پول در گردش یا پول داغ به پولی می‌‌گویند که با هدف نرخ بهره بالاتر از کشوری به کشور دیگر در حال گردش است. بانک‌‌ها نیز مایل به وارد کردن پول داغ به چرخه گردش مالی خود هستند و بانکی برنده است که نرخ بهره بالاتری ارائه کند. چین به‌‌عنوان بازار پررونقی برای پول داغ شناخته می‌‌شد اما در پی اصلاحات مالی و نوسان ارزش یوان جذابیت خود را از دست داد و هم‌‌اکنون موقعیت سابق خود را ندارد.
پول در گردش یا پول داغ (hot money) ارزی است که به‌‌طور منظم و سریع بین بازارهای مالی در گردش است تا سرمایه‌‌گذاران اطمینان حاصل کنند که بالاترین نرخ‌‌های بهره کوتاه‌‌مدت ممکن را دریافت می‌‌کنند. پول داغ دائما از کشورهای با نرخ بهره پایین به کشورهای دارای نرخ بهره بالا تغییر مکان می‌‌دهد؛ این نقل و انتقالات مالی در صورتی که مبلغ بالا باشد، بر نرخ تبدیل اثر گذاشته و تاثیر خود بر موازنه پرداخت‌‌های کشور را نیز به جا خواهد گذاشت. پول داغ را همچنین می‌‌توان به پولی که به سرقت رفته اما قابل ردیابی و شناسایی است اطلاق کرد.
پول داغ نه تنها درمورد ارز کشورهای مختلف بلکه برای اشاره به سرمایه موجود در کسب‌‌وکارهای رقابتی نیز به کار می‌‌رود. بانک‌‌ها با ارائه گواهی سپرده (CD) کوتاه‌‌مدت به سرمایه‌‌گذاران با نرخ بهره بالاتر از حد میانگین، به دنبال وارد کردن پول داغ به چرخه مالی خود هستند. به محض این‌‌که بانک نرخ سود خود را پایین بیاورد یا موسسه مالی دیگری نرخ بهره بالاتری پیشنهاد کند، سرمایه‌‌گذاران پول‌‌های خود را از آن‌‌ها بیرون می‌‌آورند تا از مزایای بهره بالاتر بهره‌‌مند شوند.
اقتصاد چین نمونه بسیار شفافی از گردش پول داغ و سپس فروکش کردن آن است. از بدو ورود به قرن جدید، اقتصاد ِدر حال توسعه این کشور با افزایش چشمگیر در قیمت سهام همراه شد و چین را به‌‌عنوان یکی از داغ‌‌ترین بازارهای پول داغ در تاریخ معرفی کرد. با این حال، مسیر جریان پول ورودی به چین پس از کاهش ارزش یوان چین و اصلاحات بزرگ مالی در بازار سهام آن، برعکس شد. لوییس کوییز (Luis Kuijs)، تحلیل‌‌گر ارشد اقتصاد چین در بانک رویال اسکاتلند، برآورد می‌‌کند که تنها در یک دوره شش‌‌ماهه از سپتامبر 2014 تا مارس 2015، کشور چین چیزی حدود 300 میلیارد دلار پول داغ از دست داده است.
واژگونی یا بازگشت بازار پولی چین تاریخی است. از سال 2006 تا 2014، ذخایر ارز خارجی در این کشور چندبرابر شدند و تراز آن به 4 تریلیون دلار رسید. بخشی از این تراز متعلق به سرمایه‌‌گذاران خارجی بود که در چین اقدام به سرمایه‌‌گذاری‌‌های بلندمدت مانند خرید کارخانه، شرکت‌‌ها و کسب‌‌وکارهای دیگر کرده بودند. با این حال بخش زیادی از این مبلغ از پول داغ تامین می‌‌شد. سرمایه‌‌گذاران اوراق قرضه‌‌ای که با نرخ مناسب به فروش می‌‌رسند و سهامی که بازده سریع و چشمگیری دارند را خریداری می‌‌کردند. سرمایه‌‌گذاران در چین پول را با نرخ اندک به قرض (وام) می‌‌گرفتند تا اوراق قرضه دارای نرخ بهره بالا را از کشورهای دیگر خریداری کنند.
سایر جهان، بازار چین را به دلیل بازار سهام پررونق و ارز قوی آن میزبان حجم زیادی از پول داغ می‌‌دیدند. با این حال در سال 2016 این رونق رو به افول گذاشت. چین به‌‌ویژه در میان سرمایه‌‌گذاران دارای پول داغ به سرعت جذابیت خود را از دست داد. قیمت سهام تا حدی بالا رفت که دیگر حرکت رو به بالایی انتظار نمی‌‌رفت. بالا و پایین شدن قیمت یوان از پایان سال 2013 هم باعث شد سرمایه‌‌گذاران پول خود را از کشور خارج کنند و در دل سرمایه‌‌گذاران بالقوه نیز شک و دودلی بیاندازند. در طول 9ماهه بین ژوئن 2014 تا مارس 2015، ذخایر ارز خارجی کشور بیش از 250 میلیارد دلار سقوط کرد.
