حوالی ۲۱ بهمن ماه ۱۳۹۵ یادداشتی برای انصاف نیوز فرستادم درخصوص مساله عقیم‌سازی کارتن‌خواب‌ها که ظاهرا توسط سرکار خانم مولاوردی معاون وقت امور زنان و خانواده رئیس جمهور مطرح شده‌بود و به نقد آن پرداختم.
در آنجا عبارتی بکار بردم که حاکی از فضای رسانه‌ای سنگین علیه دولت و صحبت‌های خانم مولاوردی است اگرچه به خوبی آن فضا را در این مورد خاص اکنون به خاطر ندارم.
آنچه فکرم را مشغول کرد این بود که چرا ما عادت داریم با صدای بلند نقد کنیم. قطعا حرف مولاوردی اشتباه، قطعا رویکرد دولت اشتباه و ... اما گاهی اوقات می‌شود کمی با صدای آرام نیز نقد کرد.
اکنون که به سال ۹۵ و قبل‌تر و بعد‌تر آن می‌نگرم می‌بینم سهم این فریاد ها در امتداد اشتباهات کم نبوده است.
وقتی که فریاد زدیم و استدلال و منطق حرفمان پشت بلندی صدایمان قایم شد دیگر نمی‌توانیم جلوی توجیه آن کار را بگیریم.
خود من در عمرکوتاه کاری‌ام قطعا در این مورد قصور و تقصیراتی داشته‌ام. به خاطر ندارم اما حتما در دوران مسئولیتم در تبیان و قبل تر در برخی جراید و همین شبکه های بی‌در و پیکر اجتماعی تند رفته‌ام و به سهم خودم در رادیکال شدن فضا موثر بوده‌ام که از این جهت از خداوند متعال طلب آمرزش دارم ...
