واقع زیست مجازی پاسخی بود برای نیاز بشر مدرن به زندگی اجتماعی
فضای مجازی داره خلا تنهایی بشر تو این سبک زندگی فردگرایانه رو پر میکنه
نقطه اوج این زندگی فردگرایانه،اپیدمی کرونا بود که اگر چیزی به اسم فضای مجازی وجود نداشت میشه گفت تقریبا همه ساختارهای اجتماعی از کار میفتاد.
البته که فضای مجازی نمی‌تونه این خلا رو کاملا پر کنه اما زمانی که نه دانشگاه، نه محل کار و نه هیچ نهاد اجتماعی دیگه ای نمی‌تونه هویت اجتماعی برای مخاطبش درست کنه تنها پناه انسان، فضایی میشه که بتونه هویت شخصی‌ش رو بسازه و تلاش کنه این هویت رو روز به روز به شخصیت واقعیش نزدیک‌تر کنه تا ارتباطات مجازیش واقعی تر بشه و بیشتر نیازش به زندگی اجتماعی رو ارضا کنه.
سازمان هایی که من‌باب کم شدن مخارج‌شون، دورکاری زیر زبون‌شون مزه کرده و میخوان کلا دورکار بشن بنظرم در آینده قطعا به مشکلات جدی میخورن
چون بخش عمده هویت اجتماعی فرد تو محل کارش شکل میگیره و اگر این هویت اجتماعی محدود به اینترنت و روابط مجازی بشه کارمند به سمتی سوق داده میشه که نیازش به زندگی اجتماعی رو از طرق دیگه ای برطرف کنه و انرژی و توانی که می‌تونست در خدمت هدف سازمان باشه رو صرف ساخت یک شخصیت مجازی از خودش بکنه که بیشترین شباهت رو به خودش داره تا بتونه با بقیه ارتباط بگیره
