سلام
راستش این روزها حوصله نوشتن ندارم هر چند نوشتن تنها هنری است که بلدم.
خانواده دچار امیکرون شدند و همسرجان هم منو مقصر میدونست.
منم دچار عذاب وجدان!
تو این روزها به فکرهایی که سالها تو ذهنم بود و باعث شد که عمر۳۷ساله مو به فنا بدم فکر میکردم.
البته خوبی هایی هم داشتم ولی در برابر زمان از دست رفته فک کنم چیزی نباشه...
سختی های مادرشدن رو میگذرونم البته خدا رو شکر رو به بهبودم.
طب سنتی خیلی کمک کرد به من.
زندگی سختی هاش رو داره به من میچشونه و من هم تاب تحملم کم.
با خودم می گم همه سختی دارن و قرار نیس جار بزنن مثل من که مینالم.
دارم کمتر غر میزنم و منفی گویی میکنم البته به جز اینجا
شکرگزار هستم خدا رو هم در دوران سلامتی و هم در این روزها.
شاید برای خیلی از ادمها سختی نباشه ولی برای من سخته.
ادم ها ظرفیت های متفاوتی دارن و البته رفتارهای متفاوت.
به قول دکتر هولاکویی جهان جهان تفاوت هاست.
به امید خوب زندگی کردن در هر لحظه عمر که به نظرم شکر اصلی این دنیاست.
