ژئوسل از زیر مجموعه‌های محصولات ژئوسنتتیک است که ساختاری شبکه‌ای شکل دارد و در صنعت ساختمان سازی و عمرانی دارای کاربرد وسیع و گسترده‌ای است.
ساختار شبکه‌ای ژئوسل نیرویی که به صورت عمود به سطح خاک وارد می‌شود را به صورت جانبی در سطح خاک توزیع می‌کند و مانع نشست خاک و یا فرسایش خاک می‌شود.
تاریخچه ژئوسل به تحقیق و توسعه مهندسان ارتش ایالات متحده آمریکا و در سال ۱۹۷۵ میلادی بر می‌گردد که از آنها جهت ساخت جاده‌های تاکتیکی در خاک‌های نرم و زمین‌های سست استفاده می‌شد.
در طول تحقیقات، مهندسان به این نتیجه رسیدند که استفاده از سامانه نگهداری از ماسه‌های درشت دانه و شنی می‌تواند عملکرد و نتیجه مناسب‌تری نسبت به سنگ‌های خرد شده در ساخت و ساز جاده‌ای دارای خاک نرم داشته باشد. همچنین خاصیت جلوگیری از تخریب سریع توسط رطوبت را نیز داراست که در مدت زمان طولانی‌تر عملکرد مناسب‌تر و با دوام‌تری خواهد داشت.
در سال ۱۹۸۱ مهندسان با بهبود طرح قبلی و استفاده از مواد اولیه جدید مانند ورقه‌های آلومینیومی شکاف دار و دیگر مصالح مانند لوله‌های پلاستیکی آزمایش کردند و امروزه از ژئوسل‌ها، نوارهای ۵۰ تا ۲۰۰ میلی متری ساخته می‌شود که از جنس پلیمر بوده و دوام و طول عمر بالایی داشته و علاوه بر سبکی در برابر فشار نیز مقاومت قابل توجهی دارند.
اولین کارخانه تولید کننده این محصول در سیستم غیر نظامی، کمپانی presto بود که به وسیله مواد پلی اتیلنی با چگالی بالا از نوع HDPE که سبک وزن، نسبتا قوی و با هزینه مناسب است، از ژئوسل برای کاربردهایی همچون نگهداری و کنترل شیب‌ها و پشتیبانی از بار در ایالات متحده آمریکا و کانادا در اوایل دهه 80 میلادی استفاده می‌شد.
جنس شبکه ژئوسل‌ها معمولا از پلی اتیلن با چگالی بالا (HDPE) و یا از آلیاژ پلیمری جدید به نام(NPA) است. قابلیت انتقال آب در ژئوسل‌های پلی استری دیده می‌شود در حالی که ژئوسل‌هایHDPE در مقابل سیالات از نفوذ ناپذیری بالایی برخوردارند.
از شبکه ژئوسل‌ها با اهداف زیر استفاده می‌شود:
محصولات ژئوسنتتیک توانسته‌اند با کارآمدی و کاربردهای فراوانی که دارند، جایگزین روش‌های قدیمی و سنتی در ساخت سازه‌های مختلف زیرساختی و عمرانی باشند. از جمله این محصولات ژئوسل است که با داشتن ساختاری شبکه‌ای از نشست خاک بستر در پروژه‌های مختلف جلوگیری می‌کند.
