نکته های زبان انگلیسی که شما باید برای یادگیری زبان انگلیسی بدانید که ما امروز قصد بررسی آن را داریم ،دوستم دیپلم گرفته و همچنان قادر به گفتن چند جمله ساده انگلیسی نیست. حتی افراد دیگری را می‌شناسم که لیسانس و فوق‌لیسانس و حتی مدرک دکتری گرفته‌اند اما آن‌ها نیز با این همه درس خواندن قادر به صحبت کردن و فهمیدن اخبار و فیلم‌های زبان‌اصلی نیستند. شما چطور؟آیا خودتان جز این افراد هستید یا لااقل کسی را می‌شناسید که با چنین وضعیتی روبرو باشد؟راستی مشکل کجاست؟ آیا ایراد از هوش این افراد است یا جای دیگر کار می‌لنگد؟ در این مقاله دلیل این مشکل را در ۴ علت بررسی می‌کنیم.
اگر شما ذهن خود را با الگوهای محاورات گفتاری آشنا کنید، به‌تدریج خواندن و نوشتن هم برایتان آسان می‌شود. بسیاری از افراد در صحبت کردن بسیار کند هستند و در گزینش کلمات وسواس داشته و دائماً سعی در تصحیح جملات خوددارند. انگار که در حال نوشتن یک مقاله هستند.
به یاد داشته باشید در تمامی زبان‌ها مهارت speaking (صحبت کردن) در مقایسه با دو مهارت خواندن و نوشتن در الویت اول قرار دارد. مثلاً همین زبان فارسی را در نظر بگیرید.
همه ماقبل از آنکه خواندن و نوشتن را بیاموزیم می‌توانستیم نسبتاً خوب صحبت کنیم. و این توانایی به این دلیل نبوده که دوازده سال از عمرمان را پشت نیمکت مدارس آموزش دیده باشیم. بلکه به این خاطر بوده که خیلی پیش از شروع مدرسه از این زبان به عنوان ابزاری جهت ایجاد ارتباط بهره می‌جسته‌ایم.
حال سؤال من از شما این است: ” آیا یادگیری زبان انگلیسی و یا هر زبان دیگر مستثنی از این قاعده است؟” البته که نه!
لزومی ندارد ناتوانی خود در صحبت کردن به زبان انگلیسی یا هر زبان دیگر را به مواردی مثل ژنتیک، آب و هوا، کمبود وقت و … نسبت دهید. موضوع به واژگان فعال و واژگان غیرفعال بازمی‌گردد.
واژگان فعال واژگان و اصطلاحاتی را شامل می‌شوند که ما به راحتی آن‌ها را حین صحبت کردن به کار می‌بریم و واژگان غیر فعال که انبوه فراوانی از لغات را شامل می‌شوند واژگانی هستند که به راحتی بر زبان جاری نمی‌شوند و ناچاریم برای به خاطر آوردن آن‌ها به مغزمان فشار بیاوریم.
راز تقویت تعداد لغات فعال آن است که تا جایی که برایتان امکان دارد به انگلیسی یا هر زبان دیگری که قصد یادگیری آن را دارید صحبت کنید. سیستم آموزش سنتی زبان انگلیسی که تا یکی دو سال قبل در مدارس ما حاکم بوده دو ارمغان با خود به همراه داشته است.
اول آنکه با تأکید بیش از حد بر تمرینات لغت و درک مطلب، دامنه واژگان غیر فعال را تعمیق بخشیده که عملاً هیچ کمکی به تقویت مهارت speaking (صحبت کردن) دانش آموزان نکرده است.
دوم آنکه بازاری پر منفعت برای برخی ناشرین فراهم نموده تا با چاپ کتاب‌های تحت عناوین کمک درسی، دروس، شب امتحان، گام آخر و … سودهایی چند میلیاردی به جیب بزنند. راستی شما برای خرید این دست کتاب‌ها تاکنون چقدر هزینه کرده‌اید؟ با این همه آیا قادرید به راحتی به انگلیسی صحبت کنید؟
?
لیست افعال بی‌قاعده، جدول زمان‌ها، جملات شرطی، …. همه و همه را دور بریزید! بله، تعجب نکنید همین قدر که چینش کلمات را در کنار هم بدانید کافی است. البته اگر قصد دارید یک زبان‌شناس شوید موضوع فرق می‌کند. اکثر افراد نیازی به این ندارند که بدانند مثلاً فرم آینده کامل فعل “to understand” می‌شود I will have understood.
جالب اینجاست که بومی زبان‌ها خود چنین ساختارهایی را در محاورات روزمره به کار نمی‌برند حال چرا ما باید وقت گران‌بهایمان را در صرف کنیم و این مطالب کم کاربرد یا بعضاً بی مصرف را به زور وارد مغزمان کنیم؟
مؤثرترین کاری که می‌توان انجام داد آن است که بر یادگیری دستور زبان کاربردی از طریق مهارت speaking (صحبت کردن) تمرکز کنید. به این ترتیب الگوهای واقعی انگلیسی گفتاری در ذهن حک می‌گردند.
بنابراین هرگاه از این به بعد به کتاب‌فروشی می‌روید به جای انتخاب کتاب‌هایی با عناوین خوش آب و رنگی چون “گرامر پیشرفته انگلیسی” و چیزهایی از این دست یک رمان یا داستان انگلیسی بخرید. به این شکل چشمان خود را در معرض انگلیسی قرار داده‌اید و به علاوه نکات ضروری دستور زبان انگلیسی را نیز یاد می‌گیرید.
حتماً زنگ‌های انگلیسی را در مدارس خود به یاد دارید. “…. خب بچه‌های عزیز از روی کلماتی درس سه بار بامعنی فارسی بنویسید.” یا “… کتاب‌های کار را بازکنید و تمرینات این درس را پاسخ دهید. ما با این سبک آموزش ترغیب می‌شدیم تا بیشتر به زبان فارسی فکر کنیم تا انگلیس یو مثلاً وقتی می‌خواستیم صفت را در جمله به کار ببریم بر اساس قواعد دستور زبان فارسی می‌گفتیم: it is a flower beautiful!
می‌بینید که در آموزش به این روش هیچ اثری از روال طبیعی یادگیری زبان انگلیسی که در بالا گفتیم نیست که نیست! خلاصه آن که روش سنتی حاکم بر آموزش‌های سنتی انگلیسی که هنوز در دانشگاه‌ها به چشم می‌خورند قادر نیستند به دانش‌آموختگان خود کمترین کمکی در زمینهٔ روان صحبت کردن نمایند.
