بدون تردید کفش یکی از نخستین پوشیدنی هایی است که اجداد و نیاکان ما انسان های امروزی به ضرورت ساخت آن پی بردند. کفش استاندار هایی که انسان های اولیه از آنها به عنوان پوششی برای محافظت از پاهایشان در برابر هرگونه آسیب احتمالی استفاده می کردند بسیار متفاوت بوده از آنچه ما امروزه به عنوان کفش می پوشیم.
وارد یک فروشگاه کفش فروشی امروزی شوید و نگاهی به اطرافتان بیندازید؛ کفش استاندارد های پاشنه بلند، کفش استاندارد های بدون پاشنه، چکمه، کفش استاندارد های طرح پوست ماری، صندل و کفش های تخت چرمی انواع مدل هایی هستند که در ویترین این فروشگاه می بینید.
اگرچه به نظر می رسد که این کفش ها مدل هایی هستند اما شاید برایتان جالب باشد بدانید که هیچ یک از این مدل های مختلفی که امروزه در کفش فروشی ها می بینید کمتر از ۴۰۰ سال قدمت ندارند.
شاید شنیده باشید که برخی از افراد بر این باورند کفشی که هر فردی می پوشد می تواند نشان دهنده جایگاه اجتماعی او باشد. این باور نیز ریشه در گذشته های دور دارد.
از گذشته های خیلی دور یعنی حدود ۵ هزار سال پیش مصری ها چیزهایی به عنوان پاپوش که تا حدودی شبیه کفش های امروزی بود به پا داشتند که در بردارنده حقایقی درباره وضعیت زندگی و طبقه اجتماعی آنها بود. کفش استاندارد هایی که در گذشته می پوشیدند کفش هایی روباز و شبیه به صندل های امروزی بودند اما از آنجایی که مسیحی ها عقیده داشتند که کفش باید کاملاپاها را بپوشاند بتدریج پوشیدن کفش هایی در بین مردم مرسوم شد که کفش هایی روبسته بودند.
از آنجایی که در قرن چهاردهم میلادی، پیشرفت های به دست آمده در زمینه صنعت کفش استاندارد ، زمینه مناسبی را به وجود آورد تا از آن پس از پارچه و چرم طبیعی برای ساخت کفش استادارد استفاده شد.
بسیاری قرن چهاردهم میلادی را نقطه عطفی برای رواج مد در میان انسان ها می دانند. جالب است بدانید که کفش های نوک تیز از اولین مدل های کفش های چرمی بودند که قدم به دنیای مد گذاشتند و همه افراد پوشیدن کفش های نوک تیز را نشان دهنده شخصیت اجتماعی افراد می دانستند.
اما در قرن پانزدهم کفش های نوک پهن جایگزین کفش های نوک تیز شدند. یکی از کفش هایی که پوشیدن آنها در آن زمان در بین خانم ها متداول و مرسوم بود کفش هایی بودند که به اصطلاح به آنها کفش ونیزی گفته می شد.
این کفش ها دارای پاشنه های یکسره ای بودند که گاهی ارتفاع پاشنه آنها به بیش از ۵۰ سانتی متر هم می رسید و اغلب افراد در هنگام پوشیدن آنها بسختی می توانستند راه بروند اما در قرن هفدهم بتدریج پاشنه هایی که از نظر ظاهری شکل زیباتری داشتند و راه رفتن با آنها راحت تر بود، جایگزین این پاشنه های عجیب و غریب شدند.
تا سال ۱۸۰۰ میلادی کفش ها به گونه ای طراحی و ساخته می شدند که هیچ تفاوتی بین پای راست و پای چپ وجود نداشت تا این که بتدریج کفش استاندارد هاییی جایگزین این کفش ها شدند که هر لنگه از آنها به طور اختصاصی برای پاهای چپ و راست طراحی و ساخته می شد.
در گذشته بسیاری از افراد بر این باور بودند که با پوشیدن کفش های پاشنه بلند می توانند به همه نشان بدهند که از قدرت بیشتری برخوردارند.
اگرچه پیش از قرن هجدهم میلادی پوشیدن کفش هنوز چندان در بین همه مردم مرسوم نبود اما از آن پس با وجود چرخ خیاطی و همچنین تولید پارچه های ارزان قیمت، کفش در مقایسه با قبل بسیار ارزان شد و به این ترتیب زمینه مناسبی فراهم شد تا از آن پس همه افراد بتوانند پوشیدن کفش را تجربه کنند.
اگرچه پوشیدن کفش هایی شبیه به پوتین ها یا همان چکمه های امروزی پیش از قرن بیستم میلادی رواج یافته بود اما با آغاز قرن بیستم میلادی و به عبارتی همزمان با جنگ جهانی اول پوشیدن کفش های راحتی در میان مردم مرسوم شد.
بدون شک مدل های مختلف کفش هایی که پوشیدن آنها در هر منطقه ای متداول و مرسوم است برگرفته از محیط زندگی افراد و فرهنگ و باورهای حاکم بر آن جامعه است.
از اواسط قرن بیستم میلادی با وجود پیشرفت های به دست آمده در زمینه تولید پلاستیک، لاستیک، پارچه های مصنوعی و همچنین تولید چسب صنعتی بسیاری از تولیدکنندگان کفش در سطح دنیا به روش های جدیدی برای تولید و ساخت کفش روی آورده اند که بسیار متفاوت از روش های قدیمی است. چرم طبیعی که از آن به عنوان یک ماده اولیه و اصلی در تولید کفش استاندارد های قدیمی استفاده می شود به عنوان ویژگی ای برای تولید کفش های استاندارد و مقاوم پذیرفته شده است و کمتر ردپایی از آن در کفش های معمولی به چشم می خورد و این در حالی است که اغلب در تولید کفش های ورزشی یا کفش های نیمه رسمی و غیررسمی از پلاستیک و فوم (چرم مصنوعی) که مضرات متنوعی دارد استفاده می شود.
اگرچه این روزها صنعت تولید کفش مراحل بسیار مهمی را پشت سر گذاشته و در مقایسه با گذشته از پیشرفت قابل توجهی برخوردار شده.
مد بودن کفش دلیل بر استاندارد بودن آن نیست
امروزه بیشترین انتظار از کفش، زیبایی ظاهر است و به سلامت پا توجهی نمی شود، این در حالی است که از وظایف اصلی کفش حفظ پا از صدمات گرما، سرما، فشارهای وارده حین راه رفتن است.
یک متخصص ارتوپدی در این باره افزود: مد بودن کفش دلیل بر استاندارد بودن آن نیست و کسانی که به مدت زیادی از کفش استفاده می کنند استاندارد بودن کفش حائز اهمیت است.
وی بااشاره به ویژگی های کفش مناسب گفت: کفش مناسب باید تولید شده از چرم طبیعی و حداکثر سه سانتی متر پاشنه دارد و جلوی کفش نیز فشاری به پنجه های پا وارد نمی کند.
این متخصص با اشاره به اینکه کفش های ساق دار، مچ پا را از صدمات و پیچ خوردگی محافظت می کنند، چرم طبیعی را مناسب ترین جنس برای کفش دانست و گفت: در کفش های چرم طبیعیتبادل هوا به راحتی صورت می پذیرد..
