اوایل کرونا دوچرخه جدید خریدم. یک دوچرخه هایبرید طوسی رنگ برند اسپشالایزد.چهار-پنج سفر خارج شهر و نسبتا طولانی را با خوبی و خوشی رکاب زدم. چند ماه بعد تصمیم گرفتم کفش دوچرخه سواری بخرم. شاید مطلب دیگری در مورد زمین خوردنهای اولیه با این کفش ها نوشتم. بعد از دو سفر دو ساعته بین شهری تصمیم گرفتم در یک مسیر ۱۰۰ کیلومتری (۶۲مایل) رکاب بزنم. هوای عالی و مسیر نسبتا خلوت از خانه و بعد پارک جنگلی راک کریک و بسمت مریلند. بعد از ده مایل کنار یک چادر شنبه بازار میوه ایستادیم و هلو و سیب محلی خوردیم و خستگی در کردیم. تا سوار دوچرخه شدم و یک کفش ام را روی پدال قفل کردم، احساس کردم چرخ نمیچرخد. محکمتر پدال زدم و متاسفانه پای بعدی را هم قفل کردم که ناگهان رکاب کامل قفل شد. من و دوچرخه مثل کتاب از پهلو افتادیم روی زمین. در کمال ناباری محور چرخ عقبی که در واقع چرخ را به بدنه متصل میکند، از جایش در آمده بود. بعد از حل مشکل به مسیر برگشتم. همه چیز خوب بود تا جایی از راه که شیب و پیچ بسیار خطرناکی را حدود ۳ یا ۴ دقیقه رکاب زدم و جیغ زدم. ترسیده بودم که باز هم زمین بخورم و البته این بار از روی شیب به سمت پایین پرت شوم. در پایان شیب پر پیچ و خم روحیه ام را از دست داده بودم. نفس ام بالا نمیامد و ترسیده بودم. نشستم کنار جدول خیابان تا خودم را پیدا کنم. روی بلوار مک آرتور به رکاب زدن ادامه دادیم. این راه بین شهری یک خط دوچرخه دارد که خیلی قابل استفاده نیست و تقریبا همه راننده ها از وجود دوچرخه سوارهای راه باخبر هستند و ملاحظه می کنند. قسمت دشوار بعدی یک پل بسیار باریک روی راه بود که با سبز و قرمز شدن چراغ جهت حرکت ماشین ها متناوبا تغییر میکرد. من فقط چند ثانیه وقت داشتم که دوباره روی چرخ بپرم، کفش هایم رو قفل کنم، مسیر روی پل را تا قبل از عوض شدن جهت ترافیک رکاب بزنم. این هم انجام شد تا رسیدیم به پارک جنگلی گریت فالز که برای بار دوم روحیه ام را از دست دادم. متاسفانه مسیر پر بود از جمعیتی بدون ماسک و راه مشترک پیاده روی و دوچرخه بدون آسفالت. خسته شده بودم و فقط نصف مسافت مورد نظرم تمام شده بود. نمی خواستم سفر را تمام کنم. به پیشنهاد من به سمت محله جورج تان رکاب زدیم و بعد از کنار رود پوتومک به سمت ویرجینیا رفتیم. با محاسبات من رفت و برگشت قسمتی از مسیر مانت ورنن من را به ۱۰۰ کیلومتر می رساند. مسیر دوچرخه مانت ورنن بعد از فرودگاه اصلی واشنگتن که دموکرات ها فرودگاه دی سی صدایش می کنند و رپابلیکن ها رانلد ریگان،دیگر نسبتا خلوت شده بود. با سرعت زیاد روی قسمتی از مسیر که پلی چوبی بود رکاب میزدم. از مزیایای کفش های دوچرخه همین سرعت بالا و کمتر خسته شدن پاهاست. مکانیزم رکاب زدن عوض می شود. بجای اینکه هربار به رکاب فشار بیاوری که جلو برود، در واقع با یک پا رکاب را فشار می دهی و پای دیگر را با رکاب بالا می کشی. پا و پدال یکی میشود. حرکت نظم پیدا میکند. نیروی کمتری مصرف می شود. در نتیجه سرعت زیاد را با صرف انرژی کمتر در مدت طولانی تر حفظ می کنی. این کفش ها اما خیلی سختی ها برای دوچرخه سوار آماتوری مثل من دارد که قد چندان بلندی هم ندارم. هر بار روی زین پریدن، تعادل رو حفظ کردن، و قفل کردن دو پا برای من هنوز کار دشواری است. برگردیم به پل چوبی کنار رود و قایق های سفید در منظره زیبای غروب و نسیم خنکی که روی صورتم می خورد. بله در همین صحنه شاعرانه حواسم از جاده پرت شد، دوچرخه به سمت راست متمایل شد، چرخ جلو به کناری پل چوبی خورد و من در کمتر از ثانیه ای با شدت روی سمت چپ صورتم به زمین افتادم. جزییات را بخاطر ندارم، فقط صدای برخورد کلاه ایمنی با چوبهای پل توی گوشم پیچید، ۴۳ مایل و تمام. درد داشتم ولی بدتر از درد ترس بود که نمیگذاشت بلند شوم. خسته بودم و خسته بودنم را خوب یادم هست. بعد از رفتن مردم و تیم پزشکی ۹۱۱، رو به روی رود نشستم و گریه کردم. ازینکه نمیتوانستم ۱۰۰ کیلومتر را تمام کنم خیلی عصبانی بودم. قبول شکست و انصراف برای من از درد شانه و سر و گردن بدتر بود. بعد از آن روز رکاب ها را عوض کردم و هنوز به مسیر خیلی طولانی سفر نکردم. هزینه کلاه حدود ۲۵۰ دلار بود. کلاه ایمینی ام از بیرون کاملا سالم بنظر میرسد. در حالی که داخل کلاه فرم خود را از دست داده و تمام سطح داخلی کلاه را ترکهای ریز پر کرده است. بدون این کلاه شاید من الان قادر بنوشتن این متن نبودم.
