سلام
یکی از مزایای ازدواج برای من این بود که با خود واقعی ام مواجه شدم.
خودی که سالهای سال ازش فرار کرده بودم و اصلا ندیده بودمش.
یک خود خیالی برای خودم متصور شده بودم و فکر میکردم من اینم.
در حالی که من واقعی ام خیلی متفاوت بود.
من چقدر با خود واقعیم و با خود آرمانی ام فاصله دارم.
خونه بابا که بودم همیشه از عدم مدیریت تو خونه مون شاکی بودم،حس میکردم خانه درست مدیریت نمیشود، هیچ برنامه ریزی و قانونی وجود ندارد.
به خاطر همین همیشه در ذهنم برای خانه خودم، چارچوب و اصول خاصی رو طراحی کردم تا به وقتش به کار ببرم.
مدیریت در امور مالی،امور ارتباطی،تفریحات،سفر و به ویژه پس انداز.
غافل از این که نمیشه به راحتی یک فکر و ذهنیت رو در زندگی به کار برد.
من در ذهنم ایده هایی داشتم در حالی که در عمل بیشتر باشیوه والدینم خو گرفته بودم و خوب سریع نمیشه از عادتها فاصله گرفت.
تو ازدواج خودشناسیم بیشتر شد و از اون طر ف هم خودسرزنشی و اضطراب و نگرانی و امان از ترس.
یعنی حس غالبم ترسه. ترس از نظر دیگران البته دیگران که میگم بیشتر همسرجان و گاهی دخترجان.
صبح داشتم فکر میکردم دارم اخلاقهای همسر رو میگیرم و ترسیدم.
میبینم تو رفتار با دیگران من هم مثل او شدم ، دارم ایراد میگیرم، به چیزای بی اهمیت گیر میدم واسه همین دچار دلهره شدم که ای وای نکنه بشم مثل همسر.
دلم میخواد رها بشم از این همه به قول روانشناسا گره های روانی یا تله های زندگی.
حالم خوب باشه، با زندگی و سختی و چالش هاش و حتی راحتی ها و زیبایی هاش انس بگیرم و راحت باشم.
خودسرزنشیم به خاطر این به وجود اومد که همسر ایراد میگرفت و من هم عادت نداشتم نتیجه گرفتم من چقدر بدم چقدر مسیر زندگی مو اشتباه اومدم و حالا هم دچار وسواس در تمیزی و مرتب بودن خونه شدم.
وسواس رو میگن سرطان روحه و نتیجه اضطرابه.
البته حالم بهتره از قبل یعنی همین اگاه بودن خیلی کمک میکنه و میتونه روابط رو بهتر کنه.
خیلی از روابط مشکل دار به خاطر همبن عدم آگاهیه.
فکر میکنیم همه چیز تقصیر طرف مقابله در حالی که خودمون هم ی نقطه ضعف هایی داریم که اگه بهشون واقف نباشیم حال خودمون و ادم های اطرافمون بد میشه.
خیلی هم نباید خودمون رو مقصر بدونیم ! ادمها، رسانه، جامعه و خانواده هم در روح و روان ما اثرگذار هستند.
امیدوارم این سیر خودشناسی و خودیاری هر روز مثبت تر بشه.
